Πιστοί και άπιστοι

Αν εξαιρέσεις τον Σπύρο Καρατζαφέρη ο οποίος συνοψίζει πάντα το πρόβλημα στα στρινγκ και στο φουσκωμένο παγκάρι (δεν έχει άδικο αλλά πρέπει να διευρύνεται πότε πότε και η επιχειρηματολογία), κάθε προσωπική μαρτυρία και γνώμη που αφορά την πίστη είναι αποδεκτή και χρήσιμη. Όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε. Ακόμα και αυτοί οι έρμοι τηλεαστέρες.

Από τις δύο χθεσινές θαυματουργές εκπομπές, συγκράτησα την εύστοχη παρατήρηση του Θ. Καρακατσάνη ότι η ανάγκη δεν παράγει ήθος. Η διατύπωσή του απαντούσε έμμεσα στην συνήθη εισαγωγική διευκρίνιση όλων των καλεσμένων ότι σέβονται την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν. Αν όμως πρόκειται απλώς για ανάγκη και όχι για ελεύθερη προαίρεση, αν ασκείται εσωτερικός καταναγκασμός (εξαιτίας του φόβου του θανάτου) ή εξωτερικός (όπως στην περίπτωση του θαύματος), τότε η περίφημη μετάνοια (ως μεταστροφή του νοός) εκβιάζεται και ο άνθρωπος απλώς «σύρεται» στην πίστη. Προφανώς ο Θεός δεν έχει ανάγκη οπαδών. Αντιθέτως, απ’ όσο ξέρω, η Εκκλησία ευαγγελίζεται την κοινωνία της αγάπης των ελευθέρων προσώπων.

Συνεπώς το θαύμα μπορεί να νοηθεί μόνο ως «σημείο» που σημαίνει και όχι ως ανατροπή της φυσικής τάξης δίκην ζογκλερισμών. Αν κουνιέται το καντήλι και δακρύζει η εικόνα στο σουβλατζίδικο, ο Θεός πρέπει να έχει εξαιρετικά σοβαρούς λόγους για να παραβιάζει τη φυσική τάξη -και την ελευθερία μας- κατ’ αυτόν τον τρόπο. Προσωπικά καταλήγω ότι όταν κάτι θυμίζει θεϊκό εφέ, σίγουρα δεν πρόκειται για θαύμα (που να έχει τουλάχιστον αποδέκτη ανθρώπους σαν εμένα · μπορεί να απευθύνεται σε άλλους αποδέκτες που το προσλαμβάνουν διαφορετικά, θα επανέλθουμε)

Ακόμα περισσότερο, σε μια βαθύτερη πρόσληψη της έννοιας του θείου από τον (ορθόδοξο) Μπερντιάγεφ, ο Θεός δεν είναι καν δύναμη. Δύναμη, λέει, είναι ο χωροφύλακας. Ο Θεός, αντίθετα, στον κόσμο μάλλον υποφέρει παρά κυβερνά. Όσο επιμένουμε, συνεχίζει, να αποδίδουμε στο Θεό τέτοιες ιδιότητες ισχύος ο αθεϊσμός έχει δίκιο. Διότι η αθεΐα αρνείται το Θεό- και καλώς πράττει- στο όνομα του ανθρώπου, της ελευθερίας του και της δημιουργικής του δράσης. (Αλήθεια και αποκάλυψη, εκδ. Δωδώνη, Σελ 150) Μπορούμε τελικά να δεχθούμε ότι ο Θεός είναι μια πραγματικότητα μόνο επειδή αυτό έχει ένα υπαρξιακό νόημα για μας και όχι επειδή υπάρχει ως αντικειμενική παρουσία στον κόσμο. Μιλάμε πάντα (κατά τον Μπερντιάγεφ) για τον Θεό ως πραγματικότητα που αναδύεται εντός μας και αφορά στην επίτευξη ενός ανώτατου ανθρωπισμού- αυτό είναι το θείο στον άνθρωπο και έτερον ουδέν.

