τριαντοχτώ κι οχτώ

"Υπάρχει μια βασική αθωότητα σ’ αυτή την αφοσίωση, σ’ αυτό το προσκύνημα πάνω στο πληκτρολόγιο, που αν έχεις την καλή προαίρεση και λίγη ευαισθησία, κατανοείς γρήγορα τους όρους με τους οποίους συντελείται. (…)
Το μπλογκ είναι πάντα ένα ημερολόγιο- τείνουμε να το ξεχνάμε. Και καθένας που ξεκινάει να σημειώσει τις σκέψεις του κάτω από μια ημερομηνία, κάνει ήδη μια πρώτη ρομαντική χειρονομία. Και κάτι ακόμα. Δες τι γίνεται στα σχόλια όλων. Τόνοι επαίνων και συγχαρητηρίων. Και φιλιά και αγάπες. Και τόση ευγένεια. Υπήρξαν και τρεις κόντρες μέσα στα τρία χρόνια-πραγματικά αμελητέα ποσότητα σε σχέση με τη διαρκή στήριξη και αλληλεγγύη της κοινότητας- θεωρώ εντελώς άδικη την εκτίμηση ότι οι πάντες σκοτώνονται μεταξύ τους. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Οι πάντες στηρίζουν με τη στάση τους το «μοίρασμα» (αγαθών, σκέψεων, συναισθημάτων). Blogging & Sharing, όπως θα λέγαμε σε νέα ελληνικά."

Το κείμενo φαντάζει τραγικά ξεπερασμένο. Είναι γραμμένο μόλις είκοσι μέρες πριν ξεσπάσει ο πρώτος παγκόσμιος. Έκτοτε η τρέλα μεταδόθηκε επιδημικά. Δεν κυκλοφορεί αρκετό οξυγόνο εντός των τειχών. Στη διάρκεια της αποψινής νύχτας, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου έκανα ζωηρές, φανταστικές συνομιλίες με πρόσωπα. Φαντασιώθηκα ποστ, διαλόγους, αντιπαραθέσεις.

Είμαστε στην καρδιά ενός φαινομένου σε εξέλιξη, ενός ποταμού που φούσκωσε και ξεχείλισε. Το κουβάρι των σχέσεων είναι πια τόσο μπερδεμένο που ό,τι και να ειπωθεί (καλόπιστα, κακόπιστα αδιάφορο) κάποιους θα ενοχλήσει και ακόμα χειρότερα κάποιους θα τραυματίσει. Αλλά η αφ’ υψηλού στάση, το «δεν τρέχει κάστανο», το δεν αφορά εμένα, ενέχει κάποια αναλήθεια ή αλαζονεία. Δεν είμαστε κατασκευασμένοι από πυρίμαχο υλικό. Ακόμα και οι μη συμμετέχοντες ενεργά βιώνουμε την ένταση της αντιπαράθεσης σχεδόν σωματικά. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι άνοιξαν όλα τα μέτωπα ταυτόχρονα.

Η κοινότητα είναι διαδραστική και η ασθένειά της μας αγγίζει. Ελπίζουμε να περάσει, ευχόμαστε το καλύτερο, αλλά μέχρι τότε θα είμαστε στο κρεββάτι με πυρετό. Προς το παρόν σουπίτσες και ξεκούραση.

Είμαι άρρωστος παιδιά
Ο γιατρός μου συμβούλεψε ταξίδι

(Όποιος αδελφός δεν συμφωνεί
Ας έλθει κι ας μου δώσει ένα φιλί.)

Σαν ρεμπέτικο παλιό, του Διονύση

Με ειλικρινείς συναδελφικούς χαιρετισμούς. Οι παραινέσεις είναι άχρηστες- είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος. Καλή ανάρρωση.

