Το λαθάκι

Το πρώτο σοβαρό πάρτι ήταν στις αρχές της τρίτης γυμνασίου. Θυμάμαι το υποφωτισμένο σαλόνι και αρκετό κόσμο γύρω, χωρίς γονείς. Οι ενήλικες λειτουργούσαν σαν υπενθύμιση ότι ο χώρος (και τα αισθήματά μας) προστατεύονται. Αντίθετα εδώ πλέαμε στην ανοιχτή θάλασσα και καθένας κολυμπούσε όπως μπορούσε. Δυστυχώς είχα ήδη προλάβει να συνειδητοποιήσω πως η ζωή δεν θα μου χαριζόταν και πάλευα να εφεύρω έναν εαυτό αρεστό στα κορίτσια. Σε κάποια κορίτσια, εννοείται.

διαβάστε τη συνέχεια

(το παρόν γράφτηκε για το Φιλοξενείο όπου και παρατηρείται καθημερινός συνωστισμός όλων ημών των παραγνωρισμένων και εν πολλοίς αδικημένων γραφέων της διαπλεκόμενης παλιοκενωνίας. Χάρις στην ευγενική και τρυφερή οικοδέσποινα ακούγεται επιτέλους η σπάνια, ξεχωριστή φωνή μας)

Η λιμνούλα των κύκνων

Να μην κάθεσαι όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή. Να βγαίνεις, να περπατάς και λίγο. Δες καμιά παράσταση. Πάμε στους κύκνους που γράφουν όλοι πως είναι τι ωραίοι.

*

Πήγαμε την προηγούμενη Κυριακή- όχι αυτή με τις λαγάνες. Από το σημείο που καθόμασταν οι κύκνοι έμοιαζαν με προβατάκια. Άρα δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω για μια παράσταση την οποία, παρότι στην ώρα μας, δεν καταφέραμε να δούμε. Κατά κοινή ομολογία όμως, το έργο του Bourne στην ελληνική του εκδοχή ξεπουπουλιάστηκε ελαφρώς.

Διάβασα τα σχόλια και το ξέσπασμα του κόσμου. Είναι λιγάκι άδικο να κρίνεται η καλλιτεχνική παραγωγή από τα γεγονότα των πρώτων ημερών- τη διαδήλωση, τις ουρές των αυτοκινήτων, τις ματαιώσεις και αναβολές, το περίφημο software που δεν δούλεψε (θα ήταν λερωμένο το αντίγραφο cd και κόλλαγε). Ας αφήσουμε κατά μέρος όλη αυτή την ιστορία για το ολυμπιακό ακίνητο που έγινε θέατρο σε μια νύχτα. Ας αφήσουμε το καλλιτεχνικό γεγονός καθαυτό (να το κρίνουν οι πρώτες θέσεις). Τι μας μένει;

Μένει ένα χαμένο βράδυ. Το φθηνότερο εισιτήριο των 40 ευρώ -έλεγα να μην πέσω στο λαϊκισμό της μετατροπής σε δραχμές, αλλά θα το κάνω. Είναι ακριβώς 13.630 όμορφες μεταλλικές δραχμούλες, πληρωμένες ντάγκα-ντάγκα-, αυτό λοιπόν το ευτελές ποσό εξασφάλιζε την απρόσκοπτη θέα σε μια σκηνή-γραμματόσημο. Βλέπεις, σου λέει. Και το γραμματόσημο, επίσης, διαβάζεται.

Λυπάμαι τη φίλη μου τη Λένα που στήθηκε στις ουρές των εισιτηρίων παλεύοντας με τα κινητά για να μας συντονίσει όλους εμάς. Έτσι κι αλλιώς, φτάνοντας κάθε φορά στo ταμείo τα μισά εισιτήρια έχουν ήδη εξαφανιστεί οπότε πάνε στράφι οι συνεννοήσεις. Είναι δύσκολο να μη σκεφτείς πόσα όμορφα πράγματα μπορούσαμε να κάνουμε με 320 ευρώ ένα βράδυ που έπεφτε μια ήσυχη βροχή, ήσυχη σα θλιμμένη κούκλα (αν ήταν δυνατή θα περιορίζονταν οι επιλογές, με κατάλαβες).

Το σκηνικό φέρνει λιγάκι σε Village και παρότι θέατρο Badminton δεν εντόπισα διακόσμηση με ρακέτες ή φωτό από την ιστορία του συναρπαστικού αυτού αθλήματος.
Υπήρχαν αντίθετα πολλά μπλουζάκια και τσάντες Swan Lake, μια θάλασσα από καθίσματα, μια μικρή σκηνή σε έναν γιγαντιαίο χώρο (χωρίς ζωντανή ορχήστρα εννοείται), ένας ήχος σκληρός και ανισόρροπος για τις απαιτήσεις τέτοιου έργου. Χάζεψα τι φορούσε η διπλανή κυρία, έφαγα πολλές καραμέλες για το λαιμό, σκέφτηκα τα δικά μου. Τι άλλο να κάνει κανείς εκεί ψηλά στους περιστερώνες. Να πω ότι μου φάνηκε χωρίς ενέργεια η κίνηση του χορού, ασύντακτη και βαριά; Να πω ότι διασωζόταν κάπως η ευγένεια, ο ποπ χαρακτήρας και το χιούμορ της προσέγγισης; Ποιος θα με πιστέψει αν μάθει πού καθόμασταν;

Σύμφωνα με τη διαφήμιση, κάποιοι ενδέχεται να ζουν τώρα με το παράπονο ότι δεν την είδαν. Δυστυχώς κι εμείς με το ίδιο ακριβώς παράπονο ζούμε.