Ενδέχεται όμως, για να περάσουμε σε πιο δύσκολα, το θαύμα να μην απευθύνεται σε εμένα που δεν έχω μάτια να το δω αλλά σε άλλα πρόσωπα, αλλιώς φωταγωγημένα. Ο όρος είναι από το κείμενο που διαβάζω στον big fat opinion. Πρέπει να το διαβάσετε κι εσείς για να έχει νόημα η συνέχεια. ΕΔΩ.

Λυπάμαι που το λέω- ελπίζω ότι δεν προσβάλλω τον bfo που το ανέβασε και του οποίου τη διάθεση να αντιστρατεύεται όσα εκείνος θεωρεί "προοδευτικά στερεότυπα" σέβομαι- αλλά ο συντάκτης του κειμένου συνοψίζει (άθελά του μάλλον) το πρόβλημα ενός λόγου που υποτίθεται ότι εδράζεται στην εκκλησιαστική εμπειρία αλλά σπάνια αναφέρεται στην πίστη καταφατικά (ή έστω αποφατικά). Αντίθετα, ως λόγος κινούμενος στην περιφέρεια του ζητήματος και λαλίστατος ως προς τα εθνοπατριωτικά, κατασκευάζει την εικόνα μιας διωκόμενης εκκλησίας στους σύγχρονους καιρούς, συγχέοντας σκόπιμα το καθίδρυμα(και την ιεραρχία του) με το σώμα των πιστών. Πρόκειται για έκπτωση του βιώματος σε ιδεολογία, όπως σημειώνουν οι συνήθεις εισαγωγές στην (ορθόδοξη) πίστη ή αλλιώς, για εκκοσμίκευση της εκκλησίας.

Νομίζω πως δεν είναι ένα καλό κείμενο αυτό του Φαρμάκη, γιατί οι προθέσεις του γίνονται αμέσως φανερές. Υποτίθεται ότι αναφέρεται στη δυνατότητα των προσώπων να βλέπουν το θαύμα αλλά η στόχευση είναι άλλη. Η αναφορά στα φωτοβόλα πρόσωπα γίνεται μόνο για να διεγερθεί το θυμικό του αναγνώστη και να αποδοθούν εξ ανακλάσεως τα χαρακτηριστικά του σκότους στους συνασπισμένους νεοταξικούς. Ο συντάκτης του, συγκροτεί αυθαίρετα τους αντίπαλους στρατούς και υπερασπιζόμενος τα χαρακτηριστικά (πίστη, ευλάβεια, αθωότητα, διάνοιξη) μιας ομάδας σε διωγμό, στήνει αόρατες μάχες για τις οποίες οι ενδιαφερόμενοι δεν έχουν ειδοποιηθεί. Θέλω να πω πως ούτε οι προσκυνητές συμμετέχουν σε καμιά διαδήλωση δικαιωμάτων της πίστης τους ούτε κανένας (τρέμων) νεοταξίτης μηδενιστής θέλει το κακό τους. Η υποτιθέμενη απαγόρευση του θαύματος δια νόμου αποτελεί εφεύρημα και αφηγηματική τεχνική του γράφοντος.

Κατ’ αρχάς ο χωρισμός του πληρώματος σε φωτισμένους πιστούς που έχουν πρόσβαση στο θαύμα (γιατί κυλούν μέσα τους οι χυμοί της ζωής) και σε στεγνωμένους διανοούμενους που κοιτάζουν ανήμποροι (δεν εξαιρεί τον εαυτό του, επίτηδες) αντιστρατεύεται κάθε έννοια εκκλησιαστικού ήθους. (Πόσο μακριά είναι αυτή η εικόνα από την παρήγορη διατύπωση του πρώτου Γιανναρά ότι «δεν υπάρχουν πιστοί και άπιστοι· υπάρχουν εκείνοι που αντιστέκονται στην πίστη τους και εκείνοι που αντιστέκονται στην απιστία τους»- διατύπωση που ενώνει τους πάντες στην κοινή μοίρα της αγωνίας ). Στον καθένα μας άλλωστε συναιρείται το όλον της δημιουργίας κάθε στιγμή, καθώς διατρέχουμε την κλίμακα από την απόλυτη αγριότητα ως την απόλυτη αγιότητα, σε δευτερόλεπτα. Αντίθετα εδώ, όπως και στα περίφημα κηρύγματα του αρχιεπισκόπου, δεν υπάρχει συμπόνοια ή κατανόηση για μια εκδοχή της ζωής χωρίς θεό αλλά μια a priori στερεωμένη εικόνα των ανθρώπων σε σεσωσμένους πιστούς και σε μηδενιστές/ ψευτοδιανοούμενους / Συνασπιστές / Πασόκους / Νεοταξίτες.