Ξεφυλλίζοντας την Καθημερινή

Ένα

Επιτέλους κάποιος εξηγεί την αειθαλή μουσική φάρσα που λέγεται μέταλ (Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο Ν.Ξ. μας πήρε το ποστ μέσα απ’ τα χέρια. Χαλάλι του). Παραδόξως η ιστορία με το χέβυ μέταλ είναι ότι δεν είναι ποτέ αρκετά χέβυ. Να πεις σκληρούς τους Stooges, τους Husker Du, τους Sonic Υouth, τους Prodigy, τους Public Enemy…το καταλαβαίνω, αλλά τους Lordi και την υπόλοιπη τενεκεδούπολη; Κατ’ αρχάς οι κιθάρες ακούγονται σαν σύνθι, όπως σε όλα τα μεταλλοειδή ανθυπογκρουπίδια. Οι συνθέσεις αποτελούν μελό παραλλαγές του "μια ωραία πεταλούδα" ώστε να αγγίζουν την τρυφερή ηλικία. Χάααρντ, τζούμπ! Ρόοοκ, τζούμπ! αλλελούιαααα... (ευλόγησον)

Εκτός των άλλων ο αρχι-Λόρντης, σημείωσε ότι το κομμάτι της Βίσση θα μπορούσε να περιέχεται σε δικό τους δίσκο γιατί του θύμισε κλασική χέβυ μπαλάντα. Απ’ αυτή την άποψη είμαστε πάλι νικητές, καταφέρνοντας να εκφράσουμε την (ευαίσθητη) πλευρά των τεράτων. Η Αννούλα έπρεπε να ανεβεί στη σκηνή ώστε να ξεφοβηθεί και ο Θοδωρής που κρυβόταν στις κουρτίνες. Τι κρίμα ρε γαμώτο. Κι αυτός, όπως ο άλλος συνονόματός του πριν χρόνια στις Κάννες, είχε ετοιμάσει λόγο για το πρώτο βραβείο.

Μαμά μαμά, κοίτα. Οι Lordi!

*

Δύο

"H θρησκεία είναι φυσική ανάγκη του ανθρώπου, ορμέμφυτη, ενστικτώδης. Aνάγκη για μεταφυσικές «βεβαιότητες» που θωρακίζουν το εγώ απέναντι στον φόβο του θανάτου, τρέφουν την αλαζόνα απαίτηση του εγώ να υπάρχει αιώνια καλοασφαλισμένο.

Γι’ αυτό και ο θρησκευτικός άνθρωπος τις «βεβαιότητές» του τις θέλει να αντλούνται από «αλάθητες» πηγές, τα κείμενα των πηγών τα κάνει είδωλα: Eχει ανάγκη να είναι «θεόπνευστα» τα κείμενα, υπαγορευμένα στους συγγραφείς τους άμεσα από τον Θεό «μέχρι και των σημείων στίξεως». H «αντικειμενικότητα» της θεοπνευστίας τους εντοπίζεται ή στην ορθολογική και ιστορική τους αξιοπιστία ή στον «μυστικό» αποκρυφιστικό χαρακτήρα τους που τον ξεκλειδώνουν μόνο απόρρητοι κώδικες και εκστατικές μεταρσιώσεις.

Kάθε φυσική θρησκεία ασκεί εξασφαλιστική του φυσικού ατόμου εξουσία, ποδηγετεί τις «μάζες» παρέχοντας τις «βεβαιότητες» που τα θρησκευτικά ορμέμφυτα απαιτούν. Φιλοδοξεί κάθε θρησκεία να είναι ή ένα νοησιαρχικό ιδεολόγημα «αλάθητα» τεκμηριωμένο ή ένας ψυχαναγκαστικός μυστικισμός, ενστικτώδης παλινδρόμηση στον ερμητισμό (σκοταδισμό) της αλογίας των ορμεμφύτων. Aντίθετα, η μαρτυρία της εκκλησιαστικής εμπειρίας έχει ως κριτήριο γνησιότητας των καταγραφών της την παραίτηση από κάθε απαίτηση ισχύος.
Δεν προσφεύγει ούτε στον αποδεικτικό ορθολογισμό ούτε στον αποκρυφισμό, αρνείται το θαύμα και το κύρος.
Aπηχεί την αυτοπαραίτηση του ίδιου του Θεού από κάθε εξουσιαστική παραβίαση της ελευθερίας του ανθρώπου. «Aν είσαι υιός του Θεού κατέβα από τον σταυρό για να πιστέψουμε σε σένα». O Xριστός αρνήθηκε να αποδείξει τη θεότητά του και ο λόγος της Eκκλησίας, η μαρτυρία της εμπειρίας της, συνεχίζει την άρνηση: τον ιλιγγιώδη σεβασμό της ανθρώπινης ελευθερίας.

