Ποιος αλήθεια ειμ' εγώ και πού πάω*

*Sponsored by Veropoulos.

Με το κρίσιμο, ακανθώδες ερώτημα εάν η ύλη προηγείται του πνεύματος (ή αλλέως το είναι της συνειδήσεως) να αιωρείται αναπάντητο, καταθέτω προς κρίσιν του φιλέρευνου, φιλομαθούς αναγνωστικού κοινού, μακροσκελέστατον κατάλογον επωνύμων στερεών, υγρών και αερίων προϊόντων, τα οποία μπαινοβγαίνουν καθημερινά εις το πάσχον, ανυπεράσπιστο σώμα του κρίνοντος υποκειμένου (εμού του ιδίου), διαμορφώνοντας –ενδεχομένως- πλευρές του ψυχισμού του κατά τρόπον ανεπίγνωστον και εις αυτό το ίδιο το κρίνον υποκείμενο (εμένα, ντε)

Στο μπάνιο.
Σαπούνι: Palmolive (το λευκό). Υγρό σαπούνι προσώπου: Nivea visage.
Οδοντόκρεμα: Colgate minty gel.
Αφρός ξυρίσματος: Βic κόκκινο (εξαιρετική υφή, παχύς, βουτυράτος αφρός- cocoa butter-αποκάλυψη)
Ξυραφάκια: Gillette, sensor plus (τα mach3 με απογοήτευσαν)
After shave: Axe (pulse ή gravity), Harley Davidson (classic), Live jazz (μια φορά στα τρία χρόνια)
Σαμπουάν: Bodyro (ευγενές, απαλό, σε φαρμακεία)
Aφρόλουτρο: Live Jazz (μια φορά στα πέντε χρόνια), Nivea , Palmolive, Adidas sport.
Αποσμητικό: Noxema pilot-αδιαπραγμάτευτο.
Κολώνια: Photo του Lagerfeld το χειμώνα, White του Armani το καλοκαίρι. Live Jazz (αν μου τη φέρει δώρο ο Τάσος)

Στην κουζίνα
Καφές φίλτρου: Μισεγιάννης (μακράν των υπολοίπων αλλά πρέπει να κατεβαίνεις στο Κολωνάκι να αγοράσεις), Dow Egberts o σκούρος, αλλά και ο Jacobson, για κάτι ουδέτερο(νιώθω μια ουδετερότητα τελευταία)
Καφές εσπρέσσο: Μόνο ο κόκκινος Lavazza
Γάλα για τον καφέ: Νoυνού πλήρες
Ζάχαρη: ξανθή ακατέργαστη
Φλυτζάνια: Οι κόκκινες κούπες του Νescafe
Δημητριακά: Fitness της Νestle
Γάλα φρέσκο και γιαούρτι: Όλυμπος (υποτίθεται μη μεταλλαγμένο)
Κίτρινο τυρί σε φέτες για τοστ: Έμενταλ (επιβαρύνεσαι λιγότερο γιατί έχει τρύπες)
Βραστή γαλοπούλα: Elpozo (μια ισπανική, που προσεύχομαι να μην είναι σκέτη χημεία - είναι ανησυχητικά νόστιμη)
Ψωμί του τοστ: Καραμολέγκος με προζύμι, Μαύρο σικάλεως του Κατσέλη.


Στα ντουλάπια.
Μακαρόνια Barilla no 5, ρύζι uncle-Ben, Rio mare σε λάδι, Rio mare με φασόλια, πουρές Κnor, τραχανάς Βλάχα, σάλτσα Pummaro(αλλά και η νέα Pummaro με μανιτάρια για μακαρόνια), ξύδι μπαλσάμικο Top, κάπαρη Xenia, κόκκινο κρασί Ραψάνη, μπύρες Fisher, χαρτί υγείας: το δωδεκάρι Softex-μεγάλο ρολό ή σπανιότερα το κυριλέ Klinex, χαρτοπετσέτες Delica.

Στο σαλόνι (τρόπος του λέγειν)
Cutty sark, Cuervo, Absolut.

