τούφες ατμών ιωδίου

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος παίρνουμε εγκαίρως τα μέτρα μας ώστε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την επερχόμενη λαίλαπα των μικρών και μεγάλων καρναβαλιστών, των τρισχαριτωμένων αυτών τηλεοπτικών εισβολέων που μπουκάρουν δίκην καταιγίδας κεφιού (ω ω ω ω σάαμπα-σάάμπα) στον φιλήσυχο, ειρηνικό μικρόκοσμό μας. [Κανέναν δεν πειράζουμε, τη δουλειά μας κοιτάμε, τον μπελιά μας βρίσκουμε στο τέλος. Τσ τσ τσ, βάρβαροι.]
Ετοιμάσαμε προς τούτο και παραδίδουμε στις αγκάλες του φιλόξενου και πολυαγαπημένου μας γουέμπου, μια εσωστρεφή μουσική συλλογή ξεχωριστής ατμόσφαιρας, απάντηση-αντίδοτο στους λογής λογής επίδοξους δολοφόνους του καλού (μουσικού πάντα) γούστου, ιδιαίτερα μάλιστα τους επίκαιρους λατινογενείς. Τουλάχιστον έτσι θεωρούμε εμείς. Και άμα θεωρούμε εμείς, καλό είναι να μην θεωρεί κανείς άλλος κάπως αλλιώς γιατί παθαίνουμε αναστάτωση και κρίση ταυτότητας.

Κοίτα Τζένη. Χοπ, χοπ, ...

Με τρόπο λοιπόν παιγνιώδη πλην ειδικοβαρή (καλό ε;) πλέκεται το γαϊτανάκι των λεπτοφυών ήχων και της σπέσιαλ ατμοσφαίρας η οποία εκκινεί από τη δύση αλλά σταδιακώς εκβάλλει στη μεγάλη παράδοση της καθ’ημάς ανατολής, ίσαμε κειους τους προσωκρατικούς- έτσι τουλάχιστον όπως τους διαβάζει ένας δικός μας ξένος, ο Αξελός, του οποίου η προτροπή να συλλάβουμε την εμπειρία του κόσμου σαν παιχνίδι, αυτή την εβδομάδα, μας απελευθερώνει τα μάλα. Την επομένη θα δούμε. Ελπίζω να διασώζεται κάποιος ειρμός σκέψης ως εδώ. Αν διαβάζουν τίποτα μορφωμένοι αθρώποι ας μην αρχίσουν τις ειδικές ερωτήσεις - θα τους παραπέμψω στον kuk ο οποίος κάνει αναγωγή των πάντων στον Καντ και θα πάθουν μεγάλη ζημιά. [ψάχναμε στη βιβλιοθήκη να βρούμε καμιά 6η 7η 8η παράγραφο της προκοπής για το μπλογκοπαίγνιο, πέσαμε στον Αξελό, τον κοτσάραμε κι αυτόν, από σπουδαιοφάνεια. Μετά μας έπιασε κρίση ειλικρίνιας.]




Τέλος πάντων, μη ζητώντας πολλά αλλά απαιτώντας τα όλα, πετύχαμε τη σπάνια σύζευξη ελαφρότητας και βάθους, ένα είδος λυρικής εκστατικής περιπλάνησης χωρίς απώλεια της συνειδήσεως, κάτι σαν το ενάρετο πάθος ή τη λογική λατρεία για να συνεννοούμαστε εκκλησιαστικώς. Με λίγα λόγια και σε περίπτωση που έχετε χαθεί λόγω πυκνότητας των ορισμών, υπενθυμίζουμε πως εξηγούμε αναλυτικά τι πρόκειται να σας συμβεί κατά την ακρόαση, ώστε σε περίπτωση που δεν σας συμβεί έτσι ακριβώς, να προβείτε σε μικροδιορθώσεις επί το ορθόν. [Κάνουμε επίσης μια πρώτη (υμνητική) κριτική αποτίμηση του πονήματός μας γιατί υποψιαζόμαστε ότι θα είμαστε και οι μόνοι.]



