Μπαλάντες της ήττας

Αν υπάρχει, σκέφτομαι, ένα κέντρο, κοινό, στους ανθρώπους, πρέπει να είναι η ροπή τους στο πένθος. Δεν εξηγείται αλλιώς. Πίνεις, ας πούμε, τον καφέ σου μέσα στη θολή αμεριμνησία του καλοκαιριάτικου πρωϊνού και, ξαφνικά, δέχεσαι κουβάδες παγωμένου νερού στην πλάτη. Μένεις κατόπιν εκεί, κόκκαλο από τη συγκίνηση.

Έχει νόημα να το περιγράψω; Έστω. Ακούγεται, που λες, μια κλασική κιθάρα στη σιωπή. Ο Φάμελλος ψιθυρίζει αργά αυτούς τους παλιούς, φθαρμένους στίχους του Κουγιουμτζή και- ω του θαύματος- από το πηγάδι βγαίνει ένα νέο τραγούδι, μια εντελώς νέα ευαισθησία. Μυστήριο.

Κάπου νυχτώνει, κι ο ήλιος παγώνει
Χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
Κάπου βραδιάζει, μην κλαις, δεν πειράζει
Πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ.

*

Όλο και λιγότερα λόγια. Δύο σύντομες εμφανίσεις τον Ιούνιο. Η vita moderna, μέρα τη μέρα ξεκουρδίζεται. Όπως σε όλα τα παιχνίδια της δραχμής, το εσωτερικό της είναι κούφιο και πιέζοντας λίγο στο κέντρο, μπορείς πλέον να δεις τα ελατήρια, τον φτωχό της μηχανισμό.

Αέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου
Κλείνω τα μάτια, που φεύγεις να μη δω.

*

Τι γίνεται και μ' αυτή τη ζωή μας. Από παντού, αέρας.

Γιατί δεν ήρθες, βρε;

Υποτίθεται ότι αυτοί οι άνθρωποι παίζουν electronica (κρύα πράγματα, ψυχρές επιφάνειες του γυαλιού, μπλε κοβαλτίου, μπρρρ) και ότι βρισκόμαστε στο απομαγεμένο 2005 ( έχουν καταρρεύσει όλες οι μεγάλες αφηγήσεις, μπλα μπλα, ξέρεις τώρα) και ότι είναι Ιούνιος σε ένα μικροαστικό, ανοιχτό θέατρο (ζακετάκι στους ώμους για την ψύχρα), σε μια χώρα περιθωριακή ως προς τα ζητήματα τέχνης.

[Αυτααά. Τι άλλα; Βλέπεις κανέναν τελευταία; Πάντα έτσι κλεισμένος στο γραφειάκι σου, όπως σε θυμάμαι, να σκέφτεσαι; Τι σκέφτεσαι;]

Ευτυχώς, τα αδέλφια μας οι Faithless, διέλυσαν χθες αυτές τις εσχατολογικές γενικεύσεις, έβαλαν φωτιά στις μίζερες ιδεούλες των απανταχού καταστροφολόγων, και αφιέρωσαν, τρόπον τινά, τους ρυθμικούς δυναμίτες τους σε όσους από εμάς νιώθουμε πλέον εξουθενωμένοι από την διαρκή λειτουργία του εγκεφάλου μας· τα παιδιά έχουν φτιάξει ένα συγκρότημα-θεραπεία για τους πόνους που προξενεί η σύγχρονη ζωή και τους ευχαριστούμε βαθιά γι' αυτό...

Στενοχωριέμαι μόνο για την Λ. που τη νίκησαν τα χιλιόμετρα, για την Τ. που το μετάνιωσε την τελευταία στιγμή, τον Δ. που μπερδεύτηκε χωρίς λόγο, την Α. και τη Δ. που έκαναν τέχνη εκείνη την ώρα, τον Τ. που δούλευε, τη Λ. που δεν το ήξερε. Δεν θυμάμαι άλλο γκρουπ, τα τελευταία χρόνια, να μας συσπειρώνει τόσο, χωρίς μα μου ξου· χάσαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε όλοι μαζί και να ξαναπούμε πόσο αγαπιόμαστε. (ίσως εξαιτίας του ασυνείδητου άγχους ότι ο έρωτάς μας άρχισε να ξεθωριάζει- άλλο θέμα αυτό)


Υ.Γ. Πανκ ενέργεια, λαμπρός ήχος, τοίχος από κιθάρες, έπος και λυρισμός των πλήκτρων, μαγεία και έκσταση, συγκινητική παρλάτα-τραγούδι, αιθέρια μπακράουντ βόκαλς, απίστευτη ρυθμολογία και ένα εξαιρετικό κοινό, παραδομένο στο χορό από την αρχή μέχρι το τέλος. Ούτε θέλω να δω άλλη συναυλία, ούτε με ενδιαφέρει. Ό,τι είχα να καταθέσω σ’ αυτή την υπόθεση των λάιβ το ολοκλήρωσα χθες. Γκεια σου Αθήνα, much respect.