*

Μπαίνουμε με το αυτοκίνητο οικογενειακώς, σε επαρχιακή πόλη. Οδηγώ το γαλάζιο Νισάν. Είναι ακόμα μεσημέρι, διασχίζουμε την κεντρική αγορά, ο ήλιος αντανακλά στις προσόψεις των κτιρίων, στα αλουμίνια. Ψυχή πουθενά. Ο πατέρας μου ρωτάει:
-Μα πού χάθηκαν όλοι;
-Είναι στα περιβόλια, καημένε Χρήστο, απαντάει η μάνα μου.
Είμαι σίγουρος πως εννοεί τα περιβόλια του ουρανού.

*

Στο παλιό μας σπίτι στο χωριό, με σανίδες στο πάτωμα. Στοιβάζω κουβέρτες και μαξιλάρια σε ένα μπόγο. Πατάω στην καρέκλα, σκαρφαλώνω πάνω του και ανεβαίνω στην ντουλάπα. Εκεί υπάρχει ένα μικρό παράθυρο που βγάζει στον φωταγωγό. Από εκεί σέρνομαι και κρεμιέμαι απέναντι. Σκαρφαλώνω σε ένα υγρό σκοτάδι. Ξαφνικά έχω φτάσει κάπου απ’ όπου δεν γίνεται να επιστρέψω.

.

Λόγια του αέρα ΙΙ

Απορούμε με την προχειρότητα ορισμένων, οι οποίοι ελαφρά τη καρδία σπεύδουν να περιγράψουν όλη αυτή τη σοβαρή προσπάθεια που γίνεται τελευταία στο δίκτυο, ως μπουρδολογία.

Κατ’ αρχάς να θυμίσουμε τη δημιουργία ενός τόσο χρήσιμου blog όπως είναι το συγχαρητηριολόγιο, ενδεχομένως το πρώτο που αφουγκράστηκε ανάγκες του κόσμου και όχι ατομικές φιλοδοξίες, ένα πραγματικό αποκούμπι του περιπλανώμενου στο δίκτυο, μια αυθεντικά λαϊκή φωνή, άριστο εργαλείο ανάγνωσης της πραγματικότητας. Κι ύστερα να θυμηθούμε την πολύ σεμνή και ουσιαστική υποδοχή που του επιφύλαξε ο σεφ των ποιητικών συνταγών «αχταρμαδάκι», «μπερεκέτ λουκάνικο» και «γλεντζέδικο γιαούρτι», αλλά και την εξίσου σεμνή απάντηση που έλαβε τότε.

Γεράσιμος Μπερεκέτης said...

MPRABVO, μπραβίσσιμο, μπραβισσισσιμο, μπράβο ρε, μπράβο ρε παιδιά, μωρέ μπράβο, σας συγχαίρω και πάλι μπράβο, είμαι συγκινημένος και σας συγχαίρω και πάλι μπράβο και είμαι και συγκινημένος. Επίσης σας συγχαίρω και αισθάνομαι πολύ ευτυχής, μα πάρα πολύ ευτυχής που σας συγχαίρω και έχω την ευκαιρία να σας συγχαρώ. Τέλος, αφενός επίσης σας συγχαίρω, αφετέρου σας συγχαίρω και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο θεάρεστο έργο σας, το οποίον ομολογουμένως είναι άξιον συγχαρητηρίων. Και δια να μη μακρηγορώ: ΜΠΡΑΒΟ, ρε παιδιά συγχαρητήρια και πάλι μπράβο και εύχομαι μπράβο σας και λυπούμαι διότι δεν είμαι εκεί κοντά να σας ευχηθώ μπράβο και συγχαρητήρια για την προσπάθειά σας, η οποία σημειωτέον αξίζει συγχρητηρίων. Ένα έχω να πω: ΜΠΡΑΒΟ και συγχαρητήρια, γιατί χάρις σε σας μου δόθηκε η δυνατότητα να σας πω ένα μπράβο, ένα μπάτσο, ένα νυχτερινό κέντρο και ένα λαμπόγυαλο όλα......


thas said...