Γίνεται φανερό πως δεν πρόκειται για απλή συρραφή κομματιών με μπλιμπλίκια αλλά για εμπειρία καταβύθισης στις εσχατιές του πυρήνα της ύπαρξης, όπου καθένας καλείται να γίνει στάλκερ του εαυτού του- εμείς προσφέρουμε μονάχα την επισφαλή (μουσική) πιρόγα. Το ποτάμι είναι θολό και μέσα στην πρωϊνή ομίχλη είναι πιθανό να διακρίνει κανείς τον εαυτό του να κωπηλατεί εξαπεναντίας, κόντρα στο ρεύμα. Ας μη φοβηθεί. Το ταξίδι είναι αλέ ρετούρ, τα μέρη εξερευνημένα και ασφαλή, δοκιμασμένα από δικούς μας πιλότους. Θα έλεγα ότι το όλον φέρνει μάλλον σε εμπειρία βαθιάς χαλάρωσης- παρόμοιά της εξασφαλίζει κανείς μόνο σε Φέιμους Φάιβ Σταρζ Σπα Χοτέλς, κουκουλωμένος ως πάνω με το φύκι ακεταμπουλάρια μεντιτερανέα, ανασαίνοντας τούφες ατμών ιωδίου. Σε μας τουλάχιστον ο πελάτης μπαίνει και βγαίνει από την εμπειρία κύριος. [Το φύκι, akindynos, exists , μην ψάχνεις.]



Το αποτελέσμα είναι θεραπευτικό. Η φίλη Μαρία Σ. που άκουσε το κομπιλέϊσον εφτά φορές, είδε επιτέλους τα κλειδωμένα τσάκρα της να ανοίγουν. Ο Νίκος Ξ. (απλή συνωνυμία με τον Νίκο Ξ, ο οποίος έχει απλή συνωνυμία με τον Νίκο Ξ.) ο Νίκος, λοιπόν, ο Ξ., αισθάνθηκε το κοσμικό κάρμα να μπαίνει στο δωμάτιο απαλά σάν γάτα ή σαν αεράκι μυρωμένο με Ντόλτσε ε Γκαμπάνα. Αντίθετα η Σουζάνα Γ. η οποία και αμέλησε την ακρόαση (είχε πάει για διήμερο στην Αράχωβα), καθώς άνοιγε ανύποπτη τα παντζούρια του ενοικιαζόμενου, ένιωσε το απολιθωμένο φως να την λογχίζει. Τσακ-τσουκ-τσακ, οι λόγχες του φωτός σαν λόχμες έπεφταν καταιγιστικά πάνω στον αμφιβληστροειδή της. Τσακ-τσουκ-τσακ, χαμός. Η κοπέλα επέστρεψε άρον άρον με εγκαύματα στο μπράτσο από την οδήγηση του τζιπ και ούτε πρόλαβε να ακούσει τον Αλέξανδρο Χριστόπουλο στο Πάντρε Παντρόνε. Μαλακία διήμερο πέρασε.




Για να μην πάθετε τα ίδια και χειρότερα, συνιστούμε να κατεβάσετε το αρχείο και να ακούσετε τα κομμάτια με τη σειρά τους. Ακόμα καλύτερα να φτιάξετε ένα CD και να απομακρυνθείτε για λίγο από την φτωχική σας κάμαρη με τον κομπιούτορα, αναλογιζόμενοι πώς και γιατί φτάσατε να κατοικείτε σε έναν εντελώς απομονωμένο κόσμο, μέσα στον οποίο οι άλλοι άνθρωποι υπάρχουν ως φασματικές μορφές που υποστασιοποιούνται μέσω της ιδέας που έχετε γι’ αυτούς.
Άιντε μπράβο. Ολημερίς ζείτε με φάσματα και φαντάσματα. Έχει δίκιο ο Lee Siegel, αλλά δεν σκοπεύουμε να τα βάλουμε τώρα με όλη τη μπλογκόσφαιρα. Δε μας συφέρει. Φασιστάκια του κερατάκου.



