Ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού

Μετά την εξαφάνιση παραδοσιακών επαγγελμάτων όπως ο μυλωνάς και η μυλωνού, τη θέση τους καταλαμβάνουν, συν τω χρόνω, νέες, πρωτότυπες ενασχολήσεις, όπως αυτή του μπλογκερά και της μπλογκερούς, μια ακόμα ένδειξη των ταχύτατων αλλαγών που συντελούνται αθόρυβα στην ελληνική κοινωνία, αλλοιώνοντας δραματικά τον παραδοσιακό χαρακτήρα της.

Ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού είναι όντα μονήρη, καλωδιωμένα, αυτοαναφορικά, ημιμαθή, προοδευτικά, γλωσσομαθή, ευαίσθητα, με αυξημένη εκτίμηση στην κρίση τους και στις προσωπικές τους εμπειρίες, τις οποίες και επεξεργάζονται εξαντλητικά, προετοιμάζοντας το επόμενο post. Μπορεί να μην έχουν παντελόνι να φορέσουν, έχουν όμως πληκτρολόγιο. Και είναι φουλ από ιδέες.

Ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού δεν έχουν πατέρα, μάνα, συγγενείς, φίλους, εραστές, με την έννοια ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα πρόσωπα τα υποκαθιστά θαυμάσια το ίδιο το blog και οι σχέσεις που αναπτύσσει ο ιδιοκτήτης με το συνάφι του.
Ως χαρακτηριστικό αυτής της περίπτωσης υποκατάστασης, μπορούμε να αναφέρουμε πρόχειρα το γεγονός ότι, όταν ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού γιορτάζουν, δεν ενδιαφέρονται τόσο αν τους θυμήθηκε η ίδια τους η μάνα όσο το αν πέρασε να τους ευχηθεί ο talos ή ο kukuzelis, το λεγόμενο βαρύ πυροβολικό των blog, οι ευχές των οποίων προσδίδουν άλλη αίγλη στα σχόλια· εμπεδώνεται, έτσι, ο ιδιοκτήτης τους στο συλλογικό ασυνείδητο της μπλογκόσφαιρας ως «εκλεκτός» ή «κεχρισμένος» από την «παλιοσειρά», κάποιου τύπου πιστοποιητικό εγκυρότητας των γραφομένων του.

Η συνέχεια εδώ.

Ek-sistenz

Είναι περασμένες τρεις, ίσως και τέσσερις, νύχτα με βροχή. Επιστρέφω στο σπίτι πιωμένος και σκυμμένος πάνω στα ίδια μου τα βήματα· τόσο απορροφημένος σε σκέψεις που σιγά σιγά αποχωρίζομαι από το υλικό μου σώμα, ως εξής: Έχω, αρχικά, συνείδηση ενός κέντρου που σκέφτεται, κάπως εντατικά, αυτόνομα. Ένα μικρό εργοστάσιο παραγωγής λόγου, μηχανές που κάνουν θόρυβο ξερνώντας διαρκώς λέξεις κι άλλες λέξεις, χωρίς τη δυνατότητα παρέμβασης. Φράσεις ανάβουν και σβήνουν πάνω στα βρεγμένα πλακάκια, με γρήγορο ρυθμό. Δεν προλαβαίνω να σταθώ σε κάποια απ’ αυτές, μια νέα έρχεται να αντικαταστήσει την προηγούμενη- κάτι σαν τους υπότιτλους ταινίας, που περνούν αδιάβαστοι μπροστά μου. Κατανοώ ότι εγώ είμαι ο δημιουργός όλης αυτής της φλυαρίας αλλά ούτε την ελέγχω, ούτε τη χρειάζομαι· δεν ταυτίζομαι μαζί της.