Πάει κι αυτό.

Η μόδα του 5

Πρόκειται για τελευταίο παίγνιο με προφανή στόχο τη διόγκωση της φλυαρίας στο δίκτυο. Οι oistros, x-psilikatzou και summertime stories με καλούν.
Δεν ξέρω αν εμπίπτουν ακριβώς στην κατηγορία προσωπικών δεδομένων αλλά ιδού πέντε δικά μου, κατάδικά μου πράγματα- η μουσική είναι μόνο η αφορμή.

*

1. Με τις κιθάρες της εισαγωγής, φαντάζομαι μια κίνηση σε επιτραπέζιο φιδάκι, ένα δύο τρία τέσσερα και ώωωωπ, πέφτουμε τώρα προς τα πίσω, πολύ πίσω. You know I've smoked a lot of grass / O' Lord, I've popped a lot of pills / But I never touched nothin'/ That my spirit could kill. / Τα κορίτσια συνήθως πλήττουν με την απεραντολογία της κιθάρας, την πολλή χιππεία και ψυχεδέλεια (Ζάππα και Χέντριξ είναι στα αζήτητα). Εξού και μας έμεινε μια (μουσική) περιοχή για φανταστικές αποδράσεις μόνο με φίλους, στο πνεύμα του easy rider. Κάτι σαν τη συνήθεια του κυριακάτικου ποδόσφαιρου, στο πιο εξευγενισμένο του.

*

2. Το πρώτο τραγούδι στο πικάπ μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Τότε σκεφτόμουν πώς θα ήταν να ζεις το τρομερό 69 στην Αμερική. Τώρα μου θυμίζει πώς είναι να είσαι αλατισμένος, ξέγνοιαστος και επιθυμητός στην καλοκαιρινή Αθήνα. Well its 1969 ok / all across the usa / Its another year for me and you /Another year with nothing to do / Last year I was 21 / I didnt have a lot of fun / And now Im gonna be 22 / I say oh my and a boo-hoo /

*

3. Το έπαιξε ο Νίκος Κ. των Last Drive και είχα ζηλέψει. Προσπάθησα κι εγώ να το μάθω στην κιθάρα, με κάααποια, ας πούμε, επιτυχία. Με τους πρώτους στίχους, βουτάς κατ’ ευθείαν. Τρομερή μπαλάντα, απίθανο εξώφυλλο.
Εδώ ένας φαν, έφτιαξε κλιπάκι.

I've gone down the river of sadnes/ I've gone down the river of pain / in the dark, under the wires. /I hear them call my name. * I gave you the key to the highway / and the key to my motel door / and I'm tired of leaving and leaving / so, I won't come back no more

*

4. Αν έπρεπε να πάρω μαζί μου στο ξερονήσι ένα χορευτικό τραγούδι δεν θα είχα δισταγμό. Δεν έχω ακούσει ισχυρότερο, εκστατικότερο, ερωτικότερο, ιντεργκαλακτικότερο θέμα απ’ αυτό που συνέλαβαν προ δεκαετίας (και βάλε) οι faithless. Η έκρηξη διαρκεί μόλις ένα λεπτό- μετά την παρλάτα- και είναι πύραυλος, φωτιά, ρύδμ-ντάιναμάιτ.

*

5. Έχει αρχίζει να ξεφτίζει από τις επαναλήψεις αλλά ήταν για χρόνια το τραγούδι πρότυπο, καθώς επιχειρούσα και ο ίδιος να συνθέσω (ας μην επεκαταθούμε στην αστεία αυτή ιστορία). Μετά, ήρθε ο Θανάσης στα πράγματα.

Τα κύματα της θάλασσας μου το 'πανε
αυτή η νύχτα μένει
για αύριο ποιος ξέρει

Έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο
στην Αρζεντίνα να βρεθούμε
φωτιές να δουν τα πέλαγα
πωπω χαρές τ' αστέρια

Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας
μια πτήση στον αιθέρα
στο χάος και στο όνειρο
απελπισιά χορτάτος.