Όπως βλέπετε, ολόκληρο το παρόν, εκτός από τραγούδια των Aphex Twin, Martin & Wood Medeski, Κ.Bhta και λοιπών αστέρων του προσωπικού μας εικονοστασίου, είναι πλημμυρισμένο από φωτογραφίες του εξαίρετου φωτογράφου Gilbert Garcin τον οποίο και αξιοποίησαμε στη χρήση εξωφύλλων για διανομή σε φίλους και κυρίως φίλες- τα έχει εξαντλήσει ο Χόρνμπυ αυτά. Ο G.G. οπτικοποιεί τη συλλογή μας με τον καλύτερο τρόπο και γεμίζει τα κενά των ούτως η άλλως ανούσιων παραγράφων μας. Ας είναι καλά ο άνθρωπος, εν αγνοία του βοηθάει.

Για του λόγου το αληθές, η Δέσποινα Σ. παραλαμβάνουσα τα σιντίζ. Εκείνη τη μέρα έξω από το μπαράκιον ο ζόφος του (τηλεοπτικού) χιονιά, έγδερνε τις πόρτες. Μπρρρ…

H συλλογή: Toy room
1 Martin & Wood Medeski Nocturne
2 Κ.Bhta Καανθος
3 Peder The sour
4 Peder Void
5 Peder Timetakestime
6 Can Spoon
7 Spyweirdos Cellar
8 Sebastien Tellier Fantino
9 Aphex Twin Nannou
10 Pascal Comelade Stranger in paradigm
11 Peder Would you


Καλή εβδομάδα brothers and sisters. Peace.

Κάποιος να την προσέχει

Το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου ετοιμάστηκα σχολαστικώς, στολίστηκα ενδελεχώς, κι ούτε παρέλειψα τους διακριτικούς ψεκασμούς με τη Photo του Lagerfeld που κάνουν το σύνολο ακαταμάχητο. Αλλά επειδή η ζωή δεν είναι εορταστικό ποστ (μωρό μου), αντί για το ζαχαρωτό σπιτάκι με τα χαρτόμουτρα ξεστράτισα προς το 228 της 4ης Πνευμονολογικής της Σωτηρίας, παρέα με άλλους ναυαγούς των ημερών. Είχε μεσολαβήσει ένα ξαφνικό τηλεφώνημα της μάνας μου η οποία δεν αισθανόταν καθόλου μα καθόλου καλά. Και ξεκίνησε κάπως έτσι (ανεπαισθήτως μου ’ρχεται να πω) η αρχική περιπέτειά της των 40 ημερών, ήγουν-τουτέστι 960 ώρες καθήλωση σε ένα κρεβάτι, περιμένοντας- προσοχή- όχι τη θεραπεία αλλά τη διάγνωση! Μπορεί η επιστημονική κοινότης να ξετίναξε το ανθρώπινο γονιδίωμα αλλά μια σκιά στον πνεύμονα ενδέχεται να χρειάζεται στις μέρες μας έως και 1000 ώρες διερεύνηση. Στο ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, αυτά. Με το μαξιλάρι κάτω από το σεντόνι, καθότι, δεν υπάρχουν (για φαντάσου!) μαξιλαροθήκες.

Λεπτομέρεια σεντονιού. Παραπομπή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (είτε σε σφραγίδα βοοειδών). Και άριστη υγεία να διαθέτεις, δεν μπορεί, το περιβάλλον θα καταφέρει να σε αρρωστήσει.

*

Οι γιορτές κόβουν την πόλη στα δύο- ο μισός πληθυσμός βουτάει πρόθυμα στο φαντασιακό τους ενώ οι υπόλοιποι υφίστανται καρτερικά τις συνέπειες της εξτραβαγκάντζας. Και ενώ η έρευνα προχωρά με ρυθμούς δημοσίου σε διακοπές, η δόλια μάνα δέχεται μια αντιβίωση ικανή να ξεπαστρέψει κάθε γνωστό μικρόβιο της αγοράς εκτός από το άγνωστο δικό της. Από Παρασκευή μεσημέρι ως Δευτέρα πρωί, το ίδιο το νοσοκομείο αναρρώνει- άδειοι διάδρομοι, παρατημένοι φάκελοι (είναι κανείς εδώ;). Η μία αργία ακολουθεί την άλλη. Κυλάει η άμμος στις κλεψύδρες, λιώνουν οι πάγοι στους πόλους, λιμνάζουν οι ασθενείς... Τριανταοχτώ και μισό, τριανταεννιά, τριανταεννιά και μισό. Πανικός. Μην κάνετε έτσι κύριέ μου, θα περάσει ο γιατρός να τη δει. Αλλά ο γιατρός δεν περνάει, διότι είναι κι αυτός άνθρωπος, τι να προλάβει. Ούτε η αδελφή νοσοκόμα περνάει, διότι κι αυτή άνθρωπος είναι. Καταλαβαίνετε. Καταλαβαίνουμε. Αλλά τι μας μένει; Να χαζέψουμε τα αιώνια χορευτικά της πλήξης σε μια μισοδιαλυμένη Bluesky. Κοίτα μαμά, ο Σπύρος ο Παπαδόπουλος. [Κάποιοι, κάπου, κάνουν πως γιορτάζουν].