Τα μπράβο ανήκουν όλα σε σένα, γι αυτό το τόσο λιτό, μεστό και ουσιαστικό σχόλιο, το οποίο χωρίς να πλατειάζει ή να απεραντολογεί, ζωγραφίζει τρόπον τινά αυτό που θέλεις να πεις, με δυο τρεις σταράτες κουβέντες, οι οποίες ομολογουμένως είναι νέτες-σκέτες κουβέντες, τσακ-μπάμ, πιάνουνε κέντρο με τη μία, είναι δηλαδή αυτό που λέμε απλές, μεγάλες κουβέντες. Είναι, τρόπον τινά οι κουβέντες σου, για να το πω κι' αλλιώς, σα να μιλάνε τα μάτια, σα να μη χρειάζεται να προσθέσεις άλλες. Τόσο εύγλωττες κουβέντες, τόσο κουβεντιαστές, σα να βγήκαν κατ' ευθείαν μέσα από κουβεντιασμένη κουβέντα. Κάθονται οι άνθρωποι και κουβεντιάζουν, κουβεντιάζουν, αλλά τι λένε; Εσύ, αμέσως, έτσι απλά, με δυο τρεις απλές κουβέντες, που σημειωτέον είναι εντελώς απλές, απλούστατες, όπως τρόπον τινά μιλάνε τα παιδιά για να το πω απλά, έτσι απλά λοιπόν εσύ, βρήκες το στόχο με τις κουβέντες σου αυτές, που βρήκαν το στόχο τους όπως τα παιδιά και οι κουβέντες τους. Για μένα το θέμα είναι να μπορείς να κάθεσαι να κουβεντιάζεις καμιά σωστή κουβέντα, με κάποιον που θέλει να μιλήσει απλά, κουβεντιαστά, σαν παιδί. Το να κάθεσαι τώρα να λες ό,τι κουβέντα σου κατέβει, και να περιμένεις να σου κατέβουν κι άλλες κουβέντες και να κουβεντιάζεις μέχρι το πρωί, για μένα είναι σκέτο κουβεντολόι. Κάλιο να πεις δυο τρεις κουβέντες απλές, όπως εσύ, παρά αυτό το κουβεντολόι, τς τς τς.

Λόγια του αέρα

Το να απευθύνεσαι στους άλλους δημόσια σημαίνει ότι είσαι έτοιμος και για δημόσια κριτική. Καθώς η υπόθεση των blogs διευρύνεται μέρα με την ημέρα, μαζί με τους επαίνους και τα καλά λόγια, αναπόφευκτα θα έρθουν και τα αιχμηρά, επιθετικά ή και υβριστικά σχόλια. Δεν είναι δυνατό για παράδειγμα, να δηλώνεις Ολυμπιακάρα και να μη σου έρθει, κάποια στιγμή, στο κεφάλι η πέτρα. Ή να κάνεις πολιτικό σχολιασμό και να μη σε απειλήσουν ότι θα σε κάψουν ζωντανό, εσένα και τις ιδέες σου. Καθένας υπερασπίζεται τη δική του αλήθεια την οποία αισθάνεται μοναδική και πολύτιμη.

Με αφορμή το σχόλιο ανώνυμου, σύμφωνα με το οποίο εγώ και οι όμοιοί μου, λέμε βαθυστόχαστες μπούρδες και λόγια του αέρα, θέλω να κάνω κάποιες διευκρινίσεις σε περίπτωση που, από παρεξήγηση, απαιτούμε από τις λέξεις να κάνουν πράγματα που δεν μπορούν.

