vita moderna

kisses, tears & psychodramas

29.1.07

historia mou amartia mou

Δεν τολμάω καν να ανοίξω τα στατιστικά μου. Αυτό δεν είναι πλέον μπλογκ αλλά το κελίον του ασκητή. Αν καταφέρει να ανέβει κανείς μέχρι εδώ, βλέπει το ίδιο σκηνικό και χαιρετάει από μακριά : Γέροντααα, σου άφησα λουκούμιαααα… Τώρα που λείπει και το monitor πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μην κουράζεται ο αναγνώστης μπες βγες. Ίσως πρέπει να βάλουμε ταμπέλα που να αναβοσβήνει πιο πριν, προετοιμάζοντας τον προσκυνητή:
Ο BLOGGER (και Η ΠΗΓΗ) ΣΤΕΡΕΨΑΝΕ- ΠΑΤΕ ΠΑΡΑΠΕΡΑ.

*


Σκεφτόμουν να γράψω για τον Μαζάουερ αλλά θεωρείται ήδη θέμα πασέ. Όλοι, λέει, γι’ αυτόν γράφουν. Το ερώτημα είναι πότε τον διάβασαν. Καθότι, προσπαθώ μια βδομάδα να απομακρυνθώ από το βλαβερό σπορ του blogging και είμαι ακόμα στην σελίδα 140. Και κλέβω λίγο. Πάντως νιώθω όλο και περισσότερο έτοιμος να συγγράψω το πόνημα Εναντίον του blog- όλη η αλήθεια για την εξάρτηση.

*


Όταν μου χάρισε το βιβλίο ο υπεραπίθανος, ο σουπερτέλειος, είπα ωχ! μπλέξαμε! Γενικά ο kukuzelis έχει αυτό το κιμπάρικο στυλ- θέλει να σου φέρει δώρο διπλάσιο από το μπόι σου. Όμως με την Ιστορία κόβω φλέβες, έχω υποστηρίξει παλιότερα και το ακραίο ότι από την ιστορία δεν μαθαίνουμε τίποτα περί ανθρώπου. Άνοιξα με βαριά καρδιά το βιβλίο, καθότι η δική μου ανάγνωση εκφράζεται κυρίως με άγχος, στρες και τριγμούς των οδόντων. Τώρα που μιλάμε σέρνω πάνω από δέκα, δεκαπέντε βιβλία και τα σαλαγάω όλα μαζί, μισοδιαβασμένα, σαν προβατάκια στον κατήφορο. Το χειρότερο είναι ότι θα μείνουν αδιάβαστα τα περισσότερα. Δεν περηφανεύομαι γι’ αυτό, είμαι επιπόλαιος και αγοράζω πιο συχνά από όσο καταναλώνω. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δεσμεύεις το χρόνο του άλλου για δεκάδες μερόνυχτα αναλύοντας μόλις το ένα δεκάκις τρισεκατομμυριοστό από όσα σπουδαία και ενδιαφέροντα απασχολούν τον κόσμο μας. Μεγάλο βιβλίο, μεγάλο κακό. Ο συγγραφέας πρέπει να μπορεί να σε μετακινεί, να σε αλλάζει στις 150 πρώτες σελίδες. (Αν θέλω εποποιία παρακολουθώ ταινία γυρισμένη σε τρεις ηπείρους και πέντε θάλασσες). Διότι, επιπλέον, πότε θα κάνω το μπλόγκινγκ μου; Πότε θα πάρω το μπάνιο μου; Κι ακόμα, πότε θα αγαπήσω, πότε θα αγαπηθώ;

Αλλά ο τύπος είναι μεγάλο ταλέντο. Κυρίως στην αφήγησή του, στον τρόπο που εισάγει το παραμυθητικό στοιχείο (ήτοι ήχους, εικόνες, μυρωδιές) σ’ όλους αυτούς τους σκοτεινούς και συγχισμένους αιώνες που γίνονται ξαφνικά ανάγλυφοι, ζωντανοί. Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων. Σπουδαίο "μυθιστόρημα" για κάθε είδους ταυτότητες. Καθότι εκεί νομίζω ότι παιζόταν και παίζεται το παίγνιον: Πόθεν αντλείς και πώς συγκροτείς, κύριος, την ταυτότης;