Αυτό μου έκανε πάντα μεγάλη εντύπωση. Αν κάποιος νιώθει φωτισμένος από ένα άλλο φως, αν όντως ζει επ’ ελπίδι αναστάσεως, πώς είναι δυνατόν να λοιδωρεί, να μέμφεται εκείνον που δεν τα κατάφερε; Πώς είναι δυνατόν να απασχολείται τόσο συστηματικά με τα έργα και τις ημέρες ενός κόμματος που με δυσκολία μπαίνει στη βουλή; Και εν πάση περιπτώσει αυτοί είναι οι φορείς της Νέας Τάξης στην Ελλάδα; Το συγκλονιστικό 3%, είναι σε θέση να επιβάλει απαγορεύσεις και διωγμούς; Είναι ας πούμε ο talos εκπρόσωπος αυτής της νεοταξ;

Θέλω να το πω και ας ακουστεί φάλτσο ή παράταιρο, μια και το φερε η κουβέντα και πρέπει και να κλείνουμε σιγά σιγά..

Αντιλαμβάνομαι όλη αυτή τη δουλειά που κάνει ο Μιχάλης στο blog του, σαν χριστιανική στάση. Είναι πάντα εκεί, μαχητκός και δημιουργικός, υπερασπιζόμενος τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του με τρόπο συγκινητικό και ανυποχώρητο. Το ήθος του δημόσιου λόγου του επιβλήθηκε συν τω χρόνω στη μπλογκόσφαιρα και ο εξαντλητικός τρόπος που χειρίζεται τα θέματά του προσωπικά με συγκινεί. Ο προοδευτισμός δεν είναι μόνο άδειο κέλυφος και μηχανισμός παραγωγής ιδεοληψιών για προσωπική κατανάλωση. Σε αντίθεση με τις κατηγορίες περί μηδενισμού που εκτοξεύονται ανέξοδα, υπάρχει ακόμα μια στάση ζωής που ενδιαφέρεται για τα κοινά χωρίς τη φιλοδοξία των πολιτικών ή την προβολή που δίνουν τα μίντια, υπερασπιζόμενη ένα αξιακό σύστημα με κέντρο τον άνθρωπο και τη διαρκή χειραφέτησή του. Μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο να την αντικαταστήσει, αυτήν θεωρώ, προσωπικά, σύγχρονη ιεραποστολή και διακονία.

Μακάρι να είχαμε και για αρχιεπίσκοπο τον Γιάννη Αγγελάκα. Με εκπρόσωπο τύπου τον Τζίμη Πανούση. Όχι φυσικά για να σκανδαλιστεί ο λαός, αλλά γιατί κάποιος πρέπει να διαχειριστεί επιτέλους με σοβαρότητα όλο αυτό το πνευματικό υλικό που μας παραδόθηκε.

Οικογένεια μπλόγκερ

Στον kukuzeli, φυσικά.

Έχει παρατηρηθεί ότι τα θέματα που ενδιαφέρουν πρωτίστως τους μπλόγκερς (δεν υπάρχουν άλλοι αναγνώστες πλην ημών, τα έχουμε πει) είναι όσα μιλάνε για το συνάφι. Ανάμεσα σε δεκάδες τίτλους που παρελαύνουν στο μόνιτορ οι πιο θελκτικοί είναι όσοι περιέχουν τη λέξη blog ή παράγωγό της. Δεν είναι παράδοξο. Πλάσματα με υπερτροφικό εγώ σαν το δικό μας αρέσκονται στον διαρκή αναστοχασμό των πεπραγμένων τους. Βέβαια δεν γνώρισα ακόμα άνθρωπο που το εγώ του να μην είναι, φανερά ή κρυφά, υπερτροφικό. Απ' αυτή την άποψη δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρούμε χυδαία την επίδειξη σωματικών προσόντων ενώ αξιολογούμε θετικά την προβολή των λεγομένων πνευματικών δυνατοτήτων ενός εκάστου.