Junk
Σαλάμι αέρος Λευκάδος (δεν βρίσκεις, όλα τύπου είναι), Παριζάκι Νίκας (το υποκοριστικό δεν ξεγελάει: τίγκα στο χρώμα και στο Ε ), Ταραμοσαλάτα ΒΕΜ (την προτιμώ από όλες τις σπιτικές), Lays με αλάτι και ξύδι ( χρειάζεσαι εφτά μπύρες για να συνέλθεις), ξηροί καρποί Jolita ή Τiger (πορτοκαλί επικάλυψη μπέικον-τυρί σε φυστίκι), σούπες Κnorr( η κοτόσουπα αβγολέμονο έχει τόσο αλάτι που παθαίνεις αποκόλληση του πλακούντα), σοκοφρέτα , ο ροζ αφρός kiss, kinder, ION γάλακτος, Lacta σκέτη, ΙΟΝ με αμύγδαλα.
Πίτσα HUT: η cheese lovers, με επιπλέον φρέσκια ντομάτα σε λεπτή ζύμη
Από GOODY’S: το chicken με μουστάρδα, η καρμπονάρα , το club.
Aπό EVEREST: λευκή μπαγκέτα με ό,τι κάτσει, κασερόπιτα, πίτσα.
Επίσης όλα τα σουβλάκια και τα χοτ ντογκ από πλανόδιους, καθώς και πατσάδες, σφαχτά, κοκορέτσια, σπληνάντερα σε όλα αδιακρίτως τα ξενυχτάδικα. (οι τρύπες του έμενταλ με σώζουνε!)

Καθαριότητα
Azax kloron, Azax ultra lemon, Pronto της Johnson για παρκέ, Klinex lemon.
Fairy ultra lemon για τα πιάτα. (το lemon είναι ο εξαγνισμός όλων)

*

Ίσως τελικά, δεν πρέπει να απορώ για την κακή διάθεση, αφού μέσα σε ένα πολύπλοκο σύστημα σωλήνων που με διατρέχει από κορυφής μέχρις ονύχων, κυκλοφορεί καθημερινά ο Καραμολέγκος, ο Νίκας και ο Dow Egberts, ξένοι άνθρωποι των οποίων τις προθέσεις αγνοώ. Αλλά, έτσι κι ανοίξεις την πόρτα, όλο και κάποιος θα μπει.

melancholy III: η παιδική ηλικία

Η σεξουαλικότητα και η μελαγχολία δεν είναι προνόμιο των ενηλίκων. Η Sally Mann φωτογραφίζει τα δικά της παιδιά, μέσα σε ένα κλίμα ηδυπάθειας και απειλητικής σιωπής. Οι φωτογραφίες της είναι τρομερά γοητευτικές γιατί η αθωότητα και η σκληρότητα συναιρούνται θαυμάσια στα παιδικά βλέμματα. Με έντονη σκηνική δραματικότητα και ανησυχητικό background, υπενθυμίζει ότι η παιδική ηλικία είναι η βαριά βιομηχανία του Ασυνείδητου. Αυτού που θα μας ακολουθεί στη συνέχεια, αναπόδραστα.

Οι φωτογραφίες είναι όλες εξαιρετικής τεχνικής ποιότητας. Ανοίξτε τις σε μεγάλο φορμά και αποθηκεύστε τις. ΕΔΩ.

melancholy II: τα ξυράφια*

*Οδηγός κατάθλιψης. Μια περιδιάβαση στην κουλτούρα του spleen. Εικόνες του Αχέροντα. Μην προχωρείτε χωρίς συνοδεία.

• Τα ΚΤΕΛ στον Κηφισό. Απόγευμα, χλωμά φώτα.
  
• «Πιες την υγρασία που στάζουν οι οροφές», του Μάλαμα
  
• Καντίνα για καφέ στην εθνική. Βροχή στον τσίγκο. Φορτηγά.
  
• Η πρωτοχρονιά του ’67. Το πουλί. Τα τάγματα ασφαλείας.
  
• Η Πρέβεζα. Το Μεσολόγγι. Τα Γιάννενα.
  
• Ο Καρυωτάκης. Η Πολυδούρη. Η Γώγου.
  
• «Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες» του αυτόχειρα.
  
• «Τραγούδια για νεκρά παιδιά» του Μάλερ
  
• Επαρχιακό καφενείο. Πρέφα. Η τηλεόραση ψηλά..
  
• «Ο θίασος», «Μέρες του ’36», «Τοπίο στην ομίχλη» του Θόδωρου
  
• «Φθινοπωρινή σονάτα», «Η σιωπή» του Μπέργκμαν
  
• Η Βιρτζίνια Γουλφ. Η Σύλβια Πλαθ. Η Σάρα Κέην.
  
• Κονιάκ σε πλαστικό. Τράκα τσιγάρο. Στρατόπεδο. Σκοπιά.
  
• Οι Tindersticks. Οι This Mortal Coil. Ο Tricky. Όλο το trip hop.
  
