Σκεδάννυμι

Άντε τώρα να με συμμαζέψεις. Πεταμένος ξανά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε παγκάκια, σε γραφεία, σε καλάθια λαϊκής. Εδώ και μια βδομάδα δεν μπορώ ούτε μια πρόταση να συντάξω, αναμασώντας τα υλικά της χαράς μου. Όπου αποδεικνύεται περίτρανα ότι και η ελάχιστη δημιουργία είναι πάντα καρπός μιας διπλής κίνησης: Της διάνοιξης του εγώ προς τους άλλους και της επιστροφής στον εαυτό με τα δώρα της συνάντησης. Αν καθηλωθείς σε κατορθώματα και ψευδο-επιτυχίες του βίου, αν οχυρωθείς σε μια ευτυχία τετάρτου ή πέμπτου ορόφου, η ζωή περνάει κάτω από τα παράθυρα χωρίς να καταλάβεις ότι κλείνεις συνεχώς τους αεραγωγούς. Πολύ σύντομα, ο μόνος άνθρωπος που σε εξιτάρει είναι ο εαυτός σου. Πόσο και γιατί οι άλλοι να υπομείνουν τα προσωπικά ego trip, τα εξωστρεφή, αναίτια χάχανα, τις σκηνοθεσίες της κίνησης.

Ξέρουμε τι ματαιόδοξα σκυλιά είμαστε όλοι μας.

Τα λέω για να τα ακούω. Σήμερα Πέμπτη, δεν θα δεχτώ ξανά σαμπάνιες, δώρα, αγκαλιές και φιλιά. Πρέπει επειγόντως να καταλάβω πώς βρέθηκα εδώ. Αν αυτό περίμενα πάντοτε στη σκιά. Και πώς πρέπει να διαχειριστώ αυτό το πρώτο, δειλό, αδύναμο φως της δημοσιότητας.

Η άνοιξη των blogs

Κάπως έτσι το περίμενα και χαίρομαι για όσους εκφράστηκαν εκεί. Αλλά αγνοήθηκε ο γίγαντας, η δύναμη και η δροσιά της έκφρασης. Ούτε καν ως links.

Κάτι σαν αόριστη ρωγμή στη χαρά. Μια αβλεψία, σχεδόν αγενής.

Νύχτα σπαρμένη μάγια

Να πω ότι κοιμήθηκα-ψέματα θα ’ναι. Κυνηγούσα τα κείμενα χθες τη νύχτα, σαν τα πουλιά. Ένα που πέταξε αλλού (αλλά επέστρεψε) και ένα που ήρθε και κελάηδησε πρωί πρωί με την αυγούλα.

Το blog γιορτάζει, ο ιδιοκτήτης του γιορτάζει. Πάνω σε παπίερ, με αληθινό μελάνι και στρογγυλά γράμματα, με υπογραφή. Ένα μικρό, παλιότερο κειμενάκι μου, «ο κριτικός άνθρωπος», βρίσκεται από σήμερα το πρωί, στη δεύτερη σελίδα της Athens Voice.

Σαμπάνιες και λουλούδια και καλάθια με ποτά. Ευχές και δώρα και φιλιά και αγκαλιές: δεκτά!

Σχολικές γιορτές υπό βροχήν.

Το προαιώνιο τυπικό:

Μπείτε όλοι σε μια σειρά! Δεν ακούς παιδάκι μου εσύ, θέλεις ειδική πρόσκληση; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Λοιπόν. Σήμερα είναι η γιορτή για τη 17 Νοέμβρη και θέλω να πούμε δυο λόγια. Μισό λεπτό. Πες μας παιδί μου γιατί γελάς να γελάσουμε κι εμείς. Επιτέλους, δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Λοιπόν. Κάποιοι άνθρωποι το 1973 αντιτάχθηκαν στη χούντα, δηλαδή νεαροί άνθρωποι σαν εσάς, που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο για τρεις ημέρες, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ο λαός και να καταρρεύσει η χούντα. Λοιπόν. Τώρα θα περάσουμε κανονικά στις αίθουσες να πάρουμε απουσίες. Θα μείνουν έξω τα παιδιά της χορωδίας. Η απουσιολόγος του Γ2 να έρθει στο γραφείο. Ήσυχα είπα παιδί μου, μην ουρλιάζετε.