Tο κείμενο της συνοδικής εγκυκλίου είναι τυπικά και ολοφάνερα μια ιδεολογική μπροσούρα θρησκευτικής νοησιαρχίας, δογματικών a priori, ειδωλοποίησης του «κύρους» και του «θαύματος» – μπροσούρα παντελώς άσχετη με την εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία. Kαι η διαπίστωση αυτή έχει αμέσως την ερμηνεία της στην αντίληψη που εκφράζουν για την Eκκλησία οι συντάκτες της εγκυκλίου: Tαυτίζουν απροσχημάτιστα την Eκκλησία με τους εαυτούς των, μόνο δηλαδή και αποκλειστικά με τους επισκόπους(...)

H αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος στην Eλλάδα έχει διαστάσεις αλγεινές. Tις επιτείνει με δραματική οξύτητα, οχτώ χρόνια τώρα, η περίπτωση του αρχιεπισκόπου Xριστοδούλου: σταυρική δοκιμασία για την εκκλησιαστική συνείδηση. Aυτός μιλάει για «Eκκλησία» και εννοεί απροκάλυπτα το εγώ του, αλλοτριώνει την επισκοπική διακονία σε προκλητική επίδειξη κοσμικής εξουσιαστικής ισχύος που αποδείχθηκε και διαπλεκόμενη ακόμα και με κυκλώματα φυλακισμένων ήδη αυτουργών. Xώρια ο ευτελής αυτοηδονισμός του με τη δημοσιότητα, οι εξωφρενικές διακοπές κροίσου στο Παρίσι, το τραγικό σκάνδαλο Kουλουσούσα για το οποίο παραμένει ενακτέος."

Του Χρήστου Γιανναρά, από εδώ.

Είναι τόσο προκλητική η ταύτιση των απόψεων του Χ.Γ. με όσα έγραφα περί θαύματος και πίστης εδώ αλλά κυρίως στην κουβέντα στον sic, που θα πιστέψω ότι ο Χ.Γ. διαβάζει vita moderna. (παλιότερα διάβαζε και ο Σαραμάνγκου). Αστειεύομαι. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει- o Γιανναράς με μεγάλωσε (νταχτιρντί του λέγανε..). Σπεύδω πάντως να αναπαραγάγω τον λόγο του τώρα που οι απόψεις του με βολεύουν γιατί από την επόμενη εβδομάδα που θα πιάσει τα ελληνοτουρκικά δεν θα ξέρω πού να κρυφτώ. Αυτή η ζωή ρε γαμώτο, μια χαρές μια λύπες.

*

Τρία

"Kαμία από τις δύο χώρες άλλωστε δεν θα υποχωρήσει, γιατί έχει πείσει τον λαό της για την ορθότητα της ανυποχώρητης στάσης της".

Γεια σου ρε Πρόεδρε.

(-και του λέω μην διανοηθείς να τραβήξεις την μπιστόλα γιατι θα φας μία στο κεφάλι/ -τι λε ρε; τράβηξε μπιστόλα; / -το σκέφτηκε, πάντως./- ε, καλά του τα πες. Καλύτερα να του έκανες και προληπτικό χτύπημα)

Σε σκέφτομαι

Το χειρότερο πράγμα είναι να γράφεις συγκινημένος. Ακόμα χειρότερα, να γράφεις πάνω στη μουσική για την οποία μιλάς. Νομίζεις ότι οι άλλοι ακούνε τις προτάσεις σου όπως τους ήχους. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κανείς δεν πρόκειται να λυπηθεί ούτε εσένα ούτε τη μελό αισθητική σου. Την επαύριο, αν οι λεξούλες σου ποζάρουνε πιο ψύχραιμες, ενδέχεται κάτι να πετύχεις.

