Το κοσμικό παιχνίδι

Μια μπαλάντα για τέτοιους καιρούς

K_os / Allelujah.

Δεξί κλικ στο δισκάκι και "αποθήκευση προορισμού ως" (2,3ΜΒ)

*

Πάμε προς το τέλος του χρόνου και κάτι ακαθόριστο ανεβοκατεβαίνει, σαν κύμα. Σα μια συγκίνηση που δεν εκφράστηκε γιατί δεν εντόπισε τον παραλήπτη της· έτσι ανεπίδοτη τριγυρίζει τώρα στα δωμάτια: ψάχνει στα ντουλάπια με τους κουραμπιέδες, στις αδιάφορες λέξεις βιβλίων που στοιβάζονται, στα τραγούδια που ήταν, μα δεν είναι πια. Τι γρήγορα που φθείρονται όλα.

*

Πολύ μικρή η δική μου συγκομιδή. Το precious των Depeche Mode(από το Playing the angel). Το amerimaca των Thievery Corporation (από το Cosmic Game). Το σάουντρακ Broken flowers απ' την ταινία του Τζάρμους. Το «κάπου βραδιάζει» του Φάμελλου. Το why go των Faithless, με το υπέροχο βίντεοκλίπ τους (η κοπέλα που χορεύει μόνη παντού, συναντά τον δικό της στις κυλιόμενες και συνεχίζουν τους χορούς στην εκκλησία, το μαιευτήριο κοκ) · κι ακόμα, η μαγική συναυλία τους εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα.

Χάρηκα τον Κούρτοβικ στο «ελληνικό hangover» και τα ποιήματα του Αργύρη Χιόνη. Ο καλός καιρός της Μήτσορα με άφησε αμήχανο. Κάτι σ’ αυτό το βιβλίο δεν λειτούργησε. Σε αντίθεση με τη μεταγραφή του Καλοκύρη στην Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη, η οποία λειτούργησε άριστα. Όσες προκαταλήψεις ή αντιρρήσεις και να έχει κανείς για τη μεταφορά του κειμένου στη σημερινή γλώσσα, νομίζω πως αίρονται από το πολύ καλό αποτέλεσμα.

Ελάχιστος κινηματογράφος. Μου εντυπώθηκε μόνο η υπέροχη, καθηλωτική ταινία (στην ΕΤ1) σε σκηνοθεσία Λιβ Ούλμαν, με πρωταγωνιστή τον Έραλντ Γιόζεφσον. Κι επίσης, η ανέλπιστα ποιητική «Αγέλαστος Πέτρα» του Κουτσαφτή (ντοκυμανταίρ του 2001)

Αυτά. Πολλά φωτάκια βλέπω στα απέναντι παράθυρα. Γράφω στο σκοτάδι τώρα, φωτισμένος από έναν γαλάζιο μαργαριταριένιο σωλήνα που αναβοσβήνει. Άραγε όλος αυτός ο διάκοσμος, η τάση να φωταγωγηθεί το σύμπαν, προϋποθέτει έναν κόσμο με νόημα ή το αντίθετο; (ελπίζουμε δηλαδή κάποιος να μας δει απο εκεί ψηλά και να μας ελεήσει, ή ζητάμε απλώς να επιβληθούμε στη μαφία της νύχτας;)
Είμαστε, όπως και να το δεις, το μαγαζί του γαλαξία με τη μεγαλύτερη φασαρία, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνουμε πολλά. Ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες, ανοίγουμε πόρτες, μπαίνουμε στη σκηνή, βγαίνουμε πάλι, τρυπώνουμε στα καμαρίνια, ψάχνουμε πίσω από κουρτίνες, αλλά δεν μαθαίνουμε και τίποτα. We are still blowing in the wind. Χιλιοτρυπημένοι , που έλεγε και το παλιό μότο. Με πολλές ερωτήσεις και ελάχιστες ή καθόλου απαντήσεις.

Αλλά δεν μπορείς να πεις κουβέντα. Δεν υπάρχει κυτίον παραπόνων και το αφεντικό, με αστραπιαία κίνηση κατάφερε να κλειδώσει το συρτάρι, πετώντας μέσα το κλειδί.