Υπάρχει όμως και η εκδοχή του εσπερινού, ενός σχολείου πιο δημοκρατικού:

Κατά τις εννιά το βράδυ σ’ ένα μισοφωτισμένο αμφιθέατρο που δημιουργεί θεοσκότεινες περιοχές. Κάποιοι μαθητές ξαπλώνουν περιφερειακά σε μικρές κερκίδες, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Οι περισσότεροι όμως, κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες-παραπετάσματα, παίζοντας. Στο άδειο κέντρο της αίθουσας, κάθονται μερικοί καθηγητές. Σαν κατάδικοι. Γύρω ντουμάνι. Οι πάντες καπνίζουν.

Μια μαθήτρια στη σκηνή διαβάζει κάτι ακατανόητο. Οι καθηγητές την κοιτάζουν αλλά δεν ακούνε. Οι μαθητές δεν την κοιτάζουν γιατί κοιτάζουν τα κινητά τους. Αναπτήρες πετάνε πάνω από τα κεφάλια όλων. Slides διαδέχονται το ένα το άλλο, μισά πάνω σε στραβή οθόνη, μισά πάνω στη μπορντώ κουρτίνα. Χειροκροτήματα και επευφημίες: Για την άλλη κοπέλα που ανεβαίνει τώρα στη σκηνή, με το μίνι. Οχλαγωγία. Το νέον στο ταβάνι τρεμοπαίζει.

Ακούγονται πυροβολισμοί από τα ηχεία. Μαθητές κάνουν πως σκοτώνονται. Είμαστε άοπλοι, εδώ Πολυτεχνείο. Προτού τελειώσει η ανάγνωση του ποιήματος "αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος", στη σκηνή συγκεντρώνονται άλλα παιδιά για να χορέψουν τον Μαλεβιζιώτη. Πέφτει το μικρόφωνο, η μουσική ξεκινάει. Οι χορευτές μπαίνουν λάθος, παραπατάνε. Το παιδί κοιτάζει απορημένο και κλείνει το χαρτί του πριν ολοκληρώσει το ποίημα. Κατεβαίνοντας δέχεται στο πρόσωπο καπάκια από στυλό, χαρτάκια. Μερικοί μαθητές κρατάνε σφιχτά τα κορίτσια τους και τους χαϊδεύουν τα μαλλιά, τις φιλούν στο λαιμό. Άλλοι έχουν έλθει μπροστά με τα κινητά-κάμερες και απαθανατίζουν τα δρώμενα, κρύβοντας τη σκηνή. Δεν παρεμβαίνει κανείς. Κανείς δεν λέει ησυχία!

Ώρα δέκα παρά δέκα. Εκκωφαντικοί θόρυβοι από τα ηχεία. Ερπύστριες. Μαθητές δεν υπάρχουν πλέον στην αίθουσα πλην εκείνων που συμμετέχουν στη γιορτή. Πολλοί καθηγητές έχουν αποχωρήσει. Ακούγονται μηχανάκια που μαρσάρουν στο προαύλιο. Η σημαία κρέμεται στην καρέκλα, στο πάτωμα γαρύφαλλα. Περιμένουμε να τελειώσει το τραγούδι του ο μαθητής Γ. Χ. ο οποίος, κρατάει το μικρόφωνο και κάτι ψιθυρίζει πάνω στο τραγούδι του Μητροπάνου που παίζει playback. Στην παύση, ακούγεται απ’ έξω η βροχή. Τέλος, οι δέκα άνθρωποι που έχουμε μείνει, σηκωνόμαστε για τον εθνικό ύμνο κοιτάζοντας τα ρολόγια. Σε γνωρίίιιιιιζω από την κόψη… Χαϊδεύω κι εγώ το μικρό μου Nokia που με συνδέει με τον έξω κόσμο. Πεινάω και κατουριέμαι αφόρητα.

