Σ' έναν γαλακτερό βυθό

*

Τα κείμενα, οι συγγραφείς, οι εξομολογήσεις τους.

Φεύγοντας ο χρόνος, μας άφησε ένα μέτρο και των τριών.
Νιώθω κι εγώ, όπως πολλοί, την ανάγκη μιας νοερής υπόκλισης.

Καλή χρονιά σε όλους.

μετά τη γιορτή

Ωραία που είναι η θάλασσα του χειμώνα. Κι ακόμα πιο ωραία που είναι τώρα, με το χριστουγεννιάτικο κρύο και την ευσυγκίνητη διάθεση όλων.

*

*

Μ’ άρεσε ο Παπαϊωάννου. Εννοώ πως σε κάποια στιγμή της παράστασης, τότε που καθένας αποφασίζει αν θα στηρίξει τα θετικά στοιχεία ή θα τροφοδοτήσει το δισταγμό του, αποφάσισα το πρώτο. Ήταν η σκηνή με τον αναπτήρα που έκρινε το όλον, αυτή η σχεδόν αρχετυπική στιγμή συνάντησης των «2» που συνόψιζε την περιπέτεια του ανθρώπου· ίσαμε που θα την έβλεπα να ταξιδεύει στο δορυφόρο του διαστήματος (αντί εκείνης της ακατανόητης πλακέτας). Στο υπόλοιπο της παράστασης, απλώς μάζευα επιχειρήματα κατά των (υποθετικών) αντιπάλων.

*

Προς το παρόν λέω να αρχίσω να μαζεύω υπογραφές στην πολυκατοικία, για την κατάρριψη του απέναντι αη-Βασίλη. Μας έχει κουρελιάσει αυτή η ξεκούρδιστη μελωδία που εκπέμπει ολημερίς κι ολονυχτίς.

*

Τα αρνητικά τα βλέπουμε όλοι. Σε ανθρώπους, έργα, καλλιτεχνήματα. Καταλήγω πλέον πως συνειδητά αποφασίζουμε αν θα μας αρέσει κάτι ή όχι. Άνθρωποι με τη δική μας υπερτροφία εγκεφάλου αποκλείεται να αφεθούν απλώς στη «μαγεία» του θεάματος. Κάτω από τα ήσυχα προσωπάκια (κάποιων θεατών), ακούς τις μηχανές να δουλεύουν με ρυθμό 1248 σκέψεων /sec.

*

Ένα παράδειγμα. Γράφω υποτίθεται για την παράσταση, αλλά σβιιιν εισβάλλει απρόσκλητη η εικόνα: Νεαρή γιατρός, πολύ όμορφη, πριν από χρόνια, μόλις έχουμε συστηθεί και μου πετάει: «Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο ξέρω ακριβώς μέχρι πού μπορώ να φτάσω μαζί του ερωτικά». Είχε τέτοια θελκτική αυθάδεια η ατάκα της, που τη σκέφτομαι έκτοτε μέσα στα χρόνια. Όποτε τύχει.

Σκέφτομαι πως για να έχει τέτοια ξεκάθαρη σκέψη (και τόσο δίκιο, εδώ που τα λέμε) η μικρή γιατρός, δεν μπορεί παρά να έχει εντρυφήσει στις χαρές του έρωτα. Στοιχείο εντελώς ιντριγκαδόρικο στη συνάντησή μας με τον άλλον/ η- ας μην κοροϊδευόμαστε: το από κάτω κείμενο είναι πιο δυνατό. Αν και στην προκειμένη περίπτωση δεν ξέρω ποιο είναι το πάνω και πιο το από κάτω κείμενο.

*

Στον Παπαϊωάννου υπάρχει πάντα ένα αίτημα ομορφιάς. Σε όλες τις δουλειές του η ομορφιά είναι δύναμη υψωμένη στη νιοστή. Εξού και δεν υπάρχει σκηνική λεπτομέρεια που να μην ξεχειλίζει από καλό γούστο. Όσοι μιλάνε για «επιφάνεια» ή «γυαλισμένο κενό» απ’ αυτό θα παρασύρονται, υποθέτω. Ο Δ.Π. δεν μπορεί (και δεν θέλει) να παρουσιάσει αληθινούς εφιάλτες επί σκηνής, να σκηνοθετήσει παραληρήματα τύπου Σάρας Κέην, να βουτήξει χωρίς δίχτυ. Παρόλη την θεματολογία της μοναξιάς, δεν υπήρχε σκοτάδι στην παράσταση. Ακόμα και η πιο dark σκηνή, είναι υπονομευμένη από τον (ερωτικό) λυρισμό της εικόνας. Και, φυσικά, από τη μουσική του Κ.Β. ο οποίος σαν καλλιτέχνης έχει παρόμοια χαρακτηριστικά.

Τα δυο αυτά μεγάλα παιδιά βρίσκονται σε ένα δημιουργικό πικ (κατά το οποίο η χαρά και η ικανοποίηση δεν κρύβονται), που τους είναι αδύνατο να συνθέσουν και να ανεβάσουν ανθρώπινες τραγωδίες. Αν το έκαναν θα ήταν ψεύτες. Έχουν άλλωστε μια ολόκληρη ζωή (καλλιτεχνική) μπροστά τους να διερευνήσουν και τα σκοτάδια. Προς το παρόν βλέπουμε μόνο μια στιγμή της πορείας τους και είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε αυτό, προβάλλοντας απίθανα αιτήματα πάνω τους. Το τραγούδι που λένε, ξεδιπλώνεται αργά μέσα στα χρόνια και είμαστε τυχεροί να παρακολουθούμε τις κινήσεις της μελωδίας του.