A Christmas tale*

-----
*το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι -Παρμενίδης. (η πραγματικότητα και η νόηση ταυτίζονται)

Γράφω αυτό το ποστ στενοχωρημένος, δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν πρέπει να το ανεβάσω. Ανταλλάξαμε μερικά (ευγενικά) mail με τον πιτσιρίκο, προσπαθώντας να εξηγήσουμε ο ένας στον άλλον τη θέση του. Τα κείμενά του όμως (εδώ κι εδώ) με βασάνισαν και νομίζω ότι θα μου αναγνωρίσει το δικαίωμα να καταθέσω και τη δική μου αλήθεια από την ως τώρα επαφή μου με την Athens V.- θα ήθελα τα κείμενά μας να διαβαστούν σαν παράλληλες πραγματικότητες, δεν μπαίνω σε κρίσεις για τις απόψεις κανενός.

*

Ένα χρόνο πριν, η κατάσταση στη μπλογκόσφαιρα ήταν πολύ διαφορετική. Λίγος κόσμος, μικρή κοινότητα, απομόνωση. Εν πλήρη αθωότητι είχα γράψει τότε:

Το blog γιορτάζει, ο ιδιοκτήτης του γιορτάζει. Πάνω σε παπίερ, με αληθινό μελάνι και στρογγυλά γράμματα, με υπογραφή. Ένα μικρό, παλιότερο κειμενάκι μου, «ο κριτικός άνθρωπος», βρίσκεται από σήμερα το πρωί, στη δεύτερη σελίδα της Athens Voice.

Ακολούθησαν σχόλια αγάπης και συμπαράστασης, που μπορείτε να τα δείτε εδώ:

Ακριβώς ένα μήνα πριν από εκείνη την πρώτη δημοσίευση, είχα περάσει από τα γραφεία της εφημερίδας. Είχα ζητήσει να δω την αρχισυντάκτρια και της άφησα δυο-τρία κείμενά μου στο γραφείο· έφυγα ακριβώς στα τρία λεπτά για να κάνω και εντύπωση!
Με πήρε τηλέφωνο δυο εβδομάδες αργότερα λέγοντάς μου ότι θέλει να συνεργαστούμε. Έκτοτε έχω στείλει συνολικά 15 κείμενα (τα περισσότερα τα έχετε διαβάσει όσοι παρακολουθείτε το μπλογκ ) και έχουν δημοσιευτεί αυτούσια χωρίς να πειραχτεί ούτε μια άνω τελεία τους (εντάξει, αυτές δεν τις πειράζουν γιατί λειτουργούν ψαρωτικά· σου λέει, κάτι θα ξέρει το άτομο). Δεν μου ζήτησαν να μην ανεβάζω κείμενα αλλού, ούτε να παρατήσω το blogging- μόνος μου αποφάσισα πρόσφατα (τώρα που τα blog πήραν δημοσιότητα) ότι όφειλα τα κείμενα που έδινα εκεί να μην τα ανεβάζω κι εδώ. Δεν μου ζητήθηκε ποτέ κείμενο κατά παραγγελία, δεν βολιδοσκοπήθηκε καμιά πολιτική μου τοποθέτηση. Πάντως, αν αλλοτριώθηκα και αν προσκύνησα και αν έγινα Νενέκος γράφοντας εκεί, μόνος μου το ’παθα, δεν μου το ζήτησε κανείς.

Η αρχή της συνεργασίας αυτής, δικαίωσε μια δειλή θεωρία που είχα στο κεφάλι μου, εξαιτίας της οποίας έχω πολλές φορές συγκρουστεί με δικούς μου ανθρώπους, στα καταγώγια που συχνάζουμε τα βράδια. Με λίγα λόγια δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι όλα είναι ένα τεράστιο κύκλωμα και οι πάντες αποτελούν γρανάζια του ίδιου μηχανισμού που καταπνίγει την ποιότητα. Πόσο μάλλον ότι αυτός είναι ένας gay βούρκος που φιμώνει τις strait φωνές. Η δική μου θεωρία λέει ότι αν αυτό που κάνεις συναντήσει τους κατάλληλους ανθρώπους (δεν είχα πάει να ζητήσω και δουλειά ως μοντέλο στον Αντέννα) ενδέχεται εκείνοι να κατουρηθούν πρώτοι από τη χαρά τους.