η συνέχεια

Νυχτερινό

Μαζί της έχω πάρει μεγάλες χαρές. Ή, για να το πω καλύτερα, έχω νιώσει δυνατές συγκινήσεις. Συνεπώς δεν συμφωνώ με τον ήρωα-αφηγητή μου, αν και ξέρω ακριβώς από ποια θέση μιλάει.

Η πουτάνα

Πρέπει να ανέβαινα τη Σωκράτους γιατί το σκοτάδι διέκοπταν κάτι χλωμές βιτρίνες με μαχαίρια. Η σκέψη μου είχε κολλήσει επίμονα σε μια ανόητη επανάληψη: η λύσις της συνεχείας του δέρματος, η λύσις της συνεχείας. Τελικά εδώ, δίπλα στον κάδο, αποφάσισα να καταρρεύσω· πέφτοντας, είδα τη γάτα να αναπηδά.

η συνέχεια

Let’s blog ’n’roll.

Μια διακήρυξη

Παρά τις διαβεβαιώσεις του ποιητή, οι θάλασσες δεν εκδικήθηκαν. Η επανάσταση αναβλήθηκε επ’ αόριστον και οι φλογερές μας παρέες διασκορπίστηκαν· η πρώτη γεύση των πραγμάτων άρχισε να ξεθωριάζει μαζί με τους παιδικούς μας έρωτες. Μεγαλώνουμε. Γεννηθήκαμε αργά, ο κόσμος ήταν ήδη γερασμένος. Ίσως γι’ αυτό να χάσαμε από νωρίς την ικμάδα μας, τη σφοδρή επιθυμία μας για ζωή. Μας κούρασαν και οι ποιητικοί τρόποι, τα μεγαλεία του τόπου, η ρητορεία. Μας κούρασε και το μεταμοντέρνο παρόν μας, αυτή η διαρκής αναζήτηση λίγης λάμψης πάνω στα καπνισμένα ερείπια. Μας επέτρεψε τουλάχιστον αυτός ο συγχυσμένος καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, έστω λειψά και μισοτελειωμένα. Είναι κι αυτό μια πρόοδος, ένα μικρό βήμα προς μια κοινωνία πιο ανοιχτή, λιγότερο ανελεύθερη.
Θα το εκμεταλλευτούμε.


*

valentine's night

Τραπέζι για δύο.

(clic on it)

-----------
Υ.Γ. Σκάβουμε το λάκο μας απόψε. (Εδώ τους άλλους τους πάνε για απάτη.) Εμείς ελπίζουμε στο επίπεδο των αναγνωστών μας. Και κυρίως των αναγνωστριών μας.

Ιl’humorista

Ευχαριστώ τον Τάκη Καμπύλη για την ευγενική του αναφορά, με το σημερινό κείμενό του στα ΝΕΑ. Σε όσους μπουν στο blog από την παραπομπή αυτή, να πω ότι το κείμενο επιγράφεται "Αντίο παχάκια ΚΑΙ κιλάκια", βρίσκεται λίγο πιο κάτω στη σελίδα, αλλά με ημερομηνία 15.12.04 και όχι 8 Φεβρουαρίου όπως σημειώνεται στο άρθρο.

Επίκαιρα

Και οι τρεις μιλάνε από την καρδιά τους.

Εδώ, εδώ κι εδώ.

Απόσπασμα από το άρθρο του Φ.Γεωργελέ:
"H Εκκλησία αντάλλαξε τον παρηγορητικό της ρόλο με έναν πρωταγωνιστικό καινούργιο ρόλο στην εθνική σαπουνόπερα της μεγάλης ακροαματικότητας. Tώρα μαθαίνει την άλλη όψη του παιχνιδιού. Tα τηλεοπτικά κανάλια που έκαναν τον Αρχιεπίσκοπο σταρ της AGB, τώρα τον παραδίδουν στον κατηρραμένο Mάκη. Kαι η «Δεξιά του Kυρίου», στο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, νίπτει τας χείρας της. Tο γκλάμορους πάρτι τελείωσε, τα πελιδνά τους πρόσωπα μόνο θλίψη πια προκαλούν. Kαι, τι τραγική ειρωνεία, αν ακουστεί μια φωνή συμπαθείας, ένα «φτάνει», βρε παιδιά, άνθρωποι αδύναμοι είναι και αυτοί, θα προέρχεται μόνο από εκείνους που τόσα χρόνια ήταν αντίθετοι στις εκστρατείες ηθικής, στην αδιαλλαξία της ευσέβειας. Eκείνους που κατηγορούσαν για προδότες..."
*

