Κάνω λάθος;*

Γιατί να μην τον πιστέψω; Εδώ.

*Το δικό μου λάθος διορθώνεται. Του Τ.Παπαδόπουλου;

Παρελθόν, παρόν και μέλλον (και τα ιδεολογικά σου...)

Από τον ιό της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας:
Τίτλος: Το χαμένο «ναι» του ’74
Υπότιτλος: Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε και τις 9.000 σελίδες του σχεδίου Ανάν για να καταλάβουμε το «όχι» της Λευκωσίας. Αρκεί να ξεφυλλίσουμε τα πρακτικά των συκέψεων του 74, όταν συζητήθηκε και χαράχτηκε πρώτη φορά η κοινή πολιτική απέναντι στον Αττίλα.

(Στο απόσπασμα που ακολουθεί, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το πολιτικό κόστος που θα είχε η πιθανή λύση του προβλήματος. Τα δύο από τα τρία πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο διάλογο είναι ίδια με τα σημερινά.)

Κληρίδης: Πρέπει να γίνει μια θυσία. Ο άνθρωπος που θα υπογράψει αυτή τη λύση θα καταστραφή πολιτικώς, αλλά πρέπει να αναλάβη τας ευθύνας του. Εάν δεν καταλήξωμεν εις μίαν συμφωνίαν, δεν είμαι διατεθειμένος να συνεχίσω ως διαπραγματευτής.
…………………
Μακάριος:…Προτιμώ οι Τούρκοι να κρατούν εναντίον της θελήσεώς μας το 40% παρά το 28% με την θέλησίν μας.
Παπαδόπουλος:Εάν πρόκειται με τις διαπραγματεύσεις να μας επιστρέψουν το 10% και να κρατήσουν το 30% τότε είναι προτιμωτέρα η θέσις του Μακαριωτάτου να κρατήσουν το 40%.

*

Άρα έχει δίκιο ο Διονύσης Χαριτόπουλος όταν λέει:
Η «υπερήφανη» εξωτερική πολιτική μας, μετέτρεψε την ισχυρή Ελλάδα σε τουρκικό δορυφόρο και οδήγησε στο έκτρωμα του σχεδίου Ανάν. Μονοπωλούν τις οθόνες και προσπαθούν να καταβάλουν το φρόνημα του κυπριακού ελληνισμού, που με πόνο και αίμα επί χιλιάδες χρόνια διατήρησε την εθνική του ταυτότητα.
Όμως το γυαλί είναι αμφίστομο.
Ήταν αρκετή η συγκλονιστική εμφάνιση του κύπριου προέδρου, να επαναλαμβάνει το ΟΧΙ χιλιετιών, για να αποκαλύψει την αχρειότητα και την τιποτολογία τους.
(Εννοεί τους "μεταλαγμένους δραπέτες του μαρξισμού και νυν ζηλωτές του εξαμερικανισμού, τους συνήθεις αριστερούς-διανοούμενους με τα σιδερωμένα πτυχία της αστικής κουλτούρας")

Είναι ωραίος ο πρόεδρος. Έχει μια έμφυτη κλίση στο ΟΧΙ. Όλα ή τίποτα.

*

Συνεπώς έχει άδικο ο πολιτικός επιστήμων Ηρακλής Μήλλας όταν βρίσκει συγγένειες ανάμεσα στον Παπαδόπουλο και τον Ντενκτάς:
«Δεν μπορώ να πω στα εγγόνια μου ότι φεύγουν τα στρατεύματά μας και ότι δεν θα γυρίσουν πια» είπε ο Ντενκτάς
«Δεν μπορώ να παραδώσω κοινότητα ενώ παρέλαβα αναγνωρισμένο κράτος»
είπε ο Παπαδόπουλος. Αμφότεροι έκλαψαν και μαζί και οι οπαδοί τους.
Έχει, επίσης, άδικο όταν συνεχίζει ο επιστήμων: Οι συναισθηματικές εξάρσεις υποδηλώνουν ότι το όχι είναι προϊόν ιδεολογικών αντανακλαστικών. Ο Παπαδόπουλος μίλησε για σεβασμό στην Ιστορία και ο Ντενκτάς το ίδιο, για ένα ένδοξο παρελθόν γεμάτο θυσίες, ενώ το θέμα είναι το μέλλον της Κύπρου.

Μέλλον; What about it? Στο χωριό μου λέμε: Κάτσε τώρα και ξαγκίστρωνε!

Surrealism de.