Η κάμερα που βρίσκεται στη θέση του κεφαλιού συνεχίζει να καταγράφει την εικόνα και τον ήχο των βημάτων (βλέπουμε ένα κλασικό τζην με αθλητικά παπούτσια) αλλά αυτό είναι μόνο μια λογική εικόνα, κάτι στο οποίο καταφεύγω από καιρού εις καιρόν ώστε να μη χάνω τη συνείδηση του εαυτού μου. Υπάρχει μάλιστα κάποια στιγμή κατά την οποία η διάχυση του εγώ μου προς κάθε κατεύθυνση είναι τέτοια, που η στιγμιαία, έστω, αίσθηση της απώλειας του πυρήνα που με συνιστά, βιώνεται ως τρομακτική αγωνία ταυτότητας: «ποιος είμαι, ποιος είμαι;»
Ευτυχώς, λίγο πριν με κυριεύσει ολοκληρωτικά ο πανικός, επιλέγω, ως τηλεοπτικός σκηνοθέτης, την κεντρική κάμερα με τα βήματα που λέγαμε, για να σωθώ. Τελικά επιστρέφω στον εαυτό μου, αλλά η καρδιά μου χτυπάει ακόμα από φόβο.

Εδώ η συνέχεια του θρίλερ

Η τετραλέμονος

Υλικά: Τεκίλα, Κουαντρό, Γραντ μαρνιέ (κίτρινο)

Χυμός λεμονιού Λακωνίας(τύπου Amita, σε χάρτινο, στον Βασιλόπουλο)
Μικρά πράσινα λεμονάκια, τα λεγόμενα λάιμ.
Φυσικό λεμόνι της λεμονιάς
Το αεριούχο παρασκεύασμα της Schwepps: bitter lemon

Εκτέλεση: Στο σέικερ η αναλογία είναι: 4 μέρη τεκίλα, 3 μέρη κουαντρό, ½ γκραντ μαρνιέ. (Μην αγχώνεσαι. Στο περίπου. Σε οδηγεί το ένστικτο)

Προσθέτουμε το χυμό των πράσινων λάιμ, ελάχιστο από το κανονικό λεμόνι, άφθονο Λακωνίας. Παγάκια. Πάνω κάτω. (Μην αγχώνεσαι ξανά. Σε περιμένουν)

Σερβίρισμα: Απλώνουμε αλάτι σε πιατάκι. Βρέχουμε με λεμόνι τα χείλη του κολωνάτου ποτηριού μας και το ακουμπάμε στο αλάτι. Σερβίρουμε, κατόπιν, το χτυπημένο παρασκεύασμά μας. Συμπληρώνουμε λίγο bitter lemon. Προσθέτουμε μια πολύ λεπτή φέτα λεμονιού για εικόνα και άρωμα.

Τις Μαργαρίτες παρασκεύαζε χθες βράδυ ο Τάσος (μπάρμαν με κοτσίδα και εικοσαετή πείρα), κατόπιν ανυποχώρητης επιμονής μου για ανάμιξη τεσσάρων λεμονιών με προσθήκη γκραντ μαρνιέ. Ο θρίαμβος που επακολούθησε ήταν απλώς η επιβεβαίωση της αρχικής μου σύλληψης, την οποία και θα κατοχυρώσω στο Γενικό Χημείο του Κράτους, ως Μαργαρίτα τετραλέμονος. Να ακούνε καμιά φορά και οι παλιοί, εμάς τους άσχετους, που διαθέτουμε, όμως, το λεγόμενο feeling.

Άντε στην υγειά σας, μπλογκεράκια.

*

Ακολουθεί κείμενο. Για την Κουρούνα και τη Dis που το ζήτησαν αλλά και την ξ. που λοξοκοιτάει. Με αγάπη.

Έρωτες και θρανία

Με το μπαρδόν

Ολόκληρος Qarcq μαζί με τη nootropia, ήρθαν να ευχηθούν πρωί πρωί. Oι άνθρωποι δεν είχαν πού να κάτσουν, πού να γράψουν μια κουβέντα... Μιλήσανε στον Επίκουρο το θυρωρό, γέρος άνθρωπος αυτός, δεν καταλαβαίνει. Τέλος πάντων, τώρα θα βολευτούμε με ό,τι υπάρχει. Μα να μην έχω ένα νέο post, μια καρέκλα άδεια εδώ μέσα. Τέλος πάντων, σερβιριστείτε, πετάγομαι μέχρι τον Βασιλόπουλο...