Μουσικόλοτζυ

I.
Αντιγράφω κάτι δεκάδες CD αυτές τις ημέρες και δεν έχω χρόνο ούτε για ακρόαση ούτε για συγγραφή. Γεγονός είναι πως το σύγχρονο χιουμανμπίινγκ περισσότερο αντιγράφει και καταχωρεί, παρά ακούει τα γραμμένα. Τόση συσσώρευση μουσικής πληροφορίας κάπου θα βγάλει αλλά για την ώρα δεν γνωρίζουμε πού!

Τέλος πάντων, μη σας κουράζω, τα ξέρετε.
Έπεσα λοιπόν πάνω σ’ αυτό το ροκενρολάκι, κάποιου Eddie Hodges, που είναι γεμάτο με- ας τους πούμε- εξωμουσικούς, ρυθμικούς ήχους.

Παμ-παμ-παμ-πάμ! (τύμπανα). Ντουπ-ντουπ-ντουπ-ντούπ! (άλλα τύμπανα). Ντριν-ντριν ντριν-ντρίν!(κουδούνι ποδηλάτου)
Γυναικεία φωνητικά:
I m gonna nock on your door (doop doop) / ring on your bell (ntrin ntriiiin) / tap on your window too (tak-tak-tak-tak!) / If you don’t come out tonight / when the moon is bright / I m gonna nock and ring and tap until you do!

Μάλιστα. Σαράντα μόλις χρόνια μας χωρίζουν από αυτή τη σύλληψη. Ο κόσμος περιγράφεται ως πίσω αυλή (backyard) και οι ερωτικές σχέσεις περίπου ως παιδικό παιχνίδι. H αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, που λέει κι ο άλλος, σε μια δίλεπτη, χαριτωμένη μουσική κατασκευή.

Ήτοι, σε μια εποχή (πρόσφατη σχετικά) αυτό το τραγούδι, αυτό το περιβάλλον αφέλειας και αθωότητας, μπορούσε να εκφράζει μια εκδοχή του ζην, ένα βλέμμα. Φυσικά και δεν βίωναν έτσι τη ζωή τους οι άνθρωποι, αλλά μπορούσαν, ακόμα, να τη φαντάζονται.

Γεγονός εντελώς αδιανόητο για σήμερα. Σε σαράντα χρόνια ο κόσμος μας βάρυνε και γέρασε απίστευτα. Σκέψου τι έχει πάθει μέσα σε τρεις τέσσερις χιλιάδες.

II.
Θέμα έκθεσης(περίπου): Εντυπώσεις και συναισθήματα από μια συναυλία.

Ο Γιώργος Μ., ετών 16, μανιώδης καπνιστής, πάνω από 3 χρόνια μαθητής της Α γυμνασίου, κλείνει την εντελώς ανορθόγραφη έκθεσή του (μισής σελίδας) ως εξής:

Η μουσική είναι μια φυσική σκέψη του ανθρώπου.

Δεν ξέρω τι σημαίνει. Ούτε εκείνος-τον ρώτησα. Αλλά το βρίσκω συναρπαστικό. Είμαι ένα βήμα πριν την κατανόησή του, το νιώθω. Αυτό δε το ποιητικό, αινιγματικό ύφος με τρελαίνει. Σχεδόν Ηρακλείτιο. Εύγε.

Οδηγός επιβίωσης

Σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού, όλοι εμείς οι σύγχρονοι clossar, πρέπει να μάθουμε να ελισσόμαστε.

Για τον καφέ μας, συνοδευόμενο μάλιστα από εξαιρετικά κουλουράκια θα επισκεφθούμε τα καταστήματα Πλαίσιο. Στο ίδιο κατάστημα θα πιούμε πορτοκαλάδα ή κόκα κόλα, ελευθέρως. Φεύγοντας, βουτάμε άλλα πέντε-έξι κουλουράκια για αργότερα.