Ελεύθερη σύνθεση με γαρύφαλλα και στρόφιγγα οξυγόνου. Εφεύρημα με το μπουκάλι του νερού: το καλαμάκι «τρυπάει» το καπάκι ώστε σε κατάποση υπό κλίση να μη χύνεται το νερό. Πρόκειται για πατέντα της αποκλειστικής νοσοκόμας, η οποία, σημειωτέον και μαξιλαροθήκες ανακαλύπτει και σεντόνια και διάφορα άλλα περιφερειακά. Πλέρωσον και εξασφάλισον.

*

Παρατηρώ το χάος στα κομοδίνα. Ετερόκλητα, απίθανα αντικείμενα και κυρίως όλες αυτές οι τσάντες με τα κορδονάκια για χερούλι. Κάποτε είχαν τη λάμψη του καινούριου-τώρα πηγαινοέρχονται γεμάτες τάπερ. Απ’ έξω οι φαντεζί τίτλοι (Miss Raxevsky, Attrativo… ) μέσα τα γιουβαρλάκια. Τις φέρνουν οι επισκέπτες που καταφθάνουν το απόγευμα, στολισμένοι με τα κασκόλ και τις εσάρπες τους- συνήθως γιοι και κόρες (πώς είσαι μπαμπά; έφαγες καθόλου; πέρασαν οι γιατροί;)- αλλά και οι υπόλοιποι συγγενείς που ψάχνουν τα νούμερα στις πόρτες(αυτοί φέρνουν συνήθως κέικ και λουλούδια). Οι νοσοκόμες παρελαύνουν αγέρωχες, δεν σε κοιτάζουν ποτέ στα μάτια αλλά ξέρουν ακριβώς ποιος είσαι και τι ζητάς. Έχουν αναπτύξει ένα αλάθητο ένστικτο να καταλαβαίνουν ακριβώς το είδος της συγγένειας ενός εκάστου με τον ασθενή. Στηρίζονται μάλιστα πάνω τους, γιατί ένα μεγάλο μέρος της θεραπείας εξασφαλίζεται ακριβώς με τη συνεργασία τους. Δε γκρικ γουέι.

*

Το δωμάτιο και ο χρόνος. Η κυρία Σοφία στο διπλανό κρεβάτι, οι υπόλευκες κουρτίνες. Όλο αυτό το διάστημα διάβαζα αλλά κυρίως κράταγα ή χάϊδευα το βιβλιαράκι του Τζόναθαν Κόου «Σαν τη βροχή πριν πέσει» (ένα δώρο της Βούλας που αποδείχτηκε πολύτιμο) κοιτάζοντας αφηρημένα πότε τον ορό και πότε την ομίχλη έξω από το τζάμι να κατεβαίνει αργά στα δέντρα.

Καθένας βλέπει ό,τι θέλει. Ακόμα και την ευτυχία.