Όλα καλά λοιπόν, αλλά την αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν την ανακάλυψα ακόμα. Μιλάω μόνο για τη δική μου αφού των υπολοίπων διατηρείται ψηλά. Όσο βλέπω τα σκασμένα τα μπλογκεράκια κάθε μέρα τάκα τουκ, τάκα τουκ, τάκα τουκ να βγάζουν τα ποστάκια τους στον αέρα, τόσο μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και κλείνομαι στον εαυτό μου. Και ενώ στην οικογένεια συνεχίζουμε παραδοσιακά κάθε Παρασκευή βράδυ το λούσιμο στη σειρά με πράσινο σαπούνι, posting κάνουμε πλέον μόνο κάθε δεύτερο ή τρίτο Σαββατοκύριακο. Στο σπίτι συνήθως ξεσπάει γιορτή. Τα αδελφάκια μου τρέχουν πάνω κάτω στο διάδρομο φωνάζοντας: Πόθτ, μαμά, ο θαθ έχει πόθτ!

Ανεβαίνει η χαροκαμένη μάνα από το πλυσταριό με τα νερά να στάζουν (γιατί είπαμε στήνεται ξέφρενο πανηγύρι) και ρίχνει κλεφτές ματιές στην οθόνη κάνοντας το σταυρό της με ανακούφιση. Ξέρει πάντως ότι νευριάζω και φυλάγεται· αν δεν της πω πρώτα «άντε, κοίτα», δεν προχωράει. Κάποια στιγμή κάθεται στην καρέκλα. Διαβάζει προσεκτικά, ανεβοκατεβάζει μια δυο φορές τη μπάρα συγκρίνοντας και στο τέλος πετάει, δήθεν αδιάφορα, ένα νούμερο. Το νούμερο, συνήθως ανάμεσα στο μηδέν και το σαράντα, προμαντεύει τον αριθμό των σχολίων που θα ακολουθήσουν. Τα επτά αδελφάκια μου που παρακολουθούν με τεντωμένη προσοχή ξεσπάνε σε χειροκρότημα αναλόγως την περίπτωση. Προαλείφονται βλέπεις για το αξίωμα, αφού είναι πλέον εμφανής η εξάντληση του μπλο. Στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει επετηρίδα και βασικός στόχος μας είναι να μην καταλάβουν οι αναγνώστες ότι άλλαξε χέρια η διεύθυνση. Τη στιγμή που μιλάμε, οι τέσσερις από τους επτά γράφουν ποστ σαν άσκηση προσπαθώντας να πιάσουν το στυλ. Ποιος θα κληρονομήσει τη θέση πάντως, θα το αποφασίσει το οικογενειακό συμβούλιο της επιχείρησης, δηλαδή εγώ, η μάνα μπλόγκερ και η μικρή Λου. Η μικρή Λου έχει το κληρονομικό χάρισμα και επιλέγει κατόπιν ερεύνης τη θεματολογία του μήνα. Στήνει επίσης blog-δορυφόρους και τα ρίχνει πιλοτικά στην αγορά ελέγχοντας τις τάσεις. H Λου πρώτη διέβλεψε τη σημασία του μεταμπλόγκινγκ με αποτέλεσμα να διατηρεί τρία blog-καθρέφτες στο δωμάτιό της, σαν παιχνίδι.

H μάνα μπλόγκερ περιμένει να βγει επιτέλους ο μικρός thas, να ποστάρει.

Αλλά ακόμα στα πράγματα είμαι εγώ. Σε συνεργασία με τον kukuzeli ο οποίος και συνέλαβε πρώτος τη ιδέα μιας μιντιακής αυτοκρατορίας, παίζουμε γερά το χαρτί του ήθους. Εγώ δουλεύω πολύ την κατεύθυνση εφηβεία-διάψευση-καθήλωση και ο kuk το λεγόμενο αστικό χαϊκού. Ο kukuzelis δουλεύει επίσης πολύ με αλγόριθμους, σε ένα σύστημα-παραλλαγή του Πεντζίκη. Το άθροισμα των ωρών δημοσίευσης των ποστ του πρέπει πάντα να διαιρείται με το επτά, με αποτέλεσμα να κατασκευάζει σύντομα κείμενα με δεσπόζοντες γαλάζιους αριθμούς που δυστυχώς σπάνια τους προσέχει το κοινό, εθισμένο καθώς είναι στη λογική των λέξεων. Μιλάω μόνο για όσα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού γιατί τα υπόλοιπα είναι δουλειά της κριτικής να τα εντοπίσει.