Αλλά πόσο να περιμένεις. Άκουσα πρώτη φορά το live with me στο mad, πριν εβδομάδες. Με απορρόφησε το φιλμάκι τους για λίγο, ύστερα το ξέχασα· πολύ αργότερα κατάλαβα ότι με είχε «αρπάξει». Με δυο λόγια βρίσκομαι από χθες υπό την επήρειά του (μια μορφή ήπιας κατάθλιψης) και το ακούω συνεχώς, στο τέρμα. Bουβά αεροσκάφη πετάνε στην τιβί, το καλοκαίρι επιτίθεται έξω από τα παράθυρα, σέρνομαι στα κρεβάτια και πατάω ξανά play. Δεν μπορώ ούτε θέλω να αρθρώσω λέξη γιατί οι λέξεις μού στεγνώνουν τη θλίψη (έχουν και τα συναισθήματα το μαζοχισμό τους). Κι αν στη ζωή εναλάσσουμε το ρόλο του θύματος με αυτόν του θύτη, στην τέχνη είμαστε πάντοτε οι χαμένοι. Σωστά, λάθος, δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι το μαράζι του έρωτα μας σκάβει από μέσα.

Εναλλακτικά, για καλύτερη εικόνα μπορείτε και από εδώ.

Το κομμάτι των massive attack, το κατεβάζετε ΕΔΩ.

(δεξί κλικ στο download now και μετά save as)

Το ξέρω αυτό το κορίτσι του βίντεο. Τα αντρικά πρόσωπα δεν τα ερμηνεύω εύκολα, αλλά μ’ αυτό το πρόσωπο νομίζω πως γνωρίζομαι. Έχει το βλέμμα γυναικών που προσπερνούν λιγάκι βιαστικά ή στέκονται υπομονετικά στο φούρνο για ψωμί, δίχως κυριαρχία ή αυταρέσκεια, μόνο με λίγη κούραση-όση τους επιτρέπει η αξιοπρέπειά τους να φανεί (από κάτω όμως αναγνωρίζεις μια κούραση πιο μόνιμη, βαθιά). Έχουν συνήθως βλέμματα ευγενικά, με μια αδιόρατη αλλά εμφανή μελαγχολία. Βλέμματα εξαντλημένα από τη διαρκή προσμονή μιας ευτυχίας τόσο βασικής αλλά και τόσο σπάνιας.

Θα θελα να ζήσουμε μαζί.
Σε σκέφτομαι.

Όσο πιο απλά είναι τα λόγια τόσο μεγαλύτερη η δύναμή τους· μπορεί να διαγράφεις συνεχώς κύκλους για να το αποφύγεις. Αυτό συνεχίζει να δουλεύει από κάτω. Και είναι συνήθως τα απογεύματα, μετά τον απογευματινό ύπνο που έρχεται και πιέζει το στήθος, σαν πλάκα.

*

Ψάχνοντας για το βίντεο, έπεσα πάνω σ’ αυτό, που συγγενεύει κάπως με το προηγούμενο. Ένα πρόσωπο, αντρικό αυτή τη φορά, χάνει τον προσανατολισμό του στον κόσμο. Οι ρόλοι αλλάζουν και ο πιτσιρικάς αναλαμβάνει να φροντίζει τον μπαμπά του. Όποιος έχει προσωπική πείρα από γονείς με αλτσχάιμερ θα καταλάβει. Τρομερές ερμηνείες και από τους δύο- μέχρι δακρύων. Ευτυχώς ο λυρισμός των εικόνων λειτουργεί ανασχετικά προς το περιεχόμενο και δίνει άλλη ποιητική στην ιστορία. Ωραίο και το κομμάτι των Placebo.

Το κομμάτι τους a song to say goodbye το κατεβάζετε ΕΔΩ.