Στο μπαράκι αργότερα, η παρέα μας έσπασε στα δύο· είπαμε κι εμείς όσα περίπου ακούστηκαν αργότερα στο γενικευμένο δημόσιο διάλογο περί του θέματος.
Δύο συζητήσεις θεωρώ πια εξαντλημένες. Τα περί εξορίας της γυναίκας από το έργο του και τα περί μιζέριας του νεοέλληνα που συνειδητά θέλει να αποκαθηλώσει τα μεγέθη που ξεπερνάνε το μέτριο. Όταν τέθηκαν αρχικά μπορεί να είχαν ενδιαφέρον (εξαρτάται ποιος μιλάει κάθε φορά και πώς) αλλά έκαναν πια τον κύκλο τους.

*

Και η θάλασσα του Μπάνβιλ, υπέροχη ήταν.

*

*

Δεν είχα λεφτά, γκρίνιαζα διαρκώς αλλά την παραμονή των Χριστουγέννων ξεχύθηκα με το ανθρωπομάνι, πληρώνοντας τα υπερκοστολογημένα παπουτσάκια μου 170 ευρώ. Σε δέκα ημέρες θα κάνουν 70. Έσπρωξα 500 ευρώ στην κάρτα, μόλις σε τρεις ώρες. Είμαι μαλάκας μαλάκας μαλάκας μαλάκας μαλάκας. Και φτωχός.

*

Ξανάβλεπα χτες το Match point. Στο 13’ λεπτό έχει ήδη πλεχτεί το κουβάρι. Μαγκιά του W.Allen.

*

Χριστουγεννιάτικα δωράκια επωνύμων στο Hotel. Εδώ, εδώ κι εδώ. Ευχαριστώ ειλικρινά τον Α.Δ. που ανταποκρίθηκε.

*

Συνήθως βαριέμαι όσα τραγούδια, βιβλία, ταινίες και λοιπά καλλιτεχνήματα έχουν «μήνυμα». Όμως αυτό το try λέγεται τόσο ψιθυριστά που ακυρώνει την παρότρυνση (πάνω από τον τίτλο vita moderna). Κι έτσι ακούγεται σχεδόν σαν παράπονο. Ας δώσει αυτό τον χριστουγεννιάτικο τόνο για φέτος:

Keep on looking
you keep on searching
you keep on moving
and you get a little further
you keep on trusting
you keep on hoping
you keep on facing your faith just to keep on growing

just try...try..you just try

Try (Bugge Wesseltoft & Sidsel Endresen) από τον δίσκο Electro Divas vol.2

Καλές εξορμήσεις, μπλογκεράκια.

Ποστοκοπία melancholica

*

Στη Μαρία, που τα ξέρει από πρώτο χέρι.

Σ’ ένα παλιότερο κείμενό του ο Κούρτοβικ σχολίαζε εύστοχα πως κάθε φορά που ένας ανταποκριτής μεταδίδει από την επαρχία, θεωρεί υποχρέωσή του να κάνει μια εισαγωγή του τύπου «γεια σας από την πανέμορφη…» (ακολουθεί το όνομα της περιοχής). Επειδή ουσιαστικά δέχεται, όπως και οι ακροατές του, ότι εκεί δεν συμβαίνει τίποτα αληθινά ενδιαφέρον, αισθάνεται την ανάγκη να δώσει βαρύτητα στην ανταπόκρισή του […]

*

Δεν ξέρω αν η επαρχία υπήρξε ποτέ καθαρός τοπικός προσδιορισμός. Για μένα, αντιπροσώπευε πάντα μια «κατάσταση» της ύπαρξης, το τοπίο μιας δυστυχίας προσωπικής. Πλακόστρωτοι δρόμοι και βήματα στη σιωπή. Εσύ, ο ένας, μόνος του, και όλοι οι άλλοι μαζί.

Ακούω καμιά φορά να λένε: η επαρχία έχει αλλάξει, δεν είναι αυτή που ξέρεις. Μου κάνει εντύπωση. Λες και οι δημοτικοί εξωραϊσμοί ή τα καγκελάκια μπορούν να ανοίξουν τον ορίζοντα. Ίσως πάλι να εννοούν τις σέξυ εμφανίσεις των κοριτσιών, τα δεκάδες παραλιακά καφέ, το αλκοόλ που ρέει ολημερίς. Αλλά μοιάζει σα να φουσκώνεις το μπαλόνι διαρκώς, τροφοδοτώντας μια ζωή που δεν ξέρει πού να διοχετευτεί και μένει πάντα σε εκκρεμότητα.

Το σύντομο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου που ακολουθεί είναι φτιαγμένο με τέτοια υλικά, παρότι είναι το μόνο υπαινικτικό κείμενο ανάμεσα σε μια σειρά σοκαριστικών διηγημάτων που μου άφησαν βαθιά εντύπωση. Η Λ.Κ. είναι ηθοποιός και έκανε ντεμπούτο με τη συλλογή Νυχτερίδες, τον Ιούνιο που μας πέρασε. Η τολμηρή, «κραυγαλέα» πεζογραφία της ήταν ένα ρίσκο που κατά τη γνώμη μου κέρδισε. Αλλά τρως τις σφαλιάρες σου μέχρι να σ’ αρέσει. (αν τελικά σ’ αρέσει). Το παρόν κινείται σε άλλη κατεύθυνση.

Paradise