*

Μετά χαράς θα δω να ξεκουκουλώνονται -αν το επιθυμούν και με όποιο τρόπο γουστάρουν αρκεί να είναι σε πέντε δόσεις- οι κάτωθι:

xilaren
Λεσπριτία
Βουλάκι
Άρης Δ.
Τέττιξ

Άρθρο 2, του 1268/82

Ποιο άσυλο; Το άσυλο το οποίο αγωνιστήκαμε εμείς και επιβάλαμε στην τότε κυβέρνηση Καραμανλή είχε ένα στόχο: το ακαδημαϊκό άσυλο. Την ελεύθερη διακίνηση και διαπάλη των ιδεών. Υπάρχει σήμερα στα πανεπιστήμια ελεύθερη διαπάλη ιδεών;

Θ.Πάγκαλος

Αν υπάρχει, πάντως, το περίφημο συλλογικό φαντασιακό, σίγουρο είναι ότι αυτή την περίοδο κυριαρχείται από την εξίσωση φοιτητές= τεμπέληδες-τραμπούκοι- τραμπαρίφες. Πριν λίγο καιρό αναβόσβηνε το μότο καθηγητές= αγράμματοι-απαίδευτοι- ανεπρόκοποι. Κάθε φορά ο τηλεοπτικός μας στρατός αναλαμβάνει να πει όλη την αλήθεια ερεθίζοντας φόβους και αγωνίες μιας κοινωνίας που αναπόφευκτα (ο καθένας μας δηλ, ας μην κολακευόμαστε ότι εξαιρούμαστε) ευκολύνεται να σκέφτεται με στερεότυπα. Ο τηλεοπτικός ανακριτής οχυρωμένος πίσω από την εικόνα του μεριμνούντος πατρός/μητρός εκτοξεύει τα χορταστικά και αφοπληστικά πες-μου- αγόρι- μου- με ποιο-δικαίωμα-εμποδίζεις-το-δικό-μου-παιδί-από-τις-σπουδές-του;

Δικαιώματα και υποχρεώσεις, ένα κουβάρι. Με ποιο δικαίωμα μου κλείνεις το δρόμο, με ποιο δικαίωμα απεργείς, με ποιο δικαίωμα δεν διαβάζεις τα μαθήματά σου;

Η δήλωση Πάγκαλου υπέρ της αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια είναι η φυσική εξέλιξη μιας (στρεβλής) αντίληψης εξορθολογισμού της δημόσιας ζωής η οποία, καθώς η κοινωνία απομακρύνεται από το σκοτεινό παρελθόν της, θα γίνεται όλο και περισσότερο δημοφιλής. Η ιδέα του ασύλου στο μέλλον θα μοιάζει ακατανόητη, χωρίς προφανή λόγο ύπαρξης και ερείσματα στο σύνολο. Ο συμβολικός (αλλά και πρακτικός) χαρακτήρας της διασφάλισης μιας περιοχής ελευθερίας χωρίς αστερίσκους, θα υποχωρήσει από την πίεση που ασκεί ο πραγματισμός της σύγχρονης ζωής. Ελευθερία του πνεύματος. Τι ν’ τούτο;

Εδώ ίσως εντοπίζεται και το πρόβλημα με τον νεοφιλελεύθερο στοχασμό (why not?) της σχολής Μάνου, Ανδριανόπουλου. Όσο συμπλέεις μαζί τoυ (στο διαχωρισμό κράτους εκκλησίας ας πούμε) μια τέτοια σκέψη φαντάζει ευλογία. Όταν όμως η ίδια σκέψη, ο περίφημος ορθός λόγος (ή να πούμε καλύτερα ο λεγόμενος κοινός νους του Μαρίνου), εφαρμόζεται με εξοντωτική συνέπεια σε κάθε πεδίο, ήτοι χωρίς διάκριση, ευαισθησία και μνήμη, προκρίνονται αυτές οι απλοποιητικές και ισοπεδωτικές λογικές: απομακρύνετε την πολιτική, διώξτε τους καθυστερημένους φοιτητές, γκρεμίστε τα άχρηστα ΤΕΙ, καταργήστε το άσυλο, ιδρύστε ιδιωτικά πανεπιστήμια, αξιολογήστε το εκπαιδευτικό πρoϊόν με όρους της αγοράς.

Έκδηλη η αμηχανία του κινήματος. Οι σημερινές διαδηλώσεις, δεν έχουν ωραίο, αγωνιστικό στυλ. Όλο στάσεις για τσιγάρο.

Της μόδας είναι και η ερμηνεία κάθε κίνησης των νέων ως αριστερή μεθόδευση. Η οργανωμένη αριστερά, υπεύθυνη, όντως, για ανάλογες ασφυκτικές εφαρμογές του δικού της ανελαστικού μοντέλου ανάγνωσης, προβάλλεται ως μπαμπούλας που πνίγει τον νεανικό αυθορμητισμό και καπελώνει τα κινήματα. Πώς γίνεται όμως σε άλλες περιπτώσεις να συμφωνούμε ότι οι νέοι ιδιωτεύουν και δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική και ύστερα να είναι χωμένοι στις οργανώσεις; Άλλοτε να θέλουν να γκρεμίσουν το σύμπαν κι άλλοτε να μη θέλουν να αλλάξουν τίποτα (καληώρα); Ώριμοι εθελοντές στην Ολυμπιάδα, ανώριμοι καταληψίες σήμερα! Οι γενικεύσεις και τα βολικά στερεότυπα που λέγαμε.

Nα μια ωραία ιδέα και χρήσιμη, που μας θυμίζει κάποιο άλλο πνεύμα, με τη λεπτότητα και ευελιξία της κίνησής του.