1.Surrealism de peripter
Είχα ιλαρή διάθεση σήμερα το πρωί. Ο διάλογος με τον περιπτερά μου:
-Καλημέρα κάπταιν, του λέω.
-Καλώς τον προφεσόρ.
-Πόσο τις έχεις τις εφημερίδες; ρωτάω με δύσπιστο ύφος.
-Σήμερα μόνο ένα ευρώ, απαντά η ετοιμόλογη αλεπού.
-Άντε ρε! ,του κάνω. Ο άλλος (δείχνω το παρακάτω περίπτερο) τις έχει φθηνότερα.
Ενενήντα λεπτά τις δίνει!
-Ναι, αλλά τους λείπουν σελίδες , μου απαντά χαχανίζοντας.

Είναι γρήγορος! Και δεν είναι της περιοχής!

2. Surrealism de Cypriot.
Μετά την πρωινή ευφροσύνη όμως, με ρίξανε οι ειδήσεις.
Διαβάζω ότι το καλό αυτό παιδί, ο Αλ. Αλαβάνος, δήλωσε: η αριστερά είναι αδιανόητο να συναινέσει σ’ αυτή τη ρατσιστική πολιτική φιλοσοφία.
(Μπρε κουτεντέ, συναίνεσε το αριστερό κόμμα σου μπρε! Αν δεν πιστεύεις, ρώτα το, μπρε.)

Για να μην μακρυγορούμε, νομίζω ότι ο Τζον Τίρμαν, κατά Τσόμσκι «ένας από τους πλέον οξυδερκείς επικριτές του αμερικανικού μιλιταρισμού» πιάνει κέντρο όταν λέει:
«Το πρόβλημα εν κατακλείδι είναι ότι στην Κύπρο σήμερα υπάρχουν δυο εθνικά αφηγήματα που έχουν ως επίκεντρο την Τουρκία και την Ελλάδα, αντίστοιχα, και δεν υπάρχει ένα κοινό αφήγημα που να έχει την Κύπρο στο επίκεντρο. Και οι δύο πλευρές είναι φυλακισμένες σε αυτά τα δύο αφηγήματα και δεν μπορούν να δουν πέρα απ’ αυτά και να προχωρήσουν σε μια πολιτική λύση»

Πιστέψαμε ότι οι Κύπριοι ήθελαν την ένωση. Συνειδητοποιούμε σιγά σιγά ότι οι Κύπριοι είναι έτοιμοι από καιρό για τη διχοτόμηση.

Κυνηγώ τη γλυκιά ζωή/ τριγυρνώ γύρω απ' το φιλί*

Στον Γ.Σ. που τριγυρνά στις εκκλησίες.

Πρώτη φορά στο Όρος, με τον Χρήστο, το ’81 ή ’82, δεν θυμάμαι.

Στο κελί, με το κερί αναμμένο, χαζεύαμε τις σκιές στον τοίχο κι ακούγαμε τη θάλασσα να γλείφει το βράχο. Προχωρημένη νύχτα κατεβαίναμε στην εκκλησία και συνεχίζαμε τον ύπνο στο στασίδι. Δεν φαινόταν ακόμα τίποτα, ακούγαμε τις ήρεμες ανάσες στο σκοτάδι. Μισοφωτισμένα βλέμματα των αγίων, η φωνή του αναγνώστη. Έχανα και τον Χρήστο στο σκοτάδι, τον ξανασυναντούσα στο πρωινό φως πηγαίνοντας να καθαρίσουμε φασολάκια ή πατάτες. Χαρούμενοι.
Έτσι περνάγαμε τις ημέρες μας, με σύντομους περιπάτους στη φύση. Συναντούσαμε μοναχούς εδώ κι εκεί, κάποιοι ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι, κάποιοι λιγότερο.
Στο μποστάνι ψάλλαμε μαζί τους το «Αγνή παρθένε Δέσποινα».

Μείναμε συνολικά δεκαπέντε ημέρες στη Σταυρονικήτα, εκτός «χρόνου», παραδομένοι σε μια ζωή γλυκιά κι ατελεύτητη. Φύγαμε φορτωμένοι μυρωδικά λιβανάκια, κομποσκίνια, κασέτες με τη λειτουργία του οσίου Σίμωνος, κάποιες του Δ.Φιρφιρή. Πρόθυμοι για μια αλλαγή κατεύθυνσης στον μέχρι τούδε τυφλό βίο. Γλυκασμένοι και μετανοημένοι.