*


Με τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου άρχισα να σκέφτομαι τι γίνεται στην Ελλάδα και αν υπάρχουν εδώ φωνές που ενοχλούν τόσο. Θα μου πεις εδώ δεν είμαστε Τουρκία. Σωστό και ακριβές αυτό, στο βαθμό που δεν πετροβολάμε βιβλία ιστορίας επειδή δεν πολυταιριάζουν με όσα μάθαμε από άλλα βιβλία ιστορίας. Αλλά ένας άνθρωπος που κλειδώνει τον στόχο του και δολοφονεί κάποιον επειδή διαφωνεί με τη σκέψη του, έχει, απλώς, πατρίδα του την Τουρκία; Ποια είναι η πατρίδα του χούλιγκαν; Αφού σου λέει, η ομάδα είναι Μία. Καθότι η ομάδα είναι Ιδέα. Όπως ο τουρκισμός είναι Ιδέα. Ο Παμούκ προσέβαλε τον τουρκισμό αλλά τη γλίτωσε- βοήθησε και το Νόμπελ. Ο άλλος δεν τη γλίτωσε. Απλά πράγματα.

*


Για το βιβλίο της Ιστορίας πάντως, και το χαμό που γίνεται, σημείωσα ένα δυο σημεία, από όσα διάβασα στο Βήμα- τα λιγότερο πολωτικά.

Η σχολική Ιστορία, χρεωμένη στην εθνική ταυτότητα χάρη στην οποία απέκτησε θέση στα αναλυτικά προγράμματα και αγωνιζόμενη έκτοτε να διαφύγει τον ασφυκτικό κλοιό της, γίνεται πολύ συχνά το θέρετρο αυτών των αντιπαραθέσεων (…) (Μαρία Ρεπούση)
.

Η ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης δεν μπορεί να βασίζεται ούτε στη δραματοποιημένη απεικόνιση ενός ζοφερού παρελθόντος ούτε σε μια ψευδή, εξιδανικευμένη εικόνα για το παρελθόν, αλλά στην ικανότητα να συμφιλιωθούμε με το οδυνηρό παρελθόν μέσα από μια προσέγγιση χωρίς στερεότυπα, προκαταλήψεις και αποσιωπήσεις. (Χριστίνα Κουλούρη)

thrania


(Πολύ μπέρδεγουέι αυτή η Ιστορία. Σε πόση ώρα χτυπάει για έξω;)


Με λίγα λόγια το ζήτημα δεν είναι να αναποδογυρίσουμε την ιστορία, να βάψουμε την Οθωμανική αυτοκρατορία ροζ ή όποιο χρώμα είναι βολικό για μας σήμερα. Το ζήτημα είναι να αποσυνδέσουμε τη μελέτη της από το λεγόμενο εθνικά επωφελές και να δεχτούμε τα συμπεράσματα με γενναιότητα. Μπορεί τίποτα να μην είναι παντελώς αδέσμευτο από ποικίλες προκαταλήψεις (κάθε ιστορία είναι αναγκαστικά μια αφήγηση) αλλά τηρώντας την επιστημονική δεοντολογία (όσον αφορά τη μεθοδολογία, την έρευνα και τα συμπεράσματα), έχουμε πιθανότητες να είμαστε πιο κοντά σ’ αυτό που σήμερα κατανοούμε σαν αλήθεια. Δεν έχουμε άλλο τρόπο να γράψουμε ιστορία.

Ε, και σήμερα πιστεύουμε ότι είμαστε πιο κοντά στην αλήθεια (Λάθος. Ας πούμε λιγότερο ανακριβείς) όταν δεν κάνουμε απλοϊκές κρίσεις μοιράζοντας ρόλους καλού και κακού, δίνοντας τελεσίδικες απαντήσεις, γράφοντας ένα τελειωμένο αφήγημα-πασπαρτού, θεραπεύον πάσαν νόσο πάσα μαλακία.
Και μου φαίνεται λογικό. Αν η ιστορία είναι ανάπτυξη της μονάδας στο χρόνο, κι αυτή η μονάδα-εμείς- είναι διαρκώς βουτηγμένη στις αντιφάσεις, γιατί θα ήταν διαφορετική η ιστορία των πράξεών μας;



(Γενική ιστορία, ιστορία της γλώσσας, ιστορία της λογοτεχνίας).