Εγώ πάλι απευθύνομαι στον παραδοσιακό αναγνώστη. Αυτόν που θα μπει μια στις τόσες, θα γκρινιάξει και θα διαβάσει με δυσφορία τις πρώτες γραμμές έτοιμος για αποσύνδεση. Εκεί πρέπει να ενεργήσεις ακαριαία. Δεν θα πιάσω, εννοείται, την εξαιρετική περίπτωση (τους εστέτ τους χειρίζεται αποκλειστικά το aspripetraxexaspri) αλλά το συναίσθημα του μέσου όρου μπορώ να το εγκλωβίσω. Το μυστικό βρίσκεται στις παύσεις, στις λεγόμενες ανάσες. Πρέπει κάθε παράγραφος να έχει μια κατακλείδα που να ακούγεται σαν αναστεναγμός. Η ποιητική αναπόληση είναι επίσης στοιχείο απαραίτητο γιατί όλοι αναπολούν κάτι στη ζωή και εύκολα δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι όλοι αναπολούμε το ίδιο. Το χιούμορ δεν πρέπει να καβαλάει το κυρίως σώμα αλλά να αφήνει ένα λεπτό άρωμα στο ποστ όπως ο βασιλικός στη σάλτσα για μακαρόνια. Τα μακαρόνια να μαγειρεύονται πάντα με λίγο λάδι.

Πάμε πολύ καλά. Κατ’ αρχάς δεν έχει εντοπιστεί ακόμα blog με λινκ μόνον τον έναν από τους δυο. Αυτό γίνεται γιατί οι συνάδελφοι αφενός δεσμεύονται ηθικά και αφετέρου μέχρι πρότινος που δούλευε το συγχαρητηριολόγιο δεν ξεχώριζαν ποιος είναι ποιος, οπότε αναγκαστικά μας έβαζαν μαζί. Πολύ αποδοτικές αποδείχτηκαν οι συνεχείς παραπομπές του ενός προς τον άλλον, είτε με τη μορφή αφιερώσεων, σχολίων ή εσωτερικών link που εγκλωβίζουν τον πελάτη σε μια διαρκή ενδοαναφορικότητα που λειτουργεί περίπου σαν το δωδεκάρι Ελλάδας- Κύπρου. Βοηθός στάθηκε και ο αδελφός Μπερεκέτης, ο οποίος στήριξε εξαρχής το εγχείρημα με τόνους συγαρητηρίων. Σημειωτέον είναι ο μοναδικός μπλόγκερ που μνημονεύτηκε στο πρόσφατο αφιέρωμα της Καθημερινής, παρότι γράφει δύο φορές το χρόνο, με αποτέλεσμα να τον ρωτήσουμε αν τους πλήρωσε. Να σημειώσουμε επίσης ότι όλα αυτά τα δημόσια χάδια εξάπτουν τη φαντασία των αναγνωστριών μας (προς τις οποίες απευθύνουμε το σύνολο της δουλειάς μας) αφού είναι γνωστό ότι στη βάση κάθε γυναικείας φαντασίωσης βρίσκεται η ανομολόγητη επιθυμία να κουρελιάσει τον εραστή της μετατρέποντάς τον σε gay. Περιττό βέβαια να πούμε ότι ο kukuzelis είναι άντρας εκατό τοις εκατό ενώ εγώ πιάνω άνετα ποσοστό πάνω από ογδόντα σε μια τυπική μέρα.