Η ζωή πλαγίως

Στον φίλο που κάνει κάτι περίεργους απολογισμούς και με στενοχωρεί.

Στην Ελλάδα, οι κριτικοί του κινηματογράφου, σε αντίθεση με εκείνους του θεάτρου, μιλάνε συχνά για το σινεμά από μια περίεργη απόσταση. Πιθανώς επειδή το κρινόμενο προϊόν απευθύνεται σε μια τεράστια αγορά, εκφράζονται με επιφύλαξη και αντί να εμπλακούν προσωπικά, μιλούν εξ ονόματος ενός ανύπαρκτου, κατασκευασμένου όντος, του λεγόμενου επαρκούς θεατή. Το αποτέλεσμα είναι κάτι άνευρες κριτικές, στεγνές από συγκίνηση, όπως τα κείμενα που διαβάζει δημόσια ο Θοδωρής Ρουσόπουλος.

Το Πλαγίως μου άνοιξε την καρδιά. Όλα όσα χρειάζονται στη ζωή, δηλαδή οι φίλοι, οι γυναίκες, οι λέξεις και το κρασί, ήταν εκεί. Η ταινία περιγράφει με αφοπλιστική καθαρότητα τα ζητούμενα λίγο πολύ όλων μας, δείχνοντας ταυτόχρονα πόσο σύνθετη και πολύπλοκη υπόθεση γίνεται η κατάκτηση αυτής της βασικής απλότητας στη ζωή.

Η ταινία υποστηρίζει ότι αν κοσκινίσεις τις επιθυμίες των ανθρώπων, αν φιλτράρεις τα πεπραγμένα της ζωής, σου μένει στο τέλος μια φωτογραφία: τέσσερις άνθρωποι που πίνουν κόντρα στο απογευματινό φως. Αυτός ο παράδεισος, φτιαγμένος από το χρώμα του κρασιού, την ερωτική επιθυμία και την αλληλεγγύη των φίλων, διαρκώς πλησιάζει και απομακρύνεται, γλιστρά μέσα απ’ τα δάχτυλα, διαλύεται σα σκόνη. Ανεπάρκειες, φοβίες, αναστολές και θωρακίσεις, φράζουν την είσοδό μας στον Κήπο με τα δώρα, μετατρέποντάς μας σε νοσταλγούς ενός χαμένου παραδείσου. Μόνοι μας, περίλυποι και κουρασμένοι μένουμε να κοιτάζουμε την ευτυχία να απομακρύνεται με ταχύτητα.

Εδώ κι άλλη πλάγια ζωή

Κύριε ελέησον!

-Φου φου. Παρακαλώ, Θεός ακούει;
-Ποιον Θεό θέλετε παρακαλώ;
-Μα πού έχω πάρει; Στα κεντρικά;
-Μάλιστα. Βλέπω ότι καλείτε από Ελλάδα. Μισό λεπτό να σας συνδέσω με το αντίστοιχο τμήμα αν και είναι εξαιρετικά φορτωμένο αυτές τις ημέρες.
-Εντάξει. Θα περιμένω.
(ακούγεται το hare Krisna, hare hare σε dub διασκευή από τους Thievery Corporation)
Σε λίγο:
-Ορθόδοξο τμήμα Παραδείσου. Μισό λεπτό, περιμένετε…
(τσίου τσίου, πουλάκια. Μετά, η Χαρούλα στο «δι ευχών των αγίων της γης, ορατής και αοράτου πληγής...»)