------

Το κείμενο από το δίσκο του Θαν. Παπακωνσταντίνου και Λαϊκεδέλικα «τα ζωντανά», βασίζεται σε γραπτή αναφορά που έκανε στις 7 Απριλίου 1923 ο υπαστυνόμος του Κιλκίς, Ιωάννης Πετράκης. Το ίδιο (σχεδόν) αλλά μισό απόσπασμα που επιγράφεται «αναφορά υπαστυνόμου Ιωάννη Πετράκη» και υπότιτλο « Προς Α.Τ. Κιλκίς, 23 Ιανουαρίου 1993» βρήκα στο βιβλίο του Σκαμπαρδώνη «Πάλι κεντάει ο στρατηγός», με την πληροφορία ότι δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο Εντευκτήριο τευχ.25. χειμ.1993-1994». Έχει προστεθεί η λέξη Αλβανούς πριν από το ληστάς.

Η φωτογραφία του Σ.Κασιμάτη, από εδώ.

Το ραδιοφωνάκι χάρις στις πολύτιμες συμβουλές του Γίγαντα. Μήπως δεν το τόνισα αρκετά; Του υπερτεραστιοτεράστιου
.

21.1.07

Opa!

Κυριακή πρωί με ήλιο. Οι τέσσερις ιλαρές συνδέσεις που ακολουθούν στηρίζονται σε παιχνίδια και παραφθορές της γλώσσας. (Το ανακάλυψα στο τέλος αλλά το προτάσσω για εντυπωσιασμό).

*


1. Λοιπόν. O φίλος μου ο Τάσος έχει μια τεράστια συλλογή ουρανοκατέβατων εκτελέσεων όπως αυτό. Enjoy, που λένε και στη Ρούμελη.


2. Απολαυστικός, πνευματώδης διάλογος περί του Bob του Sfouggaraki. Αρκετά παλιότερος αλλά αντέχει.

3. Ο τρομερός Στρατής στο αμφιθέατρο.

4. Ο τύπος χάνει συστηματικά διάφορα pet και ψάχνει να τα βρει. Σκαντζορακούν, Παπαγάτα, Peagoose. Ανακάλυψη-φωτογράφιση: xilaren.

*


Κλείνουμε με κάτι σοκαριστικό (επειδή είναι και δικό μας πράγμα) για να έρθουμε στα ίσα μας.

16.1.07

O μαντρουγκάντας.

468_sivert_1075551a


Ο Sivert Høyem είναι μέλος των Madrugada με εμφάνιση Moby και φωνή που από την πρώτη στιγμή που θα την ακούσεις μέχρι να κλείσεις τα μάτια (λέμε τώρα, σε ένα πολύ μακρινό μέλλον που ο ήλιος έχει εξαντλήσει τα καύσιμά του) θα αναρωτιέσαι: τι μου θυμίζει, μα τι μου θυμίζει …

Έβγαλε καινούριο δίσκο (με τους Volunteers) τα Χριστούγεννα.

Ωραίο κομματάκι. Πελαγίσιο. Τουτοναδωνά.

Update: 27/01/2007 + 7ημέρες.

13.1.07

Υάλω ίσος, υγρομέτωπος.

Παλατινή ανθολογία, Ερωτικά επιγράμματα.
----------

erotic pomp.


(Εμπειρίκιον)


Παρθένος αργυρόπεζος ελούετο, χρύσεα μαζών
χρωτί γαλακτοπαγεί μήλα διαινομένη·
πυγαί δ’ αλλήλαις περιηγέες ειλίσσοντο,
ύδατος υγροτέρω χρωτί σαλευόμεναι·
τον δ’ υπεροιδαίνοντα κατέσκεπε πεπταμένη χείρ
ουχ όλον Ευρώταν, αλλ’ όσον ηδύνατο.


Λουζόταν η ασημόποδη παρθένα και τα ώριμα μήλα
των απαλότατων μαστών της τη δροσιά ρουφούσαν·
κι οι ολοστρόγγυλοι γλουτοί της σε άμιλλα κυκλοδρομούσαν,
καθώς το δέρμα, σαν νερό καθάριο, αναρριγούσε.
και τεντωμένο το ένα χέρι της έσκεπε τα καμπύλα
του Ευρώτα* της- όχι όλον, μόνο όσον μπορούσε.

Ρουφίνος

------
*Πρόκειται για διεύρυνση του επιθέτου ευρύς, για να δηλωθεί η περιοχή του γυναικείου αιδοίου.