Τη blogger πρώτοι εμείς τη φέραμε στην Ελλάδα. Πρώτοι βάλαμε πλάτες στα άθλια template της εταιρίας που τα απέσυρε αργότερα ως ακατάλληλα. Για να καταλάβεις για ποια εποχή μιλάμε, ο Τalos μετέχει ακόμα στην επανάσταση της Βολιβίας και δίνει τα ποστ του στον τοπικό ταχυδρόμο. Ο Βαρόμετρος τα γράφει με κόκκινο bic και τα φωτοτυπεί σε υπόγειο της Κυψέλης. O evris δεν έχει γνωρίσει ακόμα τη voulariba. Η Κουρούνα, ο αρκούδος, ο πίθηκος, ο βάτραχος και τα υπόλοιπα ζωάκια είναι αγέννητα. Τι να λέμε τώρα. Ήμασταν βασιλιάδες. Όταν μας ρώταγαν πόσους αναγνώστες έχετε τη μέρα λέγαμε, ε, όχι πολλούς, καμιά εκατοστή. Το ίδιο λέμε και σήμερα, πράγμα που δείχνει τουλάχιστον μια σταθερότητα. Δεν αποκαλύπτουμε φυσικά ότι πάνω από τα μισά hit τα κάνουμε μεταξύ μας. Μια φορά που θέλησα να κάνω μεγαλύτερη highest day από του πιτσιρίκου, έβαλα τον kukuzeli να με χτυπάει από τις πεντέμιση το πρωΐ.

Ήταν μια εποχή φτωχή αλλά γεμάτη oneiro-αλλά και γεμάτη dis, titania, eve, sofia, lida, ifimedia, taflinel, yorgos, dimitra, hellion, areti και άλλους που δεν τους ξέρετε γιατί πέρασαν τα χρόνια και η μνήμη ξεθώριασε τα γεγονότα (πήρε επιτέλους μπροστά η μηχανή της αναπόλησης). Έξω απ’ τις πόρτες γρατζούναε η μοναξιά. Μπάλες χόρτου και άδεια τενεκεδάκια σέρνονταν στις έρημες πλατείες. Το άδειο σαλούν μισοφώταε και η παλιά αρτίστα εγέρναε. Ο κλόουν στη γωνία έκρυβε ένα δάκρυ και μ’ ένα φθαρμένο μπαντονεόν έστελνε σπαρακτικές νότες από πρώϊμους Tiger Lillies σ’ έναν μαβί ουρανό. (Αυτή είναι πρόταση- παράδειγμα φθαρμένης χρήσης του επιθέτου). Η Λούλα έψαχνε το κρόκοντάϊλ σακκάκι του Νίκολας Κέιτζ στα σκουπίδια. Ο μπάρμαν δοκίμαζε το σκοινί της αυτοκτονίας του και ο σκύλος του αφεντικού καταφαγωμένος από τα κόκκινα μυρμήγκια της φωτιάς (είμαι εφιαλτικός αλλά και γεμάτος διακειμενικές αναφορές, μάγκες) ούρλιαζε ένα τραγούδι συμφοράς.

Σ' αυτό το περιβάλλον μεγαλώσαμε και ανδρωθήκαμε και κάναμε τα πρώτα μας ποστ. Εδώ μπουσουλίσαμε, βαβίσαμε, τριποδίσαμε. Εδώ κλάψαμε, γελάσαμε, ψηλά κυπαρισσόπουλα χαρά στα κοριτσόπουλα, άντρες μ’ ολοκάθαρη καρδιά. Κι είμαστε ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι. Πάνω στην τρέλα μας πάνω στην αφασία μας, όλα τα ποστ πυροβολούν τη φαντασία μας.

Θα ήθελα μόνο να ρωτήσω τον αδελφό: Έχουμε βγάλει πλάνο εργασίας; Κατά πού θα κάνουμε όταν ο Καιρός γυρίσει πίσω μας; Αλλά και πέρα απ' το ω ς π ό τ ε, θα αναφωνήσω μαζί με τον ποιητή και το Π ρ ο ς τ ι, αδερφέ μου. Π ρ ο ς τ ι;

Κούραση, απ πα παα πα.
-------------
Y.Γ. Να με συγχωρεί ο φωτογράφος αλλά δεν θυμάμαι πού βρήκα τη φωτογραφία του. Σε κάποιο forum, νομίζω.