(δεξί κλικ στο download now και μετά save as)

Το διαρκές πάρε-δώσε

Από τις λέξεις στη ζωή…

Eξυπακούεται ότι σε όλους αρέσουν οι έπαινοι. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι να γράφεις καλύτερα βιβλία. Tο ζήτημα είναι να γίνεσαι ο βαθύς εαυτός σου. Nα σκάβεις εκεί που πονάς, να πατάς εκεί που νιώθεις το έδαφος σαθρό, να μπαίνεις σε λαγούμια χωρίς γυρισμό.(...)
Όπως η εύκολη ζωή σε εξαχρειώνει, το ίδιο συμβαίνει και με την εύκολη τέχνη. Mιλάμε πάντα για τη βαθύτητα που αποκτάς γράφοντας. 'Αρα μιλάμε για αισθητικά μέσα. H γλώσσα είναι μια δύσκολη πραγματικότητα. Oι λέξεις δεν χαρίζονται σε κανένα. Oι λέξεις έχουν μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση –συχνά αρνούνται ακόμη και το αυταπόδεικτο: να σημαίνουν αυτό που σημαίνουν. Kυρίως όμως υπάρχει ένα αστείρευτο απόθεμα σιωπής. M' αυτό κοιμάσαι και ξυπνάς. Aυτό προσπαθείς να μεταμορφώσεις με διάφορα τεχνάσματα.
(…)προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που να εκτιμώ τη δουλειά του και να είναι ρηχός. Tο γράψιμο είναι ταξίδι χωρίς επιστροφή. Ή θα βουλιάξεις για να ανέβεις στην επιφάνεια (αν ανέβεις) κρατώντας έστω και μια λέξη στα δόντια ή δια βίου θα πλατσουρίζεις στον αφρό της ύπαρξής σου γράφοντας βιβλία μιας χρήσεως. Mέση οδός δεν υπάρχει.

H χαρά ρηχαίνει τα αισθήματα. Σε κάνει επιπόλαιο. Δεν βλέπεις ενδιάμεσους τόνους. Tο βλέπω από τον εαυτό μου. Όταν είμαι ικανοποιημένος, δεν μπορώ να αυτοσυγκεντρωθώ. H αληθινή μόνωση, η ανάγκη να συσπειρωθείς στον εαυτό σου συμβαδίζει με συμβολική έξοδο από την τύρβη της ευτυχίας. Σιγά σιγά μαθαίνεις να αναγνωρίζεις όλο και περισσότερα δικαιώματα στο θάνατο, το πένθος, τη θλίψη, τη μοναξιά, τη μελαγχολία. Θέλω να πω ότι δεν είναι ζήτημα αν βλέπεις μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι.

Από συνέντευξη του Μ.Φάις ΕΔΩ.

...και πάλι πίσω στις λέξεις

«... μοναδικός σκοπός της ζωής είναι η αφήγησή της»

από την Ελληνική Αϋπνία, του ίδιου

(…)H λογοτεχνία, για να ξανοιχτεί στον στοχασμό, για να σχολιάσει (και) τον εαυτό της, πρέπει να έχει βαθιά επίγνωση του γεγονότος ότι είναι η ίδια προϊόν της ανθρώπινης αλλοτρίωσης, της απομάκρυνσης από τη «φυσική κατάσταση». Αν μπορούσε να ξαναγίνει «αυθεντική», δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. H τέχνη, όπως και ο άνθρωπος άλλωστε, έχει ενδιαφέρον ακριβώς επειδή αντιπροσωπεύει την ένταση ανάμεσα σ' ένα προσωπείο κι ένα αληθινό πρόσωπο. H, για να το πω αλλιώς, επειδή εκφράζει την αυθεντικότητα του μη αυθεντικού.

του Δ.Κούρτοβικ, από την κριτική στο τελευταίο βιβλίο του Σ.Δημητρίου

(Φωτο της Natalie Shau )

Ι’ m posting therefore I am.