***


(η πικρή ζωή)


Ευκαίρως μονάσασαν ιδών Προδίκην ικέτευον,
και των αμβροσίων αψάμενος γονάτων·
«Σώσον», έφη, «άνθρωπον απολλύμενον παρά μικρόν,
και φεύγον ζωής πνεύμα σύ μοι χάρισαι».
ταύτα λέγοντος έκλαυσεν· αποψήσασα δε δάκρυ,
ταις τρυφεραίς ημάς χερσίν υπεξέβαλεν.


Βρήκα-τι τύχη- την Προδίκη μόνη και τις παρακλήσεις
άρχισα πέφτοντας εμπρός στα αμβρόσια γόνατά της:
«Σώσε έναν άνθρωπο», της είπα· «σβήνει, χάνεται σε λίγο·
μια ακόμα ανάσα ζωής μην αρνηθείς να του χαρίσεις».
Έκλαψε ακούοντάς με· ύστερα σκούπισε τα δάκρυά της
και με τα τρυφερά της χέρια με έσπρωξε να φύγω.

Ρουφίνος

***


(μετωπική)


Είθ’ άνεμος γενόμην, σύ δε δή στείχουσα παρ’ αυγάς
Στήθεα γυμνώσαις και με πνέοντα λάβοις


Αχ, να γινόμουν άνεμος, κι εσύ μέσα στο φως λουσμένη
να έτρεχες και το στήθος σου γυμνό να με ανασαίνει.

Ανώνυμο


*


klimt


***


(διαλογικόν)


Χαίρε κόρη.- «και δή σύ».- Τις η προϊούσα;- «τι προς σε;»-
Ουκ αλόγως ζητώ.- «Δεσπότις ημέτερη»-
Ελπίζειν έστιν;- «Ζητείς δε τι;»-Νύκτα.- «Φέρεις τι;»-
Χρυσίον-«Ευθύμει»-Και τόσον.-«Ου δύνασαι».


-Κοπέλα, γεια.
-«Γεια».
-Ποια είναι αυτή που πάει μπροστά;
-«Τι σ’ ενδιαφέρει;»
-Έχω το λόγο μου που σε ρωτώ.
-«Η κυρά μου είναι».
-Μπορώ να ελπίζω;
-«Τι ζητάς;»
-Μόνο μια νύχτα.
-«Τι έχεις; δίνε».
-Χρυσάφι.
-«Ωραία».
-Τόσο.
-«Αδύνατο· δεν μας συμφέρει»

Ανώνυμο

***


(ερασταί διπτέρυγοι)


Οξυβόαι κώνωπες, αναιδέες αίματος ανδρών
Σίφωνες, νυκτός κνώδαλα διπτέρυγα,
βαιόν Ζηνοφίλαν, λίτομαι, πάρεθ’ ήσυχον ύπνω,
εύδειν, ταμά δ’, ιδού, σαρκοφαγείτε μέλη.
Καίτοι προς τι μάτην αυδώ; Και θήρες άτεγκτοι
τέρπονται τρυφερώ χρωτί χλιαινόμενοι.
Αλλ’ έτι νύν προλέγω, κακά θρέμματα, λήγετε τόλμης,
ή γνώσεσθε χερών ζηλοτύπων δύναμιν.


Οξύβοα κουνούπια αναίσχυντα, που το αίμα μας ρουφάτε,
διπτέρυγα της νύχτας κνώδαλα, ζητώ μια χάρη:
τη Ζηνοφίλα αφήστε ήσυχη μια στάλα ύπνο να πάρει
και ιδού, σπεύστε, κατασπαράξτε τα δικά μου μέλη.
Αλλά τι μάταια φλυαρώ; Αφού και τα ανάλγητα θηρία
τέρπονται με το δέρμα της το τρυφερό σαν μέλι.
Μόνον αγγίξτε την, σιχαμερά ζωύφια, αν τολμάτε·
-θα νιώσετε των ζηλότυπων χειρών μου τη μανία.

Μελέαγρος

***


(οι απαιτήσεις της)


Ερμιόνη πιθανή ποτ’ εγώ συνέπαιζον εχούση
Ζωνίον εξ ανθέων ποικίλον, ω Παφίη,
χρύσεα γράμματ’ έχον· «Διόλου», δ’ εγέγραπτο, «φίλει με
και μη λυπηθής, ήν τις μ’έχει έτερος».