Σε λίγο:
-Ομιλείτε παρακαλώ.
-Ναι, θέλω να με συνδέσετε με τον Θεό.
-Αυτή τη στιγμή είναι απασχολημένος στην άλλη γραμμούλα. Θέλετε να σας καλέσει πίσω ή θα ξαναπάρετε;
-E, να πάρει η ευχή. Προσπαθώ να πάρω τόση ώρα και μιλάει συνεχώς.
-Ε, ναι αυτές τις ημέρες είναι πολύ φορτωμένες οι γραμμές μας.
-Και εγώ τι να κάνω βρε ευλογημένη; Τώρα χρειάζομαι τη βοήθεια.
-Θέλετε να μου πείτε το πρόβλημα, μήπως μπορέσω να σας βοηθήσω εγώ;
-Ακούστε, πρόκειται για κάποιες κασέτες με ηχογραφημένες συνομιλίες που θα ακουστούν σε λίγο σε εκπομπή.

-Μάλιστα. Κατ’ αρχάς πείτε μου τον κωδικό σας.
--μι άι τι αρ όου, πι όου ελ άι, τι άι ες.
-Ο.Κ. Πείτε μου και password.
-JAILHOUSE ROCK. Όπως το ακούτε.
-Ωραία. Εδώ μου λέει ότι το προηγούμενο αίτημά σας για αντικατάσταση της κυβέρνησης Σημίτη έχει γίνει δεκτό.
-Ε, εντάξει. Εμείς το είχαμε ζητήσει από την περίοδο με τις ταυτότητες και τελικά έγινε στις εκλογές. Δεν ξέρω αν πρέπει να το μετράτε σα χάρη.
-Άγιε Πατέρα! Ο Θεός δεν κάνει χάρες. Απλώς εισακούει!

-Καλώς, καλώς. Θα ήθελα να απαλειφθούν ορισμένες φράσεις από τις κασέτες...
-Κατ’ αρχάς σε ποια εκπομπή πρόκειται να προβληθούν; Για το extra είναι εύκολο. Αν είναι για εκπομπές του Μάκη είναι αδύνατον γιατί εξ όσων γνωρίζω, ο Δημιουργός δεν εισέρχεται σε αντιδικία με τον Μάκη. Ο Μάκης προστατεύεται από τον Σ.Π.Ε.T.Θ.
-Τι είναι ο ΣΠΕTΘ;
-Σύλλογος Προστασίας Επίγειων Tηλεοπτικών Θεοτήτων. Αυτή την περίοδο ο Μάκης είναι αναγνωρισμένος ως λαϊκή θεότητα, με 86% τηλεθέαση. Καταλαβαίνετε, είναι λεπτή η θέση του Θεού.
-Καταλαβαίνω. Έστω, για το extra.
-Πείτε μου να σημειώνω.
- Λοιπόν. Είναι η κασέτα αρ.431, της 21-07-2001. Εκεί που λέει «σ’ αγαπώ και εγώ γλυκό αγόρι» θα ήθελα να γίνει «σε εκτιμώ κι εγώ τέκνον μου»
-Αν πρόκειται για κάτι τόσο απλό αρκούσε και μια προσευχή, δεν ήταν ανάγκη να μιλήσετε κατ’ ευθείαν στον Δημιουργό του Παντός.