Πατώντας το πόδι μας στη στεριά, στον έξω κόσμο, κάτσαμε στο πλησίον καφενείο για πορτοκαλάδα. Τότε ακριβώς γύρισε ο κόσμος τούμπα. Πρέπει να ήταν δεκαεννιά, είκοσι χρονών, ένα φλογερό κορίτσι με σορτσάκι, εκτυφλωτικό φως στο πρόσωπο και μαλλιά καταρράκτη. Στέγνωσε το σάλιο στο στόμα μου. Είχα συνηθίσει το ρασάκι τόσες ημέρες μια χαρά και ξαφνικά γέμιζε ο ορίζοντας από την επιθυμητή αυθάδεια της. Το σίγουρο και κυριαρχικό γέλιο της.
Αχ, Παναγίτσα μου!

Λούφαξα. Μπερδεύτηκα. Έχασα τις μικρές μου βεβαιότητες.

Δεν είπα στον Χρήστο τίποτα κι ούτε ρώτησα ποτέ αν του έκανε παρόμοια εντύπωση.

*

*Υ.Γ. Ο στίχος, Έλενα Παπαρίζου και Αntique, απο το Follow me.

Νύχτα της Ανάστασης

Ο Χριστόδουλoς ψάλλει με χορταστική άνεση, κυριαρχικά. Απέναντί του ο Ανδρεουλάκος, πρώτη σειρά. Προφανώς θεωρούν ότι ο Θεός είναι ορθόδοξος και δεξιός. Πίσω ακριβώς από το ιερό της Μητρόπολης, παρκαρισμένα τα γυαλισμένα αυτοκίνητα της Αρχιεπισκοπής. Δεν πρέπει να κυκλοφορεί τίποτα πιο large σε όλη την επικράτεια. Οι οδηγοί καπνίζουν μέσα στα σκοτεινά φυλλώματα. Όλα δίνουν την αίσθηση έντονου « παρασκηνίου». Ενός «έμπροσθεν» και ενός «όπισθεν».

«Ει τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο δεχέσθω σήμερον το δίκαιο όφλημα…
ει τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθεί την βραδύτητα»
« Εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε. Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες ευθράνθητε σήμερον.»
Από τον κατηχητικό λόγο του Ι.Χρυσοστόμου, ψάλλεται την ίδια νύχτα, ακυρώνοντας την ανθρώπινη λογική της απόδοσης στον καθένα ανάλογα με την προσπάθεια που κατέβαλε. Απελευθερωτικό.

Ο Χρήστος Μαλεβίτσης-θεός σχωρέστον-είχε πει: "τα ίδια λόγια σε άλλα στόματα σημαίνουν διαφορετικά πράγματα. Γιατί είναι άλλο το επίπεδο της εμβίωσης, άλλος ο εσωτερικός φωτισμός που τα υποστηρίζει".

Όποτε ακούω τον Χριστόδουλο να μιλάει, φοβάμαι. Όχι για το μέλλον του τόπου, που του έλαχε ένας τέτοιος αρχιεπίσκοπος, αυτό το σκέφτομαι άλλες ώρες. Φαντάζομαι ότι το βλέμμα του διαπερνά το πλήθος, με εντοπίζει και με καλεί κοντά του. Έπειτα, χωρίς εξηγήσεις (ξέρω εγώ τι έχω κάνει, δεν χρειάζεται υπενθύμιση) με πιάνει από το αυτί και με πηγαίνει. Νιώθω ζεματισμένος, το αυτί μου είναι κατακκόκινο, ακούω το ράσο του να κάνει χραπ χραπ καθώς περπατάμε παράλληλα, εγώ με σκυμμένο κεφάλι, εκείνος νουθετώντας αυστηρά. Δεν είμαι πάνω από 10 ετών και πιασμένος στη φάκα.
Απελπισμένος.

Χριστός Ανέστη.

Χαρούμενη Πρωταπριλιά.

Ξεκινάει ο μήνας με ένα ολοκαίνουργιο, λειτουργικό, αποτελεσματικό σχέδιο για μια ενωμένη Κύπρο. Κάτι λεπτομέρειες μένουν μόνο που αφορούν την ενορχήστρωση του νέου ύμνου του κρατιδίου. Συγκεκριμένα οι ελληνοκύπριοι ζητούν περάσματα με λύρα ενώ οι τουρκοκύπριοι επιμένουν στο γυαλί-ταμπούρ. Μετά την παρέμβαση Πάουελ όμως, πάμε μάλλον στη λύση διπλής ενορχήστρωσης, μια σε electro dance εκδοχή για τους νεότερους και μια πιο παραδοσιακή, με ούτι-σάζι-λύρα-κανονάκι.
Καλό μήνα παίδες και παιδίσκες. Προσοχή μη σας γελάσουν σήμερα, όπως μας έλεγε κι η μάνα. Τότε.