• «Ο ήλιος δύω» της Μαρίας Μήτσορα. Τα τελευταία της Καραπάνου.
  
• Ταξί, με τραγούδια του Καζαντζίδη. Στην Πέτρου Ράλλη.
  
• «Θα βρείτε τα οστά μου υπό βροχήν» του Θ.Βαλτινού
  
• Ο ήχος της ελληνικής ταινίας στην τηλεόραση, μεσημέρι Κυριακής.
  
• To “Feelings”, το “Υesterday”, το “Killing me softly with this song”.
  
• Εγκλωβισμένοι στο ξενοδοχείο. Μετά το χωρισμό. Παγωμένοι καθρέφτες και κρύσταλα.
  
• «Γκρίζος ουρανός/ γκρίζος ουρανός/ Ουρλιαχτά/ Ουρλιάσματα/ Σπίτια σακατεμένα» του Μίλτου Σαχτούρη
  
• Το «άγαλμα» του Πουλόπουλου, σε ταβέρνα με φοιτητές. Μόνος, φοιτητής κι εσύ. Αφραγκίες.
  
• Το «Πήρα τους δρόμους μια βραδιά/ και τους γνωστούς ρωτούσα/ για το κορίτσι μου που αγαπούσα/ στην Ελευσίνα μια φορά» Και κρασί ένα πενηνταράκι.
  
• Το Αντιγονάκι. Η Ζηνοβία. Οι πίσω αυλές. Το αγιόκλημα. Τα θερινά.
  
• Κλάματα από μεθύσι. Οι φωτογραφίες που είστε αγκαλιά. Τα γράμματα, τα αντικείμενα, τα κουκλάκια. Αποτύπωμα χειλιών με κραγιόν, σε καθρέφτη.
  
• Διακοπές τον Σεπτέμβριο. Άδειες ταβέρνες. Μπουφάν τα βράδια. Το φως του δήμου από το παράθυρο του ξενοδοχείου.
  
• Τα σεμέν. Οι φωτογραφίες του γάμου. Κεντημένη Παναγία. Εικονοστάσι.
  
• Αναπαραστάσεις της κόλασης. Εικονίτσες από το Κατηχητικό. Ατζέντα της Ιεράς Μητρόπολης Αγρινίου.
  
• To γυαλί-ταμπούρ, η μπουζουκομάνα του Ισίδωρου Παπαδάμου, τα πεσρέφια.
  
• Ο Nick Cave, o Leonard Cohen, o Tim Buckley.
  
• H «συννεφούλα», το «μία η άνοιξη» με κιθάρα στο γρασίδι. Ζεσταμένο Κουρτάκη.
  
• Διορισμός στην επαρχία. Να νυχτώνει από τις 5. Νοικιασμένο σπίτι με υγρασία. Μονό ντιβάνι, καρέκλα, γυμνή λάμπα.
  
• Νυχτερινός εφιάλτης και κρύος ιδρώτας. Στο βάθος, σκυλιά που γαβγίζουν.
  
• Εικόνες από τη «Νοσταλγία» του Ταρκόφσκι.
  
• Αποτυχημένη θεατρική παράσταση. Αναιμικό χειροκρότημα με αντίλαλο στην άδεια αίθουσα.
  
• Διάδρομοι νοσοκομείων. Χειρουργεία. Κρατητήρια. Ψυχιατρεία.
  
• Βραδινός περίπατος στην επαρχία, νυφοπάζαρο. Ζακέτες στους ώμους, καροτσάκια. Πάστα στο ζαχαροπλαστείο. Τζόνυ, σε ψηλό. Οι θειές. Οι μαυροφορεμένες.
  
• Τα τσάμικα. Η ΥΕΝΕΔ. Η εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ. Τα πηλίκια με κουκουβάγιες
  
• Ο Όλιβερ Τουΐστ. Το κορίτσι με τα σπίρτα.
  
• Τα πλαστικά λουλούδια σε μαρμάρινα ανθοδοχεία νεκροταφείων
  
• Η παραλογή «του νεκρού αδελφού». Της ξενιτειάς. Τα ηπειρώτικα μοιρολόγια. Τα μοιρολόγια του Λουδοβίκου των Ανωγείων.
  
• Ο ποιητής Κώστας Χατζόπουλος:«Πέρασες κι είχες στα μαλλιά/ ρόδα και φως κι είχες στο χέρι κρίνα λευκά…Μα ήρθες και σκόρπισες τα στάχυα στο νερό/ τα ρόδα στον αέρα/ και με το κρίνο στάθηκες, ωχρή /σα φθινοπώρου μέρα»
  
• Tα μπαρ «Decadance» και «Blues».
  