Με τη γοητευτική Ερμιόνη έπαιζα κάποτε. Φορούσε
μια ζώνη από ποικίλα άνθη πλεγμένη, Κύπρη θεά μου,
με χρυσά γράμματα· «Αγάπα με για πάντα», μου μηνούσε·
«και μη λυπάσαι αν κάποιος άλλος πήρε την καρδιά μου»

Ασκληπιάδης

***


roman_women_erotic



(love boat)


Α φίλερως χαροποιοίς Ασκληπιά οία γαλήνης
όμμασι συμπείθει πάντας ερωτοπλοείν.


Τα μάτια της τα γαλανά σαν τη θαλασσινή γαλήνη
μας σέρνουν σε ταξίδι ερωτικό μαζί μ’ εκείνη.

Μελέαγρος

***


(ροδώνων αγώνας)


Ήρισαν αλλήλαις Ροδόπη, Μελίτη, Ροδόκλεια,
των τρισσών τις έχει κρείσσονα μηριόνην,
και μέ κριτήν είλοντο· και ως θεαί αι περίβλεπτοι
έστησαν γυμναί, νέκταρι λειβόμεναι.
Και Ροδόπης μεν έλαμπε μέσος μηρών πολύτιμος
Οία ροδών πολλών σχιζόμενος ζεφύρω.
(………………………………………)
της δε Ροδοκλείης υάλω ίσος υγρομέτωπος
οία και εν νηώ πρωτογλυφές ξόανον.
Αλλά σαφώς ά πέπονθε Πάρις δια την κρίσιν ειδώς,
Τας τρεις αθανάτας ευθύ συνεστεφάνουν.


Μάχη η Ροδόπη, η Μελίτη κι η Ροδόκλεια μεταξύ τους
έστησαν ποια έχει το πιο ωραίο αιδοίο, και κριτή τους
εμένα ορίσαν· κι όπως οι τρεις όμορφες θεές, μπροστά μου
γυμνές σταθήκαν με θείο νέκταρ αρωματισμένες.
Κι έλαμπε ο εξαίσιος της Ροδόπης θησαυρός απ’ τη σχισμή του
ωσάν ροδώνας από πνοές ζεφύρου χαραγμένος.
(………λείπει της Μελίτης…….)
Με κρύσταλλο όμοιος της Ροδόκλειας κι υδάτινη η μορφή του,
σαν ανδριάντας σε ναό πρόσφατα λαξευμένος.
Μα απ’ όσα έπαθε ο Πάρις απ’ την κρίση του, το μάθημά μου πήρα-
Κι έτσι έφυγαν και οι τρεις θεές στεφανωμένες.

Ρουφίνος



----------
Επιλογή- εισαγωγή-μετάφραση- σχόλια Νίκος Χ. Χουρμουζιάδης, εκδ. Στιγμή. 1999.
Οι τίτλοι, εννοείται, δικοί μου για να μην είναι ακέφαλα.

Οι ποιητές που ανθολογούνται εδώ:
Μελέαγραος: Ο πρώτος ανθολόγος της ελληνικής φιλολογίας. Έζησε μεταξύ 2ου και 1ου αιώνα π.Χ. Έγραψε πολυάριθμα λεπταίσθητα και ηδυπαθή επιγράμματα.

Ασκληπιός: Ο γνησιότερος εκπρόσωπος και διαμορφωτής, σχεδόν, του ελληνικού επιγράμματος μέσα του 3ου αιώνα π.Χ από τη Σάμο. Κομψότητα, αισθησιασμός, αφοπληστική αυθορμησία και φυσικότητα. Εικονίζει το πρότυπο του αθεράπευτα ερωτευμένου νέου με συμπτώματα μελαγχολίας, οινοποτικής φυγής και διαρκείς εναλλαγές συντρόφου.

Ρουφίνος: Μάλλον μέσα του 2ου μ.Χ. Αισθησιασμός και επανάληψη ερωτικών θεμάτων. Αγνώστων λοιπών στοιχείων, από την Έφεσο ή τη Σάμο.