Γράφω για να μοιραστώ μια αντίληψη που έχω για τον κόσμο και τη ζωή (γράφω επίσης γιατί δεν μπόρεσα να κάνω συγκρότημα, τα έχουμε πει) και κάποιος έκρινε ότι αυτό ναι, μπορεί να αφορά και άλλους ανθρώπους. Αν η Άθενς Βόις βρίσκει τα κείμενά μου άξια να τυπωθούν σε χιλιάδες αντίτυπα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει να νιώθω ευτυχής. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλα περιοδικά που δεν βρίσκουν καθόλου αξιόλογο ένα κείμενό μου που περιγράφει τις εσωτερικές μου αντιφάσεις κι ούτε ενδιαφέρονται καθόλου για το «τέλος του ελεύθερου κάμπινγκ» στην Ανάφη. Θα ήταν καθαρή ματαιοπονία να τους απευθυνθώ. Απευθύνθηκα σε «ομοίους».

Αυτού του είδους η ρομαντική αντίληψη για τα πράγματα (έτσι δηλ. την ορίζουν όσοι διαφωνούν, εγώ την κρίνω ως φυσική στάση) επιτρέπει κατά τη γνώμη μου σε ανθρώπους τον οποίων το ελεύθερο πνεύμα εκτιμώ, να γράφουν και σε συγκροτήματα-μεγαθήρια. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία και απολάμβανα πάντα την ποιητική τους. Πρόσφατα, έχω γράψει στο μπλογκ σημειώματα για τον Αργύρη Ζήλο, τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, τον Γιάννη Χάρη, τον Δημοσθένη Κούρτοβικ, που τους αγαπώ πολύ- εννοώ τη γραφή τους. Δεν έγραψα τίποτα για τον Γιάννη Νένε και τον Φώτη Γεωργελέ τους οποίους επίσης εκτιμώ γιατί θεώρησα ότι θα ακουστεί φάλτσο, σαν διαφήμιση εκ των ένδον. Ούτε άλλες αναφορές στο έντυπο έκανα ποτέ μέχρι τώρα.

Σκέφτομαι με την ευκαιρία την περίπτωση του Κώστα Καββαθά. Ένας άνθρωπος τεχνοκράτης, βασιλιάς του ειδικού τύπου στην Ελλάδα, φτιάχνει τους 4Τροχούς και συγχρόνως τον Ήχο, τον οποίο στελεχώνει με τον Α. Ζήλο και τον Χ. Δασκαλόπουλο- το αποτέλεσμα είναι στο Τοπ-10 του έτους να φιγουράρουν οι Einsturzende neubauten’s και οι Theatre of Hate, ένας επεξεργασμένος βιομηχανικός θόρυβος για ελάχιστους. Αλλά ο Καββαθάς ήταν ευτυχής να βγάζει χρήματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Και ξέρουμε ότι εκείνα τα κείμενα στον Ήχο, το Ταξιδεύοντας (ένα άλλο σπουδαίο περιοδικό) ή και τα editorial των 4Τροχών, λειτούργησαν πολύ πιο δραστικά από τον Οδυσσέα του Τζόυς – ένα παράδειγμα λέω, νομίζω ότι κατανοείτε το πνεύμα. Με τα κείμενά τους μεγάλωσα, είμαι κι εγώ παιδί (γκουχ, γκουχ, θα πνιγώ) της κουλτούρας των περιοδικών. Σήμερα ο Καββαθάς είναι επίσης πίσω από τον Εν Λευκώ, έναν σταθμό-θεραπεία για τα τσακισμένα μας νεύρα (και με την ευκαιρία, καθημερινά 10-12 το βράδυ,o Κώστας Γεωργίου, σε ένα ηδονικό δίωρο, πλημμυρισμένο από ένα χαμηλόφωνο ηλεκτρικό trip-μπλουζ & τζαζ ηχόχρωμα που εικονογραφεί τη νύχτα - στους 87,7 )