-Δεν είναι μόνο αυτό. Από την κασέτα αρ.714, εκεί που λέει «σε έχω επιθυμήσει κι εγώ τρελά», να γίνει «σε έχω βοηθήσει κι εγώ συχνά»
-Μμμ, φοβάμαι πως αυτό δεν γίνεται. Η κασέτα αρ.714 μου λένε τώρα από το κοντρόλ ότι έχει ήδη παιχτεί.
-Δώσε μου τον Θεό! Το ένα δεν γίνεται το άλλο δεν γίνεται!
-Σας παρακαλώ μην οργίζεστε. Εδώ βλέπω κάποιες φράσεις πολύ πιο βαριές. Θέλετε να τις απαλείψουμε;
-Τίποτα δεν θέλω. Άι σιχτίρ. Σας λιβανίζουμε τόσα χρόνια και όταν σας χρειαστούμε, δεν μπορείτε αυτό, δεν γίνεται το άλλο...Συνδέστε με πάλι με τα κεντρικά. Θα ζητήσω αλλαγή δόγματος. Για εγγραφή στο Ισλάμ τι χρειάζεται;
-Σας παρακαλώ.
-Δεν με συμφέρει, καταλαβαίνετε; Εδώ κρατάμε Θερμοπύλες και οι άλλοι αλωνίζουν στο Αιγαίο, μπαίνουν με το έτσι θέλω στην Ευρώπη…Και για μια απλή διαγραφή φράσης πρέπει να μπούμε σε γραμμή προτεραιότητας; Κύριε ελέησον!
-Εμένα γιατί μου τα λέτε; Εγώ δουλεύω στη γραμματεία λιγότερο από ένα χρόνο... Με ακούτε;
-τουτ τουουουτ
-Ναι; Εμπρός;
-τουτ τουουουτ...


-----------
Υ.Γ.Τα comments δουλεύουν κανονικά, αν και δεν γράφεται ο αριθμός τους.

Άγουρος thas

Προχωρούμε σήμερα αγαπητοί φίλοι και φίλες, εν μέσω εκκλησιαστικών σκανδάλων που δηλητηριάζουν το δημόσιο βίο, σε αποκαλύψεις μιας παρελθούσης αθωότητος, φέρνοντας στο φως επιστολές της πρώτης ερωτικής αφύπνισης του thas διαμέσου της γλώσσας, έτσι ώστε να καταδειχτεί με ενάργεια ότι τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν προσφέρεται στο πιάτο. Οφείλεις να αγωνιστείς τον καλόν, επίπονον αγώνα· πλην η συστηματικότητα, η στοχοθεσία και η ανυποχώρητη προσήλωση σε έναν αθεράπευτο ρομαντισμό είναι και οι μόνες αρετές του ανδρός που επιθυμεί να ζήσει κάποτε περιστοιχισμένος από τα εκλεκτά Ρόδα της Αυλής. Με επισφαλή αποτελέσματα οφείλουμε να ομολογήσουμε, αλλά πάντως, αυτός είναι και ο μόνος δρόμος που αναγνωρίζουμε ως ενδεδειγμένος, πλήρης συγκινήσεων, ενδεχομένως- θεία βουλήσει- και ημερών.

Ακολουθήστε, παρακαλώ, τη διαδρομή των λέξεων από το ευτελές πενηντάφυλλο της εποχής κατ’ ευθείαν στην ευαίσθητη εφηβική ψυχή που διψά για ουρανό. Δείτε πώς οι λέξεις θραύουν την σκληρή επιφάνεια της γυναικείας επιφύλαξης και εγκαθίστανται οριστικά στην άδολη καρδιά που υπομονετικά περιμένει το θαύμα!
Αλλά μην απατάσθε. Δεν αρκεί ο Φουκώ και ο Ντ’ Αλαμπέρ! Χρειάζεται ρώμη, πίστη, θέρμη, ελιγμός, τακτική, επιμερισμός των δυνάμεων, πλαγιομετωπικές εφορμήσεις, οπισθοχωρήσεις, ανεφοδιασμός, θάρρος, απερισκεψία, τρέλα!

Να τι συνάντησα έκπληκτος, σε περιοδικό της εποχής:

Και να τι απάντησα.

Πέρασε κάποιος καιρός...Έτρεξε νερό στα ποτάμια...

Και να τι απάντησε.