Το blog είναι ο κορμός. Αλλά υπάρχουν και τα κλαδιά, ένα πολύπλοκο σύστημα συνδέσεων και σχολιασμών που διαμορφώνουν τη συνολική εικόνα του μπλόγκερ στο δίκτυο. Διασταυρώνεσαι με τα σχόλια των υπολοίπων, όπως ακριβώς και με την έλλειψή τους· διότι η σιωπή, όταν γίνεται εύγλωττη, ακούγεται το ίδιο δυνατά. Παρακολουθείς τα ίχνη των προσώπων, πού στάθηκαν, τι τους τράβηξε την προσοχή, αν αντέδρασαν ή σιώπησαν…Συνήθως, όσοι διαβάζουν απ’ έξω αγνοούν αυτή την παράλληλη δράση του μπλο. Ότι δηλαδή τα κείμενα, τα ποστ, αναφύονται εν μέσω άλλων κειμένων και έμμεσα τα σχολιάζουν.

Υπάρχουν λοιπόν δύο κύκλοι προσώπων. Είναι οι εντός των τειχών, οι άμεσα εμπλεκόμενοι, οι χίλιοι τόσοι μπλο και μπλου. Υπάρχουν και οι "τρίτοι" αναγνώστες που διατηρούν επιλεκτική σχέση με τα ιστολόγια. Συνήθως επισκέπτονται πολύ συγκεκριμένα, είναι ολιγόλογοι και επιφυλακτικοί στα σχόλιά τους. -Σε παρακολουθώ, σου λένε, αλλά δεν βρίσκω τι να γράψω. Και δικαίως. Είναι φυσικό να μη θεωρούν το πληκτρολόγιο προέκταση του χεριού τους όπως εμείς. Άλλωστε έχουν και μια ζωή να ζήσουν, σε αντίθεση, πάλι, με μας που έχουμε κυρίως ένα μπλογκ να θρέψουμε, ακριβώς σα να ’ταν παιδί μας: σε 24ωρη βάση, με ατέλειωτες φροντίδες και έγνοιες. Όπως ο καπνιστής ή ο πότης, έτσι και ο μπλόγκερ προσκυνά καθημερινά πάνω από το πάθος του, μέχρις εξουθενώσεως.

Όλα μας κρίνουν. Το βασικό μας κείμενο είναι σχεδόν δευτερεύον.

Χαζεύοντας το χάρτη του blogging, διαπιστώνεις ένα σύστημα σύνδεσης των προσώπων, μια μεγάλη γεωγραφία του συναισθήματος. Τα ποστ έχουν την αξία τους αλλά η πρόσληψή τους γίνεται από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για άλλους ανθρώπους. Καταλαβαίνουμε φυσικά πως πρόκειται μόνο για κείμενα που συνομιλούν με άλλα κείμενα, όμως κατά βάση επιδιώκουμε να συνδεθούμε με τα πρόσωπα πίσω απ’ τις λέξεις. Γράφουμε για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Ή έστω για τη γεύση μιας cyber σχέσης που, επειδή η άυλη ουσία της είναι ίδια με την «πραγματική», είναι εξίσου δυνατή. Γι' αυτό και όταν τα σχόλια κάποιου είναι κλειστά, ο αναγνώστης αισθάνεται ότι το κείμενο αναδιπλώνεται στον εαυτό του- μας κοιτάζει καταδικασμένο σε αφωνία.

Να, το σημερινό μου ποστ. Η μουσική, τα τραγούδια ήταν περισσότερο ένα νεύμα. Ίσως και το εικαστικό μέρος καμιά φορά να αποκαλύπτει άλλα από εκείνα που οι λέξεις επιτρέπουν να φανεί. Διότι η γραφή έχει την τάση να σκηνοθετεί και να μιλάει εξ’ ονόματος ενός εαυτού υψηλότερου του πραγματικού, ενός ιδανικού σωσία μας.
Άραγε τι άλλο μπορεί να θέλανε να πουν οι πεταλούδες μου;