Μ’ αρέσουν λοιπόν τα περιοδικά. Πάντα μ’ άρεσαν οι ιστορίες των προσώπων τους, οι προσδοκίες των ανθρώπων της συντακτικής ομάδας να φτιάξουν κάτι που θα «σκίσει»- πράγματα ανθρώπινα. Από την αυθάδεια του Κλικ και την τηνέιτζερ μελαγχολία του 01, ως τη συμπάγεια των απόψεων του Αντί και το υπερκόσμιο φως της Σύναξης, θες πίστεψε, θες όχι, ένιωθα αλληλέγγυος με ανθρώπους που επιχειρούσαν να εκφράσουν τη γεύση της δικής τους ζωής. Εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις; Δεν ένιωθα να με απειλεί τίποτα, θεωρούσα ότι όλα τα λουλούδια έχουν το δικό τους άρωμα. Δεν θεωρώ ότι η πάστα των bloggers είναι άλλου τύπου από εκείνη των αρθρογράφων - αποτελούμε ενιαία κοινότητα προσώπων κι ο καθένας έχει τις συμμαχίες του, τις εκλεκτικές του συγγένειες. Κάθε μπλογκ διαθέτει πλέον τους σταθερούς σχολιαστές του, ανθρώπους που αισθάνονται συγγενείς με το πνεύμα του ιδιοκτήτη. Το ίδιο γίνεται και στα έντυπα. Άνθρωποι παρόμοιας αντίληψης συσπειρώνονται γύρω από ένα αντίστοιχο ιδεολογικό κέντρο.

Η Άθενς Βόις κάλυψε ένα κενό. Δεν υπήρχε έντυπο που να διανέμεται δωρεάν και να σέβεται τον αναγνώστη του (στη διόρθωση, για παράδειγμα, γίνεται εξαιρετική δουλειά- δεν έχω εντοπίσει ποτέ λάθος), έντυπο το οποίο να χαίρεσαι να το κρατάς (τα τρομερά εικαστικά της εξώφυλλα ) φιλοξενώντας παράλληλα κείμενα-«σεντόνια»(ήτοι αντιεμπορικά) που υπερασπίζονται μια ανοιχτή, φιλελεύθερη αντίληψη για τη ζωή. Το στίγμα της είναι σαφές, και η θεματολογία της πολύ μακριά από τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό. Κάποιοι ξέρω ότι συλλέγουν τα τεύχη ευλαβικά, κάποιοι (τώρα μαθαίνω ότι) τη θεωρούν σκουπίδι. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, δεν πειράζει.

*

Στα είκοσί σου είσαι γεμάτος πέτρες κατά πάντων. Σκοπεύοντας έναν στόχο θες να καταδείξεις τι δεν είσαι εσύ, να συγκροτήσεις μια ταυτότητα. Αργότερα, καθώς η επεξεργασία της εμπειρίας εντείνεται και οι αισθήσεις σου εκπαιδεύονται στην ειλικρίνεια, το πρόσωπο του εχθρού αρχίζει να φλουτάρει– η ενέργεια στρέφεται κυρίως προς τα μέσα.

Έτσι συνέβη σε μένα και την παρέα μου. Οι περισσότεροι, δυσκολευόμαστε πλέον να κατονομάσουμε τον εχθρό, να εφαρμόσουμε παντού ένα συνεπές μοντέλο ανάγνωσης του κόσμου. Αναδεύουμε τα καλαμάκια στα ποτήρια και παραγγέλνουμε το επόμενο- δεν είναι κι εύκολο να κρίνεις πάντα κατά περίπτωση, να μιλάς ξεσκέπαστος- έχει όμως και την ελευθερία του το πράγμα. Αλλά και κούραση, πολλή κούραση βρε αδελφέ, που λέει κι ο άλλος.