Για έναν ολοκληρωμένο αρωματισμό θα περάσουμε από τα Sephora. Εκεί υπάρχουν ανοιχτά τα δείγματα και μπορούμε να αδειάσουμε πάνω μας το περιεχόμενό τους, ιδιαίτερα αν επιδιώκουμε να μαγνητίσουμε κάποιο πρόσωπο-στόχο (επιλέγουμε ένα, όμως, μπουκάλι τη φορά-πρέπει να καταπολεμήσουμε την πλεονεξία μας αλλά και να επιζήσει το θύμα της γοητείας μας)

Για την ενημέρωσή μας θα προτιμήσουμε την Athens voice, κάθε Πέμπτη πρωί, δωρεάν, σε προεπιλεγμένες τοποθεσίες. Θέατρο και σινεμά θα πάμε με τα κουπόνια του Αθηνοράματος, στις avant premiere.

Στο ίδιο περιοδικό σημειώνουμε τα εγκαίνια εικαστικών εκθέσεων, παρουσιάσεις βιβλίων κλπ. Εξασφαλίζουμε έτσι ένα πλούσιο καθημερινό βραδινό από τον μπουφέ που στήνεται εκεί, τη συνοδεία ποτού. (Θα γνωρίσουμε και αξιόλογους ανθρώπους, τον λεγόμενο καλό κόσμο, αν χρησιμοποιούμε επιλεκτικά διάφορες εκφράσεις-κλειδιά, όπως: ώριμο έργο- ανώριμο κοινό, ανόητοι κριτικοί, ο μόχθος της δουλειάς σας, το ποιητικό της βάθος, η κρίση των εικαστικών στην Ελλάδα. Η δύναμη των λεγομένων μας ενισχύεται αν προηγουμένως έχουμε περάσει και από τα Sephora που λέγαμε)

Μια πιο σύνθετη εμπειρία όμως είναι η εξής:
Καζίνο της Πάρνηθας. Φτάνουμε ως εκεί με τα λεωφορεία τους ή με το αυτοκίνητό μας (ας υποθέσουμε ότι θα ξοδέψουμε 3 ευρώ βενζίνη). Παίρνουμε το τελεφερίκ (1 ευρώ) και μετέχουμε σ’ αυτήν την τρομακτική εμπειρία μετεωρισμού με θέα την Αθήνα. Κατόπιν βηματίζουμε με το υπόλοιπο πλήθος που προχωρά δίπλα μας βουβό εντός του χαοτικού κτιρίου, προς την είσοδο. Εκεί μας ζητείται να γράψουμε τα στοιχεία μας-το κάνουμε με ευγένεια, αλλά, αφηρημένοι, κρατάμε και το στυλό τους ως αναμνηστικό. Άλλα 6 ευρώ η είσοδος. Σύνολο εξόδων, 10.

Και τώρα αρχίζουμε την περιήγηση. Ό,τι πάρουμε από τα μπαρ είναι δωρεάν. Στο χρόνο παραμονής μας, θα πιούμε δυο τρεις καφέδες και άλλα τόσα αλκοολούχα για να έχουμε τη χαρά της ελεύθερης, απεριόριστης κατανάλωσης. Με το ποτό στο χέρι θα κινηθούμε ανάμεσα στις ρουλέτες, κοιτάζοντας στο φωτεινό πίνακα σε ποια απ’ αυτές έχει έρθει πέντε φορές συνεχόμενο μαύρο ή κόκκινο. Ακριβώς τότε, ποντάρουμε στο αντίθετο χρώμα, μία μάρκα, των πέντε ευρώ. Αν κερδίσουμε σταματάμε και συνεχίζουμε τη βόλτα μέχρι να εντοπίσουμε την επόμενη ρουλέτα. Αν χάσουμε, διπλασιάζουμε το ποσό. Το σύστημα έχει άριστη απόδοση, εφόσον αντέχουμε να διπλασιάζουμε το ποσό για κάποιες φορές ακόμα. Με κεφάλαιο των 100-150 ευρώ, σε τρεις ώρες εξασφαλίζουμε κέρδος πενήντα ευρώ.

Εξαργυρώνουμε και επιστρέφουμε σχετικά νωρίς ώστε να προλάβουμε και τίποτα εγκαίνια.