• Ο Γ.Χειμωνάς. Η Ρ. Πατεράκη.
• Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης και «τα καημένα τα πουλάκια» του.
  
• Η Μήδεια. Ο Οιδίποδας. Οι Ατρείδες.
  
• Ο επιτάφιος θρήνος. Η υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδας. Ο στολισμός του επιταφίου και οι μυρωδιές της άνοιξης.

melancholy

Περνάει ο καιρός, έρχεται το φθινόπωρο, δεν έχω θέμα. Ο κόσμος μου αναλύεται σε κάτι ψευτοεικόνες ασαφείς. Τυχαία συναισθήματα ξεπηδάνε εδώ κι εκεί. Αλλά δεν κρατιούνται έτσι τα blogs.

*

Έτυχε να τριγυρίζω τελευταία στον Πειραιά. Δυο-τρεις δρόμους πάνω από τη θάλασσα η κίνηση σβήνει και το τοπίο ησυχάζει: παλιά διώροφα μισογκρεμισμένα, γάτες που λιάζονται, μια ξυλαποθήκη.
Και το μαγαζί του Στέλιου. Η ταμπέλα γράφει: Κρεοπωλείον (ημικυκλικά και πολυτονικό) ενώ από κάτω: Ο Στέλιος (κεφαλαία, στο κέντρο)
Ο Στέλιος, εξηντάρης, μισός εντός του καταστήματος μισός εκτός, κάθεται στην καρέκλα ρεμβάζοντας. Πίνει τον πρωϊνό καφέ. Πίσω του, σε μια μικρή βιτρίνα για κρέατα υπάρχουν τρεις τέσσερις μπριζόλες- και χθες οι ίδιες ήταν. Επίσης, σε δυο άδεια ράφια που έχουν λυγίσει στο κέντρο, σκονίζονται κάτι κουτάκια ΝΕΣΚΑΦΕ, μερικά ΝΟΥΝΟΥ, οδοντόκρεμες.
Την πόρτα κρατάνε ανοιχτή δυο καφάσια. Στο ένα υπάρχουν λίγες ντομάτες και στο άλλο ματσάκια μαραμένου μαϊντανού, άνηθου. Συν κάποια κολοκυθάκια.
Στο πεζοδρόμιο τέλος, πάνω σε ξύλινο πάγκο, επιλεγμένες εφημερίδες της ημέρας και τα περιοδιά Ciao, Χάι, Εσπρέσο, Τεστ, Κουΐζ . Αυτά.

Ο Στέλιος ανήκει στην κατηγορία των επιχειρηματιών που είναι αφεντικά του εαυτού τους. Σε πείσμα κάθε νομοθεσίας, πουλάει μαναβική μαζί με κρέατα, εφημερίδες και μπακαλική. Αν του πεις ότι χρειάζεσαι τσιγάρα, θα φέρνει ειδικά για σένα. (Αλλά για πόσο ακόμα;). Πελάτες δεν υπάρχουν. Το στυλ και η ατμόσφαιρα ανακαλούν το ελληνικό σινεμά του πενήντα. Αναρωτιέμαι για τα έσοδά του, αφού το να ψωνίσεις εκεί ντομάτες ή κρέας, ενέχει κάποιο βίτσιο. Ποιος και γιατί.

Στεκόμενος χθες για τις εφημερίδες πέτυχα και τον εξής διάλογο με υποψήφια πελάτισσα. (Εκείνη γύρω στα πενήντα, με σαγιονάρες, κρατώντας το «Τεστ» στα χέρια της το κοιτάζει στη ράχη. Ο Στέλιος με φανελάκι, τα χέρια στη μέση):
Στέλιος: Το ’χεις πάρει αυτό!
Πελάτισσα: Α, το ’χω πάρει; Εδώ λέει τεύχος νο 375.
Στέλιος: Ναι, το πήρες αυτό. Το άλλο δε βγήκε ακόμα.
Πελάτισσα: Το τελευταίο το πήρα πριν το καλοκαίρι.
Στέλιος: Αυτό είναι. Άμα έρθει το καινούριο, στο βαστάω!

Απλά πράγματα. Η τόση αθωότητά τους, σχεδόν πληγώνει.