Η τετραφάρμακος

Είτε ως Σύλλογος "Πνεύμα και Ηθική" του Αυλωνίτη, είτε ως μήνυση κατά της αθυροστομίας του λαού μας (για την οποία θα απολογηθεί η αγαπητή Δόμνα Σαμίου) το ζήτημα είναι το ίδιο: ποία η θέσις της ηδονής εις τον βίον; πώς πρέπει να ζώμεν; Φιλοξενούμε σήμερα στο πάνελ,ως αναψυχή, τις απόψεις τεσσάρων επικουρείων φιλοσόφων, μηδέ του ιδίου του Επίκουρου εξαιρουμένου.

*

Γεγόναμεν άπαξ, δις δε ουκ έστι γενέσθαι. δει δε τον αιώνα μηκέτι είναι. Συ δε ουκ ών της αύριον κύριος αναβάλλη το χαίρον. Ο δε βίος μελλησμώ παραπόλλυται και είς έκαστος ημών ασχολούμενος, αποθνήσκει.

Επίκουρος

(Δηλαδή: Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.)

*

Αν, ω άνδρες, το ζήτημα που προκύπτει ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ αυτούς (σ.τ.μ.: ανάμεσα στους επικούρειους και στους στωικούς) ήταν «τι είναι αυτό που φέρνει την ευτυχία», κι ήθελαν να μας πούνε πως αυτό είναι οι αρετές, πράγμα που θα ’ταν και το σωστό, τότε θα συμφωνούσαμε. Επειδή όμως, όπως λέω, το πρόβλημα δεν είναι το τι «φέρνει την ευτυχία» αλλά το τι σημαίνει ευτυχία και τι είναι αυτό που η φύση μας κατά βάθος επιθυμεί, ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι η ηδονή, και σε όλους, έλληνες και βαρβάρους και τώρα και πάντα, το φωνάζω δυνατά, ότι αυτή είναι ο σκοπός της άριστης διαβίωσης. Όσο για τις αρετές-που οι άνθρωποι αυτοί τις παιδεύουν άστοχα γιατί από μέσον τις μετατρέπουν σε σκοπό-, αυτές με κανένα τρόπο δεν αποτελούν σκοπό· οι αρετές δημιουργούν τη δυνατότητα να φτάσει κανείς στον σκοπό.

Διογένης Οινοανδέας

*

Η τετραφάρμακος: Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος· και ταγαθόν μεν εύκτητον, το δε δεινόν ευκαρτέρητον.

Φιλόδημος

(Δηλαδή: Ο θεός δεν είναι για φόβο, ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία. Το καλό εύκολα αποκτιέται και το κακό αντέχεται!)

*

Σε πρόλαβα, Τύχη, και σου ’χω φράξει όλες τις διόδους. Και δεν πρόκειται να παραδοθούμε όμηροι μήτε σε σένα μήτε σε καμιά συγκυρία. Αλλά σαν έρθει η ώρα να φύγουμε, θα φτύσουμε και τη ζωή και όσους με ματαιοδοξία προσκολλλώνται σ’ αυτήν· θα φύγουμε απ’ τη ζωή μ’ ένα ωραίο τραγούδι λέγοντας πόσο ωραία τη ζήσαμε.

Μητρόδωρος

Υ.Γ.

Η έννοια της ηδονής καλύπτει στους Επικούρειους μια ευρύτατη περιοχή από την κατάσταση της αποφυγής του πόνου έως την πληρότητα της αλυπίας, της αφοβίας, της κατάφασης στη ζωή.

Λέει ο Διογένης Οινοανδέας:
Τα αγάλματα των θεών πρέπει να τα φτιάχνουμε χαρούμενα και χαμογελαστά, για να τους ανταποδίδουμε το χαμόγελο κι όχι να τους φοβόμαστε.

Τα αποσπάσματα και η μετάφραση του Γιάννη Αβραμίδη, από το βιβλίο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ (Αναγνωστικό της επικούρειας φιλοσοφίας και τέχνης του ζην), εκδόσεις Θύραθεν

Αρχών Αστάθεια

Στους φίλους varometro, dis και oneiro, για τις ειλικρινείς τους σκέψεις.