***


Η δουλειά που έχει κάνει ο Χουρμουζιάδης, ιδίως στην εξαντλητική εισαγωγή του, είναι πολύ καλή. Συνοψίζοντας τα κύρια στοιχεία των επιγραμμάτων: Ερωτικό ανικανοποίητο, προσωπικός τόνος, αυτοσαρκασμός, τόλμη, και κυρίως παιγνιώδης διάθεση. Μεγάλη χαρά να χαζεύεις τις λέξεις στο πρωτότυπο, κάτι λυρικά σύνθετα όπως "υγρομέτωπος" και "ερωτοπλοείν"... Στις ερωτικές συνήθειες πάντως, δεν φαίνεται να έχει αλλάξει τίποτα: ποίηση και πραγματισμός, ρομαντισμός και κυνισμός, λαγνεία και σωφροσύνη, αφοσίωση και απιστία, αυθόρμητοι και πληρωμένοι έρωτες, εταίρες και κυρίες, ομοφυλοφυλία και παιδεραστία, όλα στο ίδιο πακέτο.
Το λέμε, αλλά δεν το πολυπιστεύουμε. Επειδή οι πληροφορίες για τη ζωή τους έρχονται πάντα μέσα από την τέχνη, έχουμε μια τάση προς εξιδανίκευση. Σαν να μην ήταν ακριβώς ανθρώπινοι, σαν να ποζάρανε λιγάκι για να τους ζωγραφίσουν στα αγγεία, σαν να κρατούσαν διαρκώς την Πολιτεία του Πλάτωνα στο χέρι. Αμ δε. Εμείς είμαστε.

7.1.07

Τα μεσημέρια στο χωριό

*


Thesstreet


The silent street



Η πρώτη άμεση, απτή παρενέργεια του κλεισίματος του monitor είναι μια ξαφνική αίσθηση σιωπής. Σαν να μην μπορείς πλέον να περάσεις από την πλατεία να υφαρπάξεις δυο τρεις κουβέντες, να ακούσεις ένα τυχαίο σχόλιο.

Η έκρηξη αλληλεγγύης προς το blogme.gr, που εκδηλώθηκε αυθόρμητα εκείνη την 26η Οκτωβρίου, εκφράστηκε έτσι μαζικά χάρις και στο monitor. Σε μια σπάνια στιγμή αυτοσυνειδησίας της η κοινότητα (ό,τι τελοσπάντων έκαστος έχει κατά νου με τον όρο) αξιοποίησε την επιδραστικότητα του μέσου και συσπειρώθηκε. Κάθε άλλο θέμα υποβαθμίστηκε, τότε, αυτόματα.

Έχει ανάγκη και ο blogger το καφενείο του. Και το monitor ήταν κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό.
------
(image: από εδώ.)

2.1.07

εφτά για το εφτά








κλικ στα φιογκάκια


Δεχθείτε παρακαλώ το μουσικό πακέτο που ετοιμάσαμε (με αγάπη) για το καλωσόρισμα του χρόνου. Η ακολουθία των φιόγκων είναι αποτέλεσμα πολύπλοκων εργαστηριακών μελετών πάνω σε πειραματόζωα-φίλους και δουλεύει με συγκεκριμένο (συναισθηματικό) αλγόριθμο που προχωράει κλιμακωτά. Το μουσικό είδος είναι το φλου-τζαζ ιδίωμα της εποχής (τύπου acid, electro, downtempo και λοιπά σπουδαιοφανή) δίνει δηλ. έμφαση στο ρυθμό και τις φωνές – καθότι από μόνη της η τζαζ ελευθερία μπορεί να εξελιχτεί σε εφιάλτη. Εμείς τουλάχιστον, για να καταναλώσουμε ευχάριστα πέντε δέκα μπουκάλια βότκα, έχουμε ανάγκη τις πλάτες του ρυθμού. (Αλλιώς μας σκουπίζουν τα γκαρσόνια και μας αποκαλούν περιθώριο... κατάλαβες φίλε μου.)

Καλές ακροάσεις. Οι βιαστικοί να μη χάσουν στο Νο 7 την ερμηνεία της κυρίας που ερμήνευε και το try στο προηγούμενο ποστ.

Κατά σειρά ακούγονται:
1.Bonobo, Days to come
2. Alice Russel, Munkaroo
3.Koop, Forces…darling
4.Status ΙV, you ain’t really down?
5.Bonobo, Walk in the sky
6.Jazbeat feat. D. Avola, sing sing sing
7.Bugge Wesseltoff, You might say

Καλή χρονιά παίδες. (παιδός η βασιληίη)

(Y.Γ. Αν υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι ξεκίνησα το ποστ στις 11.30 το πρωί και τώρα είναι 7:00- εντάξει, πέσανε και κάτι τηλέφωνα- ας έρθει να μου πει: "ναι ρε Thas, το πιστεύω, κι εμένα τόσο μου παίρνει". Ο Χριστός κι η Παναγία. Ξεζουμίστηκα λέμε. Ξεγκλαβώθηκα. Ξεπουπουλιάστηκα.)