*

Δεν έχω θέμα. Η μεταολυμπιακή Ελλάδα προοδεύει και χαιρόμαστε. Όμως οι παλιές αγάπες που μας κουνάνε μαντίλι, οι απότομες συγκινήσεις και η ξαφνική νοσταλγία , είναι ενδείξεις ότι η Ελλάδα προοδεύει και ίσως-εν τέλει- να λυπόμαστε.

Μπορεί βέβαια να μην είναι ούτε αυτή η πηγή της λύπης. Κάτι βαθύτερο και μονιμότερο εγκαθίσταται με τα χρόνια, αλλάζοντας τη γεύση της μέσα ζωής. Δεν έχω εύκολες τις λέξεις γι' αυτό. Καλό Φθινόπωρο.

Beslan

Υπάρχει μεγάλη αγριότητα και έρεβος και πηχτό σκοτάδι μέσα σ’ αυτό το άπατο πηγάδι που έχουμε μέσα μας. Όταν εκφραστεί, η ζωή παίρνει αυτές τις τροπές του εφιάλτη. Έχασε, λέει, κόρη, γυναίκα και αδελφό. Πήγαινε εσύ τώρα νεαρά ψυχολόγα μου να τον στηρίξεις και πες του να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Κι εσύ παπά μου, επίσης.

Στην Ιταλία, σε πολλές πόλεις, έβγαλαν κεράκια στα μπαλκόνια, να φωτίσουν λίγο αυτή τη διαρκή νύχτα που είναι ο άνθρωπος.

Όταν τα γεγονότα είναι τόσο ακραία, το να βλέπεις τηλεόραση κεραυνοβολημένος μαζί με τον υπόλοιπο πλανήτη είναι κι αυτό μια συμπαράσταση. Κάποιο είδος προσευχής.

1,2,3 ώωωπ / το 'ριξα στο σορολόοοπ

Αμέριμνος ο Σαμπάνης έπινε πορτοκαλάδες δεξιά και αριστερά, ακαταπαύστως. Άνοιγε κουτάκια Ήβη κι άκουγε τα τζιτζίκια, ενώ ένα ραδιούργο χέρι, στη σκιά, έριχνε τη σκόνη από το διπλωμένο ασημόχαρτο πάνω στην αναβράζουσα επιφάνεια η οποία απορροφούσε ταχύτατα την συμπυκνωμένη τεστοστερόνη.

Συμπέρασμα: Από παλαιά, όλα τα ναρκωτικά, διαλύονται στην πορτοκαλάδα!

*

Ο ήλιος έδυε, όταν οι τρεις τους έπιναν αμέριμνοι το αναψυκτικό τους (πορτοκαλάδα ενδεχομένως) στο μπαλκόνι του Τζέκου. Χτυπάει το κινητό.
Ο Κεντέρης, ακούγοντας ότι τους ψάχνουν, αποφασίζει να τρέξει στο Ολυμπιακό χωριό. Είναι ανένδοτος. Ο Τζέκος λέει: μπείτε στο αμάξι να σας πάω. Ο Ολυμπιονίκης μας όμως αρνείται και αρπάζοντας τα κλειδιά της μηχανής του (καθόσον είναι δεινός αναβάτης) λέει αποφασιστικά: πάμε Κατερίνα, με τη μηχανή θα φτάσουμε πιο γρήγορα!
(σχεδόν πιστή καταγραφή των λεγομένων του Δημητρακόπουλου, δικηγόρου του Κεντέρη, στον Ευαγγελάτο)

Συμπέρασμα: άμα τσιγγουνεύεσαι όταν διαλέγεις δικηγόρο, θα καείς!

*

Ερώτηση: Γιατί έμειναν 5 ημέρες στο ΚΑΤ, για μικροεκδορές;
Απάντηση: Ρωτάτε εμένα κε Ευαγγελάτο; Ο οποίος, από την πρώτη ημέρα προσπαθώ να πάρω τα παιδιά να τα πάω στο χωριό (να κατουρήσουν). Και να μου λέει ο γιατρός: κε Δημητρακόπουλε, δεν φτάνει που είστε δικηγόρος, θέλετε να γίνετε και γιατρός; Μπορώ εγώ (συνεχίζει ο γιατρός) ως γιατρός, να πάρω την ευθύνη, να δώσω εξιτήριο στα παιδιά και καθώς περπατάνε, ας πούμε, να ζαλιστούν να πέσουν, να χτυπήσουν και να έχουμε χειρότερα;
(από την ίδια συνέντευξη)

Συμπέρασμα:Ακόμα και οι γιατροί σκέφτονται με έναν απλό, καθημερινό τρόπο.