Τόσο η λογική συνειδητοποίηση του μηδενός (ως απουσία νοήματος στον κόσμο) όσο και η λογική απόδειξη της ύπαρξης του Θεού (ως ερμηνευτική του παντός), αποτελούν άχρηστες πληροφορίες για την ύπαρξη. Θα συμπλήρωνα ότι ακόμα και η βαθιά εμπειρία του μηδενός, ως « υπαρξιακή ναυτία» κατά Σαρτρ, ή και η εμπειρία Θεού ως Αποκάλυψη, δεν είναι από μόνες τους αρκετές για να εμπεδώσουν μια συνέπεια στη συμπεριφορά μας. Ένας συνεπής μηδενισμός λόγου χάρη θα εξαφάνιζε αυτομάτως κάθε ηθική πλευρά μας ή, αντίθετα, θα έφτανε ένα ενύπνιο όραμα για να αγιάσουμε. Γεγονός που διαψεύδεται από την πείρα της ζωής.

Όμως, κάποιο αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης φαίνεται πως συντηρεί μέσα μας μια ηθική εκδοχή της ζωής (ένα προσωπικό ταμείο από το οποίο αντλούμε τα ανθρωπιστικά μας ιδανικά) την ίδια ακριβώς στιγμή που τα βασικά ένστικτά μας, ζητάνε να εκφραστούν κυριαρχικά.

Ο άνθρωπος που καταθέτει χθες, συγκινημένος, 50 ευρώ υπέρ των πληγέντων, είναι ο ίδιος άνθρωπος που βιάζει και σκοτώνει σ’ αυτές τις περιοχές για ίδιον όφελος.

Για να γίνω πιο ωμός, ένας άνθρωπος που σώζει ένα παιδί από τον πνιγμό με προσωπική του αυτοθυσία είναι ο ίδιος που στη συνέχεια το βιάζει. Ακόμα χειρότερα: αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ, με την έννοια ότι μέσα μου συναιρείται το όλον της δημιουργίας. Φτάνει δηλαδή να σωθεί ένας και μόνο άνθρωπος, έστω ο καλύτερος εξ ημών, για να ξαναστηθεί ο ίδιος ακριβώς κόσμος μας! Αγιορείτες μοναχοί που περιγράφουν την εμπειρία της «μετάνοιας» ως ολοκληρωτική στροφή του νοός, ως συγκλονισμό της ύπαρξης, αναφέρουν πως ένιωθαν ότι δεν υπήρχε ανθρώπινη αμαρτία επί γης που δεν την είχαν ήδη διαπράξει με τον νου.

Αλλά και χωρίς την ορθόδοξη προβληματική, πλευρές της οποίας υποθέτω ότι συναντάει κανείς και σε άλλες μακραίωνες πνευματικές παραδόσεις που έχουν σκανάρει προ πολλού την ανθρώπινη φύση, η παρατήρηση της καθημερινότητας μας οδηγεί σε παρόμοια συμπεράσματα. Τις προάλλες, βρέθηκα τυχαία μέσα στην ακτίνα δράσης δυο παιδιών τεσσάρων και πέντε χρονών, όπου το ΕΓΩ τους εκφραζόταν με τρόπο τόσο βίαιο, κυριαρχικό, επεκτατικό και εν τέλει ανθρωποφαγικό, που με σόκαρε!

*

Φρίκη και αποτροπιασμός στην ανθρωπότητα για τη στάση εκείνων που κάνουν διακοπές στα συντρίμμια. Μήνυμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης από εμάς.

Δεκτόν. Κι εγώ μαζί. Αλλά ας κάνουμε ένα πείραμα: να βυθίσουμε στο απόλυτο σκοτάδι για μια νύχτα ένα οικοδομικό τετράγωνο όπου κυκλοφορούν μόνο αυτοί οι καλοί άνθρωποι που έδωσαν από το υστέρημά τους. Κι ας μετρήσουμε το πρωί, βιασμούς, λεηλασίες και τα συναφή, όσα δηλαδή η ανθρώπινη αγριότητα κατασκευάζει εν κρυπτώ!

Ή αλλιώς: Βασίσου στις αρχές σου. Σύντομα θα καταρρεύσουν!