Κοιτάζω πάλι τη φωτογραφία. Υποτίθεται πως η βασική αίσθησή της είναι η θλίψη και η καθήλωση, τα γηρατειά και η αρρώστια. Υποτίθεται πως, εκτός από τη μάνα μου, υπήρξα κι εγώ ένα παράπλευρο θύμα της ασθένειάς της, εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου την περίοδο των γιορτών.
Αλλά κάτι πάει λάθος σ’ αυτή την (προφανή) σκέψη και τώρα το βλέπω καθαρά. Κατά κάποιο τρόπο, παρόλη την αγωνία και την κούραση, όλο αυτό το διάστημα ήμουν ευτυχισμένος. Αποδέκτης δια βίου της δικής της φροντίδας–ας πούμε καλύτερα της τεράστιας ενέργειας που εκλύει ανεξέλεγκτα η ελληνίδα μάνα (έως καταπλακώσεως)- βρέθηκα για πρώτη φορά από την άλλη πλευρά. Ήμουν ο κάποιος να τη φροντίζει, εκείνος που ρύθμιζε όχι μόνο τα πρακτικά ζητήματα της νοσηλείας της αλλά και την ίδια τη θερμοκρασία της σχέσης. Σ’ αυτή την αντιστροφή ρόλων μπορούσα για πρώτη φορά να γίνομαι όσο μελό θέλω, να καταρρέω και να ξανασηκώνομαι κατά το δοκούν. Το συνήθως ηλεκτρισμένο πεδίο των σωμάτων (ένας απόηχος του οιδιπόδειου που συνοδεύει καταγωγικά τη σχέση μάνας-γιου) ξαφνικά αποφορτίστηκε και ήμουν ελεύθερος να την αγκαλιάζω, να της λέω μανούλα μου πώς είσαι, να κλαίω μπροστά της χωρίς τη γνωστή αίσθηση αμηχανίας που συνοδεύει τέτοιες εξάρσεις. Κυρίως μπόρεσα να εκτονώσω όσα μπουκωμένα αγαπησιάρικα λογάκια δεν βρίσκουν ποτέ διέξοδο, πλακωμένα από την υπερβολή της άλλης πλευράς. [αν και δεν έφτασα να της αποκαλύψω ότι έβλεπα συνέχεια μπροστά μου τη σκηνή- μάλλον από φωτογραφία θα τη θυμάμαι- να μου κουμπώνει κάτι τεράστια κουμπιά στο παιδικό παλτουδάκι. Είναι σαφές ότι την αποχαιρετούσα διαρκώς]

*

Κλείνω με άλλη εικόνα γιατί με εξόντωσε η εξομολόγηση:
Πρέπει να είναι νύχτα Πρωτοχρονιάς, ώρα δώδεκα ή μία, στο κυλικείο του νοσοκομείου- ένα στολισμένο περίπτερο μέσα στο δασάκι, που διανυκτερεύει. Δυο τρεις άνθρωποι. Ο ιδιοκτήτης χαζεύει ένα τηλεοπτικό show χωρίς φωνή, σχεδόν κοιμάται. Ένας παππούς με αραδιασμένες 3-4 Ηeineken μπροστά του, χτυπάει ξεκούρδιστες νότες σε ένα παιδικό σύνθι, άγνωστο πώς βρέθηκε εκεί.
Άλλος παππούς σε διπλανό τραπέζι του λέει: Παίξε την ιτιά. Εκείνος συνεχίζει να βαράει ασυνάρτητα τα πλήκτρα. Αρχίζει όμως να τραγουδάει το ένας αητός καθότανε. Ο άλλος κουνάει το χέρι του με απόγνωση και τον σταματάει.
-Όχι, όχι αυτό.
-Λέγε, ποιο θες.
-Την ιτιά.
-Την ιτιά παίζω. (και ξαναχτυπάει τα πλήκτρα τραγουδώντας αυτή τη φορά «Γιάννη μου το μαντήλι σου»)
Τηρουμένων των αναλογιών, Ντέιβιντ Λυντς... νο;



--------------
Υ.Γ. Στις 18 Ιανουαρίου, κατέρρευσα πραγματικά κι εγώ με 39,5 πυρετό- οξεία βρογχίτιδα. Τώρα μόλις συνέρχομαι. Ειλικρινά ευχαριστώ καλοί μου άνθρωποι για τα χρόνια πολλά και τα σχόλια και τα μέιλ. Και συγνώμη που δεν μπόρεσα να απαντήσω σε κανέναν, μου ήταν αδύνατο να γράψω έστω και δυο σειρές.