Με την ευκαιρία, το site της V. αναβαθμίστηκε. Εδώ, το πρόσφατο αρθράκι μου για το γλωσσικό.
Άντε γεια σας πατριώτες. Τοις αυτοίς ποταμοίς εμβαίνομεν και ουκ εμβαίνομεν, είμεν τε και ουκ είμεν. Πολυμαθίη νόον έχειν ου διδάσκει. Οδός άνω κάτω μία και ωυτή.
(μ' αρέσει πάντα να κλείνω με κάτι μνημειακό. Δίνει βάρος στο κείμενο)

επάλληλοι καθρέπται

Θέμα δεν έχωμε να γράψωμε και γι’ αυτό να μην αγωνιώσι οι φίλοι δια την υγείαν μας, καλά είμεθα, απλώς θέμα δεν έχωμε και αυτό το οποίο έχωμε δεν αφορά τον αναγνώστην ή δια να το θέσωμε καλύτερα αυτό το οποίο θέλωμε να γράψωμε απαιτεί τοσαύτην προσπάθειαν ώστε δεν είναι δυνατόν μέρες που είναι να φάγωμε τον χρόνο μας έγκλειστοι εις το κελίον μετά των σκέψεών μας, καθ’ ην στιγμήν η σφύζουσα ζωή ξεχειλίζει εις πλατείας πάρκα παιδοτόπους αλλού φαν παρκ φραπεδερί κρουασαντερί εμπορικά κέντρα άττικα μούλτιπλεξ δεμόλ δεφνακ ετσετερά.

Προτιμήσαμε τον περιορισμένο χρόνο μας να τον διαθέσωμε σε στοιχειώδη καλλωπισμόν του χώρου, καθότι και τα πενιχρά πλην τίμια καταστήματά μας δέχονται, όσο να ειπείς, κάποιον κόσμο ημερησίως. Δεν είναι δυνατόν μάλιστα, άνθρωποι εξωστρεφείς και μονδέρνοι, τι λέγω, βιταμεταμονδέρνοι, να μην ακολουθήσωμε την γενική τάση των ημερών- και με την ευκαιρία να θυμηθώ να κρατήσω κάποια χρήματα δια το καταραμένο σέρβις- τάση, λέγω, η οποία στοχεύει κυρίως στο περιτύλιγμα του περιεχομένου, ουχί στο δώρον itself αλλά στο αμπαλάζιον, ουχί στο πράγμα καθ’ εαυτό (το οποίον-φιλοσοφικώς ομιλών- θα μείνει για πάντα σκοτεινή ουσία, όνειρο απατηλό, φενάκη) αλλά το φαινόμενόν του, ήτοι την ασθενή αντανάκλασή του στην σκοπεύουσα (τον κόσμον ) συνείδησιν.

Καταλαβαίνετε αδελφοί, νομίζω, σε τι κόσμο φαινομένων βρισκόμεθα εγκλωβισμένοι, διαθέτοντες εσωτερικώς όλον και όλον έναν καθρέπτην εις ον καθρεπτίζονται κτίρια, οχήματα και πάσης φύσεως όντα, όλη η σφύζουσα ζωή τελοσπάντων (να μην επανερχόμεθα) και με αυτάς τας αντανακλάσεις των πραγμάτων δουλεύουμε εσωτερικώς, κατανοείτε αδελφοί, μόνον με τας παραστάσεις, τι λέγω, τας ανα-παραστάσεις, εικόνας δηλαδή διαθέτωμε ουχί ρίαλ θίνγκς, ουχί χιούμαν μπίινγκς μπατ όνλυ ίματζ μπίινγκς...

αλλά τα έχουν πει αυτά οι φιλόσοφοι, τα ηξεύρετε, να μην σας κουράζω μέρες που είναι θέλετε κι εσείς να κάμετε τα οψώνια σας, να πάρετε τα οψάρια σας δεν ξεύρω τι παίρνει έκαστος για το γιορτινό τραπέζι, αρκεί το τραπέζι, αδελφοί, να 'ναι από το Habitat ώστε να μπορέσωμε να ακουμπήσωμε με αξιοπρέπεια το πιάτο μας με τις ελιές, εμείς δεν θέλωμε μεγαλεία, αλλά το ωραίο, ναι, μας αρέσει, και θα το πληρώσωμε και κάτι παραπάνω, και ας μην είναι πρώτη ποιότητα βρε αδελφέ, εμείς άλλωστε δεν θέλωμε το είναι, δεν μας κατατρύχει η υπεροψία αναζητήσεως του βάθους των πραγμάτων και με ένα απλό φαίνεσθαι καλυπτόμεθα,