Ίσως (έλεγαν) ότι ένα πραγματικό κείμενο χρειάζεται έμπνευση για να στηθεί και η έμπνευση χρειάζεται τη σιωπή. Ότι η έμπνευση δεν εκβιάζεται και συνεπώς, μέχρι να έχεις κάτι να πεις καλύτερα να μην δεσμεύεις την προσοχή του άλλου. Ότι ανάμεσα στα ποστ πρέπει να κυκλοφορεί λίγος αέρας ώστε να ανανεώνεται και η θεματολογία. (Εξαιρείται ο Μακμάνους ο οποίος, αφού κατάφερε να ενσωματώσει μικροκάμερα στον εγκέφαλο, κάνει ζωντανή αναμετάδοση της εσωτερικής του δράσης. Γι’ αυτό είναι και είναι έτσι άνετη και απολαυστική η παρακολούθηση του μπλογκ του)

Ίσως (έλεγαν) ακόμα ότι ο λυρισμός, για να είναι αποτελεσματικός χρειάζεται να υπονομεύεται και από μια φιλοπαίγμονα διάθεση. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έναν τόνο κουρδισμένο διαρκώς πένθιμα.
Ότι είμαστε, τέλος, χίλιοι άνθρωποι και πρέπει να κάνουμε μια μικρή οικονομία λόγου πριν πνιγούμε στο φουσκωμένο ποτάμι των ίδιων μας των λέξεων.

(Όπως αυτό το κείμενο που είναι προορισμένο να παρασυρθεί από το ίδιο ποτάμι. Και καλά θα πάθει γιατί εκεί είναι η θέση του, στη μεγάλη κοίτη που συναντώνται όλοι οι παραπόταμοι.)

(E, ρε και να μπαινα στον παγωμένο καταρράκτη που μπήκε ο Τσόκλης, στον Συμπερασματικό του Οιδίποδα. Προς στιγμήν μπορεί να ξέχναγα ακόμα και το blogging.)

Στη Λεσπριτία που σχεδόν το επέβαλε.

Ντος πεταλούδος ρίτμικος, ελεκτροπυχεδέλικος

(κλικ αρρίμπα εν λα πεταλούδα πορρφαβόρ-->σεκούντο κλικ αρρίμπα εν λα δαουνλόδος)

πεταλούδος μοδέρνος:
1. Electrotwist/ I wonder what the next move will be
2. Mo'Horizons/ Remember tomorrow

The sound of silence

H σημερινή προσφορά μας έρχεται σε πακέτο τριών τεμαχίων ειδικά για ειδοποιημένους ακροατές με ακριβό γούστο και σπάνια ευαισθησία (για όλους εσάς δηλαδή). Τα κομμάτια προορίζονται για μοναχικές ακροάσεις και δεν αντέχουν το φως της ημέρας. Ανθίζουν στο σκοτάδι, τρέφονται από τη νύχτα.

*

Το (ξεχασμένο) γκρουπ λέγεται Love and Rockettes και η επιτυχία τους ήταν το I’ m alive. Εδώ προσφέρουμε το λεπταίσθητο, ψιθυριστό no words no more.

(κλικ στο δισκάκι-->Ύστερα δεξί κλικ στο download now και επιλέγουμε save as/ αποθήκευση ως...)

To φανταζόμουν πάντα σαν μουσική επένδυση σε ένα ελάχιστο ταινιάκι, ένα σύντομο τράβελινγκ στο οποίο παρακολουθούμε έναν τύπο να βηματίζει στο λιμάνι με φόντο τις αντανακλάσεις στο νερό.

Σιγά σιγά τα φώτα θολώνουν και βλέπουμε μόνο τα ακαθόριστα σχήματα που δημιουργούνται, σε έναν διαρκή κυματισμό των νερών. Κάτι τέτοιο:

Πήγαμε κάποτε με τον Δημήτρη στον Πειραιά και τραβήξαμε. Το υλικό υπάρχει και είναι καλό. Απλώς στα τελευταία δέκα χρόνια βρίσκεται κι αυτό στο στάδιο του μοντάζ. Πώς λέγεται ρε γαμώτο ο τύπος ανθρώπου που σωρεύει διαρκώς υποθετικές καλλιτεχνικές εκκρεμότητες; Φανταστικός καλλιτέχνης;

*

Τώρα γυρνάμε πίσω στο χρόνο, στους πολυαγαπημένους Electric Prunes που, εκτός των άλλων αρετών διαθέτουν κι αυτά τα ακαταμάχητα εξώφυλλα-ύμνους στη φιλία και τη διαρκή νεότητα. O δίσκος τους αυτός σε μεγέθυνση (Underground λέγεται) είναι η μόνη αφίσα που παραμένει κρεμασμένη πάνω από το κρεβάτι μου στο πατρικό. Έχω δώσει εντολή στη μάνα μου να την ξεσκονίζει καθότι άλλα κειμήλια δεν διαθέτουμε ως οικογένεια.