εμείς, για να καταλάβεις, δεν εξηλώσαμε το στρώμα να ιδούμε αν έχει τη σουσπασιόν την οποίαν επληρώσαμε, ή πολυεστέραν ή βάμβακον εξ Αιγύπτου, μας αρκεί που γράφει ότι θα το έχωμε δια μίαν ζωήν όπως το παραλάβαμε. Προς στιγμήν μάλιστα εσκεφθήκαμε να μην βγάλωμε και το λεπτό πλαστικόν κάλυμμα, όπως στα τηλεκοντρόλ, αν εννοείς, ή εις τα καθίσματα του αυτοκινήτου, ίσα δια να επιμηκύνωμε αυτήν την αίσθησιν του καινούργιου αλλά μετά, όπως πάντα συμβαίνει εις την ζωήν, επρυτάνευσε η λογική και αποχωριστήκαμε αυτό το λεπτό πλαστικό κάλυμμα και ως εκ τούτου, ως ήτο φυσικό, άρχισε με τον καιρό να παλιώνει το στρώμα και μετά, ως ήτο εξίσου φυσικό, νομίζω πως άρχισε να παλιώνει και η ίδια μας η ζωή, γεγονός που μπορεί να είναι φυσικό πλην δεν είναι καθόλου δίκαιο δια κανέναν.

Καλές γιορτές να έχωμε, αδελφοί.

Μα πώς σας ήρθε, Νίκο;

«Βλέπω σιγά-σιγά τον κόσμο να μας στέλνει όλους στον διάολο... Η αναζήτηση της τηλεθέασης μας έχει εκτρέψει κι επειδή συναντάμε ένα κομμάτι της χυδαιότητας του κόσμου έχουμε πελατεία. Ταυτίζεται η χυδαιότητά τους με τη δικιά μας. Γι' αυτό βλέπεις ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να έχουν καμία τύχη στην τηλεόραση και επιβιώνουν. Τηλεθέαση βλέπω, σωτηρία δεν βλέπω...».

Νίκος Κακαουνάκης

Tι είναι αυτό το πράγμα; Πώς ερμηνεύεται; Κάτω από ποιες συνθήκες εσωτερικού φωτισμού έφθασε ο ασυγκράτητος τηλεγίγας Nick the barbarian σ’ αυτή την κυνική ομολογία; Και αν ακόμα και η αυτοκριτική έρχεται πλέον από τους μέσα, τι άλλο μένει να προσθέσουν οι απ’ έξω;

*

Η κάμερα είναι επαχθές μέσον που δεν το συμπαθώ πολύ και έσχατη λύση!

Μάκης Τριανταφυλλόπουλος

«Νομίζω ότι έχουμε πέσει σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι. Νυν υπέρ πάντων η AGB. Δεν μας ενδιαφέρει το προϊόν, αλλά το αποτέλεσμα. Εχουμε ένα μακιαβελικό τρόπο παρουσίασης των ειδήσεων. Μας ενδιαφέρει η πρωτιά. Αρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Για να κάνεις ένα σύγχρονο δελτίο ειδήσεων αρκεί να έχεις πέντε καλεσμένους, οι τρεις να είναι φωνακλάδες και να βρεις κι έναν να καταδικάσεις...».

Σταμάτης Μαλέλης, διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης του Star

.

*

Είχαν, πες, οι άνθρωποι, το δικαίωμά τους στο σκοτάδι. Τώρα, μ’ ένα ξαφνικό σπάσιμο μέσης, στέλνουν τους πάντες για βρούβες, διεκδικώντας και την ερμηνεία του ίδιου τους του φαινομένου. Ο κύκλος έκλεισε. Διανοούμενοι, συνταγματολόγοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες κλπ ζωύφια, γρήγορα στα κρεβάτια σας. Κιχ να μην ακούγεται!
---------------
Απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα των Φακέλων του Παπαχελά, στη σημερινή "Ε".