(κλικ στο δισκάκι-->Ύστερα δεξί κλικ στο download now και επιλέγουμε save as/ αποθήκευση ως...)

Είναι ο ζεστός, αξεπέραστος ήχος της ψυχεδέλειας. Απίστευτα mellow φωνητικά και κιθάρες. Στα 2:45΄το κομμάτι βουλιάζει σ’ έναν κλασσικό αυτοσχεδιασμό ώστε η χοάνη να σε ρουφήξει μέσα της. Το μπάσο μένει μόνο του, κουδουνάκια, εξάχνωση. Στο τέλος βγαίνουμε πάλι στην επιφάνεια. Ένα αριστούργημα κλεισμένο στην εποχή του. Παραθέτουμε και δείγμα της χοάνης που θα σας ρουφήξει:

*

Για το τέλος κρατήσαμε μια σπουδαία στιγμή των Fleetwood Mac, οι οποίοι πριν από την ποπ περίοδό τους θα ξέρετε ότι είχαν μακρά θητεία στα μπλουζ υπό τον Peter Green. Εδώ οι slide κιθάρες δημιουργούν ονειρικό κλίμα και ατμόσφαιρα μοναδική. Φαίνεται και από τον τίτλο: Albatross.

(κλικ στο δισκάκι-->Ύστερα δεξί κλικ στο download now και επιλέγουμε save as/ αποθήκευση ως...)

*

Please, handle everything with care. Είναι εύθραυστα πράγματα και η επιπόλαιη χρήση τους τα καταστρέφει. Προχωρήστε με δική σας ευθύνη, κίνδυνος κατακριμνήσεως. Πέφτουν βράχια. Συχνές διαβάσεις πεζών. Δεν πρόκειται ακριβώς για μουσική όσο για αποσπάσματα της προσωπικής μας ιστορίας, σε κοινή θέα.

Μακάρι να σας αρέσουν.

Α λα παλαιά

Μέχρι να αρχίσει ο πόλεμος ας ακούσουμε κανένα τραγουδάκι.


*

(κλικ στο δισκάκι-->Ύστερα δεξί κλικ στο download now και επιλέγουμε save as/ αποθήκευση ως...)

*
Λειτουργεί σα μαγική εικόνα. Ρωτάς και ξαναρωτάς. Ρε σίγουρα είναι καινούρια τα γκρουπίδια;
Και όμως αγηπητέ. Είναι φρε-σκό-τα-τα. (Μοιάζουν με μοντέρνες εκκλησίες. Καθότι οι πιο πετυχημένες είναι όσες φαίνονται σαν παλιές).
Η τέχνη ως ρισάικολ μπίιν. Μια χρονομηχανή.


There Is An End
(featuring: Holly Golightly)
(From Broken Flowers Soundtrack)

Words disappear,
Words weren't so clear,
Only echos passing through the night.

The lines on my face,
Your fingers once traced,
Fading reflection of what was.

Thoughts re-arrange,
Familar now strange,
All my skin is drifting on the wind.

Spring brings the rain,
With winter comes pain,
Every season has an end.

I try to see through the disguise,
But the clouds were there,
Blocking out the sun (the sun).

Thoughts re-arrange,
Familar now strange,
All my skin is drifting on the wind.

Spring brings the rain,
With winter comes pain,
Every season has an end.

There's an end,
There's an end,
There's an end,
There's an end,
There's an end.
*
Έτσι έχουν τα πράγματα φίλε μου. Only echos passing through the night...